Εμένα μου άρεσε ο 902.
Εκτός από πολωνέζικες πολεμικές κι αστυνομικές σειρές,
απ‘ όταν ο Γιαρουζέλσκι ήταν Εύελπις, είχε και την πιο σουρεαλιστική εκπομπή
μαγειρικής στην ελληνική τηλεόραση.
Δεν μαγειρεύανε το φαγητό. Απλά μιλούσαν γι’ αυτό!
Το περιέγραφαν, μια κυρία κι οι καλεσμένοι της. Κάτι σαν
την αταξική κοινωνία στο ανώτατο στάδιο της Επανάστασης.
Μιλάνε γι’ αυτήν αλλά κανείς δεν την είδε.
Η μπεσαμέλ της ουτοπίας, στο μιλητό, χωρίς τεντζερέδια,
έξοδα και γκόμενες να γλείφουν τα κουτάλια και να κάνουν μμμμ και οοοοο με
τσαχπινιές.
Επειδή μερικές φορές έχω μια σατανική αίσθηση του χιούμορ
εκεί παρακολούθησα ένα απόγευμα κι ολόκληρη την πρώτη ομιλία του Κουτσούμπα.
Είχα ρίξει και μια μεταμεσημβρινή σιέστα και ήμουν
έτοιμος, σφουγγάρι να ρουφήξω τον επιστημονικό σοσιαλισμό.
Τί είπε ο άνθρωπος!
Πω ρε, θυμήθηκα τα νιάτα μου στο Γυμνάσιο Αρρένων
Κορυδαλλού. Ντεζαβού! Μπρέζνιεφ τότε στα πράγματα, λίγο σιτεμένος και με γενικό
κλακάζ των υποσυστημάτων, ετοιμαζόταν για μπάρκο.
Μόδα όμως τότε η Αριστερά.
Οι πιο μεγάλοι εκεί γραφόσαντε για να βρουν γκόμενα.
Εδώ, ήταν ο Χαρίλαος στα ντουζένια του, πριν υπαγορεύσει
στην Παναγιωταρέα την αυτοβιογραφία του.
Εκεί, όπου λέει πως όταν κατέβηκε στην Ρούμελη με τον ΔΣΕ,
διοικούσε και μια μονάδα ΣΝΟΦίτες, μαϊμού «μακεντόνσκι», ε; Μετά τους πήγανε τα
πόδια στο σβέρκο ως τα σύνορα.