Ποιητική θλίψη....

Απόψε με έπιασε το ποιητικό μου, για αυτό και σας αφιερώνω μια δική μου σύνθεση.
Ένα καταπληκτικό σπάνιο βιντεάκι του χαμένου Θεσσαλονικιού ποιητή Αλέξη Τραϊανού (που αυτοκτόνησε στα 36 του χρόνια), με την μουσική υπόκρουση των Morphine.

Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου….

Στις 21 Ιουλίου 1928, το απόγευμα, ώρα  4.30 μ.μ., και σε ηλικία μόλις 32 ετών, ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης περπάτησε από το καφενείο «Ουράνιος Κήπος» της Βρυσούλας προς τη θέση Βαθύ της Μαργαρώνας, στη Πρέβεζα, μια απόσταση περίπου 400 μέτρων.

Ξάπλωσε κάτω από έναν ευκάλυπτο και αυτοκτόνησε με πιστόλι στην καρδιά.

Η τότε χωροφυλακή τράβηξε φωτογραφία του πτώματος η οποία έχει δημοσιευθεί και τον δείχνει κουστουμαρισμένο, με ψαθάκι και με το χέρι με το πιστόλι στο στήθος.

Στη θέση αυτή βρίσκεται σήμερα το στρατόπεδο των καυσίμων της 8ης Μεραρχίας Πεζικού και υπάρχει εκεί αναμνηστική μαρμάρινη επιγραφή που τοποθέτησε η Περιηγητική Λέσχη Πρέβεζας το 1970. Η πινακίδα γράφει: «Εδώ, στις 21 Ιουλίου 1928, βρήκε τη γαλήνη με μια σφαίρα στην καρδιά ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης».

Αμετανόητα δηλώνουν τα «παιδιά».

Kείμενο των τεσσάρων συλληφθέντων για τη ληστεία στο Βελβεντό της Κοζάνης αναρτήθηκε σήμερα στον δικτυακό τόπο Indymedia. 

 

Οι τέσσερις συλληφθέντες αναρχικοί εξιστορούν στο κείμενο τους πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα κατά τη ληστεία της τράπεζας την 1η Φεβρουαρίου.

 

Τσιπρισμός: Το τελευταίο στάδιο του λαϊκισμού!

Είναι ο Τσίπρας λαϊκιστής; Αδιαμφισβήτητα ναι!

 

Αλλά, σπεύδω να το διευκρινίσω, δεν είναι υποχρεωτικώς «κακό» στην πολιτική. Ειδικά στην πατρίδα μας, στην οποία θριάμβευσαν συχνά μεγάλοι λαϊκιστές. Παλαιότερα της Δεξιάς, προσφάτως του μικροαστικού σοσιαλισμού, ίσως τελικά να μας προκύψει ένας ακόμη, της προσχηματικής «Αριστεράς».

Το πράγμα δεν τσουλάει….

Δεν είμαι ούτε πολιτικός αναλυτής, ούτε δημοσιογράφος.

Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα, ούτε συναναστρέφομαι με πολιτικούς και άλλους παράγοντες.

Ούτε καν γνωρίζω κανέναν παρατρεχάμενο από αυτούς που, έστω εμμέσως, διαμορφώνουν πολιτικές.

Προσπαθώ όμως να ενημερώνομαι, και θέλω να πιστεύω πως διαθέτω τον κοινό νου και μια απλή λογική θέαση των πραγμάτων.

 Για αυτό και θα προσπαθήσω να περιγράψω την τρέχουσα πολιτική κατάσταση, όπως εγώ την βλέπω.

Και δυστυχώς την βλέπω αδιέξοδη.

Πάμε για νέο Πάπα….

Ο Πάπας Βενέδικτος XVI είναι ο πρώτος ποντίφικας που δηλώνει παραίτηση από το 1294, οπότε σίγουρα υπάρχουν αρκετές απορίες ως προς το τι μέλλει γενέσθαι.

Η όλη διαδικασία όμως της διαδοχής του είναι απλή, και η συνηθισμένη.

Δεν αλλάζει τίποτα.

Αν εξαιρέσουμε την παραδοσιακή περίοδο πένθους, που τώρα δεν υπάρχει, όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν το παραδοσιακό τυπικό.

Ποιοι οπλίζουν τα καλάσνικοφ;

Οι αποτρόπαιες εικόνες των μελανιασμένων και πρησμένων από τo ξύλo ληστών (τρομοκρατών;) από το Βελβεντό της Κοζάνης επισκίασαν κάθε άλλη επικαιρότητα την εβδομάδα που μας πέρασε.

