Decades...

Decades, by Joy Division.

Παιχνίδια εξουσίας στον δρόμο…

Πριν από μερικούς μήνες  βρέθηκα καλεσμένος σε ακριβή ψαροταβέρνα του Πειραιά.

Στο διπλανό τραπέζι,  δύο βουλευτές αντίπαλων δογμάτων μετά των συμβίων τους, τρωγόπιναν σαν παλιόφιλοι.

Δυο κενές φιάλες κρασί και μία μισοάδεια, εξηγούσαν το τσακίρ κέφι που ξετυλιγόταν σαν σερπαντίνα πολύχρωμη, μπροστά στα μάτια των φιλοπερίεργων συνδαιτυμόνων που τους είχαν ήδη αναγνωρίσει και κρυφάκουγαν την ψιλοκουβέντα τους:

«Ρε συ, εγώ πάντως δεν έχω κάνει ποτέ πάνω από 20 λεπτά, σπίτι-γραφείο»,  έλεγε ο ένας, με ύφος υπονοούμενο.

«Αφού σου ανοίγουν όλα τα φανάρια  στην Κηφισίας, πλάκα με κάνεις;», αποκρινόταν ο άλλος, με ύφος δήθεν θιγμένο.

«Ναι, ρε! Απορώ γιατί διαμαρτύρεται ο κόσμος για την κίνηση. Αφού το έχουμε λύσει το κυκλοφοριακό»,  κατέληγε ξεκαρδιζόμενος ο πρώτος.

Ο Παλαμάς, τα σουβλάκια, και η απορία του Μητσάρα!

Ο Μητσάρας από μικρός είχε μια αδυναμία.

Του αρέσανε τα σουβλάκια κάθε είδους.

Παθολογικά.

Δεν υπήρχε σουβλατζίδικο στη γειτονιά που να μην ήτανε ταχτικός πελάτης.

Και ήξερε ότι «Ο Γίγας» είχε ωραίο γύρο, καλοψημένο και ζουμερό, «Το Λεβεντόπαιδο» ήταν μάστορας στο κοτομπέϊκον και «Ο Μύθος» (πάντα υπάρχει ένας μύθος) ήτανε άρχοντας στο κέμπαμπ.

Και επειδή στη ζωή σημασία έχει το κονόμι αλλά και να κάνεις το πάθος σου επάγγελμα για να τα κονομάς, ο Μητσάρας έγινε σουβλατζής.

Η «Γύρομπανκ», όνομα μονδέρνο κατά τα γούστα του καιρού μας, έκανε γρήγορα όνομα στη γειτονιά και σιγά-σιγά έσβησαν τα παλιά σουβλατζίδικα.

Έτσι όλο τα χαρτί πήγε στο Μητσάρα – κατά τις αρχές της φιλελευθέρου οικονομίας της λαϊκής αγοράς.

Σένιο το μαγαζί, μοδάτο και με υπηρεσία ντελίβερι βαρβάτη.

Δέκα μηχανάκια είχε πάνοπλα ο Μητσάρας στους καλούς καιρούς.

Στην κουζίνα είχε την Ναντίνα από το Μπεράτι, τυλαδόροι ήταν ο Χασάν από το Κάϊρο και ο Πεντρίν από το Αργυρόκαστρο, στα ψητά ο μοναδικός Έλληνας στο μαγαζί, ο μαστρο-Κώστας.

Ταμείο και γενικό κουμάντο ο Μητσάρας.

Και πίσω απ’ το ταμείο κρεμασμένη η φωτό με το Τζόρτζεβιτς αγκαλιά με τον πρόεδρα από κάποια φιέστα.. Έβδομη, όγδοη… Ποιος να θυμάται μετά από τόσα κατσαρόλια…;

Η θρησκευτική κρίση της Ευρώπης.

Γράφει, μεταξύ άλλων, το Global Post: Η κρίση της Ευρώπης ξεπερνά την οικονομία…

Οι απογοητευμένοι πολίτες αμφισβητούν ανοιχτά τις αξίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που βοήθησε τα κράτη να ενωθούν τα τελευταία 60 χρόνια, απορρίπτοντας τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα, αναζητώντας νέες, και συχνά τρομακτικές εναλλακτικές λύσεις του πολιτικού περιθωρίου.

Μια από τις παραμέτρους της κρίσης είναι και η θρησκεία.

Υπάρχει παντού μια κρίση θρησκευτικής ταυτότητας.

Σε αρκετές χώρες μέλη της ΕΕ, ο εκκλησιασμός, και γενικά η θρησκευτικότητα, χάνουν συνεχώς έδαφος.

Ο Erdoğan μπαίνει σε βαθιά νερά…

Άρθρο της τουρκικής Radikal.

Ακούγοντας τα σχόλια που έκανε ο πρωθυπουργός μετά το ξέσπασμα των επεισοδίων της πλατείας Ταχρίρ, εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως η Τουρκία αντιμετωπίζει πρόβλημα δημοκρατίας.

Ο Erdoğan κριτικάρει τους πάντες: Την αντιπολίτευση, τους διαδηλωτές, ακόμη και την αστυνομία, η οποία το παραξήλωσε με τα δακρυγόνα.

Τον μόνο που δεν κριτικάρει είναι τον εαυτό του, και τις πράξεις της κυβέρνησής του.

Την κριτική γλίτωσε και ο κυβερνήτης της Κωνσταντινούπολης.

Έτσι, όλη η ευθύνη για τα γεγονότα, πέφτει στις πλάτες κάποιων κατώτερων αστυνομικών.

Αν είναι όμως θέμα υπερβάλλοντος αστυνομικού ζήλου, σε μια δημοκρατική χώρα η κυβέρνηση αναλαμβάνει την ευθύνη και λογοδοτεί.

Στην Τουρκία όμως δεν υπάρχει συγκεκριμένη νομοθεσία όσον αφορά στη χρήση δακρυγόνων.

Η κυβέρνηση έχει δώσει τεράστιες εξουσίες στην αστυνομία, χωρίς όμως να κάνει τον κόπο να νομοθετήσει περιορισμούς.

Απύθμενο θράσος…

Μόνο ως επιχείρηση υπενθύμισης της ανυπαρξίας τους μπορεί να χαρακτηριστεί η επιστολή που απέστειλαν στον Κάρολο Παπούλια, οι συνδικαλιστές του πολύπαθου ΟΛΠ (Ομοσπονδία Υπαλλήλων Λιμανιών Ελλάδας (ΟΜΥΛΕ),  Ένωση Τεχνικών και Χειριστών Υπαλλήλων ΟΛΠ,  Ένωση Μονίμων Υπαλλήλων ΟΛΠ,  Ένωση Μονίμων και Δοκίμων Λιμενεργατών ΟΛΠ και Σύνδεσμος Εποπτών Αρχιεργατών ΟΛΠ).

Στην επιστολή τους διαμαρτύρονται επειδή  στην προβλήτα που διαχειρίζεται η Cosco… δεν υπάρχουν συνδικαλιστικές οργανώσεις και κλαδικές συμβάσεις, ενώ αναφέρουν ότι η συμφωνία για το θέμα της έλευσης του τρένου στον σταθμό εμπορευματοκιβωτίων έγινε το 2006 μεταξύ ΟΛΠ και ΟΣΕ πριν από την παραχώρηση της προβλήτας στην Cosco.

Εγκαινιάστηκε το νέο πάρκινγκ του Λευκού Πύργου!

Ήταν απαίτηση και λαϊκό αίτημα.

Να μπορούν πλέον τα αυτοκίνητα να παρκάρουν ακόμα και μέσα στο μνημείο.

Ώστε να μην αναγκάζονται οι οδηγοί και οι επιβάτες να περπατούν μέχρι εκεί.

Το σύστημα Ερντογάν, και οι μετανοημένοι…

Πολλοί εντυπωσιάστηκαν εδώ και δέκα χρόνια από τις επιβλητικές εκλογικές νίκες του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στην Τουρκία.

Και άλλοι τόσοι βρήκαν σημαντικό έως επαναστατικό το γεγονός ότι ένας κομματικός χώρος, που στηριζόταν σε ένα κοινωνικό κίνημα και αντιμετωπίστηκε ως εχθρός από το κράτος, αναλάμβανε την εξουσία.

Ένα μέρος αυτών στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια στο πλευρό των κυβερνήσεων Ερντογάν.

Σιγά σιγά όμως αρκετοί από αυτούς άρχισαν να απομακρύνονται, κάνοντας μάλιστα δηλώσεις μετανοίας.

Σε πολλές περιπτώσεις όμως η δήλωση αυτή οφειλόταν στο γεγονός ότι αυτοί που την έκαναν, θεώρησαν ότι αδικούνταν από την εξουσία.

Όσο δηλαδή η σχέση που είχαν με την εξουσία ήταν καλή, δεν έβλεπαν αυτά που άρχισαν να βλέπουν μετά τη δήλωση μετανοίας.

Ξαφνικά ο Ερντογάν έγινε γι' αυτούς κακός και δικτάτορας, ενώ μέχρι χθες δεν ήταν.