Είμαστε «λίγοι» τελικά.

Αυτές οι ιστορίες με τον Ρέμο πρόσφατα, και με τον Κιάμο χθες, εκτός από πιασάρικες, έχουν και κάποιο βάθος.

Εκ πρώτης όψεως αποτελούν απλά μια ακόμη φαιδρότητα μέσα στις πολλές που ζούμε εν μέσω ξεπεσμού της χώρας μας, η οποία τις δυο τελευταίες δεκαετίες συμπεριφέρεται ως Μαντάμ Σουσού, αρνούμενη να συνειδητοποιήσει ότι πατάει σε πήλινα πόδια (στα δανεικά κι αγύριστα δηλαδή).

Αν τις εξετάσουμε όμως πιο προσεκτικά, θα δούμε ότι είναι ένα προειδοποιητικό σήμα, ένα ηχηρό καμπανάκι, για την επερχόμενη ολική καταστροφή.

Και δεν αναφέρομαι τόσο στην οικονομική μας εξαθλίωση, αφού η Ελλάδα ανέκαθεν ήταν πάμφτωχη και άρα συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, αλλά στην ηθική και πολιτισμική μας κατάπτωση.

Ειδικά της νεολαίας. Του μέλλοντός μας δηλαδή.

Η οποία κατάπτωση αποδεικνύεται περίτρανα από εικόνες σαν αυτή στη Ψαρού, ή στη Καλλιθέα, ή σε όποιο σκυλάδικο κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας…

Ούτε 200 κλώνοι του Σαμαρά δεν φτάνουν!

Όταν διαβάζεις για λουκέτο σε νυχτερινό μαγαζί στη Χαλκιδική, λόγω διαπιστωμένης φοροδιαφυγής μέσα σε μόνο μία νύχτα, και την επόμενη νύχτα ανοίγει κανονικότατα γιατί δε μπορεί η τοπική αστυνομία να βάλει τάξη... 

Όταν βλέπεις έναν λαϊκό βάρδο που ξεσηκώνει τα αλαλάζοντα πλήθη σε in στέκια της Μυκόνου που χλευάζουν, και με μαγκιά δηλώνουν ότι δε μπορεί να μας πειράξει κανείς.... 

Βρε καλώς τους δραχμολάγνους (και πάλι).

Εδώ και ένα χρόνο, ο Σαμαράς (σχεδόν μόνος) δίνει την μητέρα όλων των μαχών, προκειμένου να ορθοποδήσει η χώρα, και να παραμείνει στο ευρώ.

Μια μάχη εναντίον άπειρων εχθρών, τόσο μέσα όσο και έξω από την Ελλάδα, τόσο μέσα όσο και έξω από το κόμμα του.

Και αυτή η μάχη είναι σκληρή.

Με τις επί μέρους ήττες να είναι περισσότερες από τις νίκες.

Και με αποτέλεσμα πολλοί να είναι αυτοί που λυγίζουν, και που λιποψυχούν.

Οι λιποτάκτες πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν.

Ο καθένας άλλωστε έχει τους δικούς του ιδιαίτερους λόγους για το αν θα επιλέξει να πολεμήσει, ή να παραδοθεί.

Ή ακόμη και να αλλάξει πλευρά..

Μόνο που η τελική έκβαση του συγκεκριμένου πολέμου δεν θα είναι απλά το άθροισμα των μικρών ηττών, αλλά θα εξαρτηθεί από διάφορους, άσχετους μεταξύ τους παράγοντες, με κυριότερο αυτόν της ψυχολογίας.

Του ηθικού.

Αυτή είναι η Ελλάδα μας;

Μετά το αντιμνημονιακό πάρτυ των πούρων και της σαμπάνιας στο Nammos της Μυκόνου, ήρθε η ώρα να μυηθούμε στα μυστήρια της Χαλκιδικής.

Μπήκε λουκέτο σε μπουζουκτσίδικο της κοσμικής περιοχής της Καλλιθέας για φορολογικές παραβάσεις και το κατάστημα λειτούργησε κανονικά.

Καμιά 500αριά άτομα απολάμβαναν Κιάμο, ούτε μία απόδειξη.

Για να σωθούν τα προσχήματα τέθηκε σε διαθεσιμότητα ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος της περιοχής αλλά οι ιδιοκτήτες δεν έχουν υποστεί τις συνέπειες του νόμου. Aντί γι αυτό σύμφωνα με το ρεπορτάζ, συνελήφθησαν οι περίφημοι «αυτοφωράκηδες», υπάλληλοι των 700 ευρώ που εκπροσωπούν το αφεντικό όταν σκουραίνουν τα πράγματα.

Το λίπος τελείωσε! Ότι πήραν πήραν…

Σενάρια επιστημονικής φαντασίας που διακινούν συγκεκριμένοι επιχειρηματικοί και εκδοτικοί κύκλοι προκειμένου να οδηγήσουν μια ώρα αρχύτερα στη διάλυση της κυβέρνησης ή μήπως εφιάλτης που έρχεται πολύ σύντομα;

Ο λόγος για το ενδεχόμενο νέων μέτρων, την υπογραφή ουσιαστικά ενός νέου μνημονίου τους επόμενους μήνες που θα περιλαμβάνει νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, απολύσεις κι άλλα οριζόντια μέτρα.

Το σενάριο προβλέπει ότι η Ελλάδα θα υποχρεωθεί από την τρόικα να προχωρήσει σε νέο σκληρό πακέτο μέτρων, είτε πριν είτε αμέσως μετά τη συμφωνία για νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους.

Διαθεσιμότητα…

Οι καταργήσεις 9.320 οργανικών θέσεων απ' όπου θα τεθούν σε διαθεσιμότητα ισάριθμοι υπάλληλοι τον Σεπτέμβριο περιλαμβάνονται στα σχέδια αναδιοργάνωσης των υπηρεσιών 16 υπουργείων που παραδόθηκαν στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Η πλειοψηφία των εργαζομένων που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα με βάση τα σχέδια στελέχωσης των δομών που κατέθεσαν όλα τα υπουργεία, εκτός του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, είναι υπάλληλοι γενικών ή διοικητικών καθηκόντων που έχουν σχέση εργασίας αορίστου χρόνου αλλά και προσωπικό που έχει μεταφερθεί από την Ο.Α.

Η συντεχνία του… θανάτου.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει γίνει εκτενής συζήτηση για τα κλειστά επαγγέλματα, τις συντεχνίες και την καθυστέρηση που προκαλούν στην οικονομική λειτουργία.

Από τη συζήτηση, ενδεχομένως ελέω του μακάβριου χαρακτήρα του θέματος, έχει μείνει απ’ έξω ο θάνατος.

Από την αυγή του πολιτισμού, η ζωή μπορεί να είναι δύσκολη και ο θάνατος σκληρός, αλλά το ταξίδι προς τον άλλο κόσμο, όπως καθένας τον αντιλαμβάνεται, ήταν εξασφαλισμένο.

Το σώμα του νεκρού, σε καιρό ειρήνης, παραδιδόταν στα χέρια της οικογένειάς του, για να το μεταχειριστεί κατά τα έθιμα και τις επιθυμίες του μακαρίτη.