Και όπως γίνεται σε μόνιμη βάση, οι συνέλληνες (που λέει κι ο Βελόπουλος) χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα.

Σύντομα ακούστηκαν oι δύο προτάσεις ανάμεσα στις οποίες, εμείς οι υπόλοιποι έπρεπε να διαλέξουμε.

Η πρώτη συνοψίζεται στην φράση: «Καλά κάνανε και τα πλακώσανε τα καλόπαιδα! Και λίγες φάγανε».

Η δεύτερη, στο «Κάτω τα χέρια από τα παιδιά μας! (σ.σ. η Ελλάδα πρέπει να είναι η μόνη χώρα στον κόσμο, εν έτει 2013, που αποκαλεί άτομα 24 χρονών «παιδιά») δεν δικαιούσαστε να τα συλλαμβάνετε επειδή μάχονται για ένα καλύτερο αύριο!» 

Μας κλέβουν τα όνειρα… μας κλέβουν τη ζωή!

Τα τελευταία «πέτρινα» χρόνια της κρίσης στη χώρα μας συνοδεύτηκαν και από πάμπολλες αυτοκτονίες.

Ένα ζήτημα που περνάει ξώφαλτσα, χωρίς κανείς να έχει αποπειραθεί να το αναλύσει σε βάθος.

Εκτός από το αγαπημένο μου μπλογκ «Οι Βαψομαλλιάδες», που πριν από μερικούς μήνες είχε καταφέρει  να ακτινογραφήσει το θλιβερό αυτό φαινόμενο….

Ιδού λοιπόν ένα άρθρο κόλαφος σε αυτούς που μας γδέρνουν τα όνειρα. (S.A.)

Το πρόσφατο κύμα αυτοκτονιών που χτυπά τόσο μανιασμένα την ανυπεράσπιστη στην Κρίση χώρα-καρυδότσουφλο και τους παλικαρίσιους κατοίκους της δεν αφήνει – δεν μπορεί να αφήνει – ασυγκίνητο κανέναν.

Τουλάχιστον, κανέναν από όσους μπορούν και παραμένουν ανθρώπινοι· κανέναν από όσους δεν έχουν βάλει μια πέτρα στη θέση της καρδιάς.

Μέγα «ζητούμενο» το να σταλούν μηνύματα ολούθε· να αφυπνισθούν οι κοιμώμενες συνειδήσεις.

Η κοινωνία είναι όπως την μάθεις…

Όπως οι άνθρωποι κατά μόνας, έτσι και η κοινωνία: το συλλογικό υποκείμενο δεν συγκροτεί ένα συμπαγές όλον, αλλά αποκαλύπτει ένα πολύπλοκο, πολυειδές και αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν θετικά στοιχεία και ακάνθινες πτυχές.

Φιλοσοφικά, τούτο επιμαρτυρείται από το «ουδείς εκών κακός», αλλά και από το αντίθετό του, περί το εγγενές της ανθρωπίνης φύσεως.

Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τη φιλοσοφική έριδα για να σταθμεύσουμε σ' έναν αφορισμό του «ωμού» Μακιαβέλι. Μιλώντας για την κοινωνία, για τους εξουσιαζόμενους, αποφαίνεται ότι «οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να είναι ούτε ολοκληρωτικά καλοί ούτε ολοκληρωτικά κακοί»...

Το κόστος της συλλογικής πλάνης.

Η τραγική διάσταση στην υπόθεση των νεαρών με τα Καλάσνικοφ και την επαναστατική οργή είναι ότι χαραμίζουν τα νιάτα τους σε ένα ξέσπασμα εκδίκησης εναντίον μιας κοινωνίας που τη θεωρούν άδικη, παρασυρμένοι από τη συλλογική φαντασίωση των τελευταίων δεκαετιών ότι οι πολιτικές συνθήκες δικαιολογούν τη βία.

‘Εμπλεξαν σε μια ιστορία που ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας τους· θα πληρώσουν το τίμημα με τις δικές τους ζωές, με τα δικά τους χρόνια.

Αυτοί που τους παρέσυραν, που τους όπλισαν, θα ζουν ελεύθεροι, θα συνεχίσουν να καλλιεργούν μυθοπλασίες για την ανάγκη του ένοπλου αγώνα εναντίον της σάπιας κοινωνίας. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι…