Έτσι δεν είναι κύριε Λαφαζάνη, και κύριε Στρατούλη;

Κανείς καλοπροαίρετος δεν θα (έπρεπε να) αμφισβητήσει, ότι ο κομμουνισμός όπως διατυπώθηκε από τον Μαρξ (και από προγενέστερους), είναι κατά βάση ένα ιδεατό σύστημα, που οραματίζεται δικαιοσύνη, ισότητα, κλπ για την ανθρωπότητα.

Είναι όμως ένα σύστημα άκρως ουτοπικό, πρακτικά ανεφάρμοστο, και η πλούσια ήδη ιστορική εμπειρία το έχει αποδείξει ακόμη και επικίνδυνο (μεταξύ άλλων) για τον άνθρωπο.

Άλλωστε και ο ίδιος ο Μαρξ είχε βάλει μπόλικες προϋποθέσεις για την επιτυχία του, που ποτέ δεν ίσχυσαν εκεί όπου επεβλήθη, και που οι μετέπειτα κομμουνιστές αποφεύγουν (επιτήδεια) να τις αναφέρουν…

Τα έχω πάρει! Με πνίγει η αγανάκτηση…

(ή αλλιώς, ένα κείμενο προς επίρρωση των απόψεων του Strange Attractor)

Από την πρώτη γραμμή του κειμένου του φίλου μου Strange ( εδώ ) έως και την τελευταία, συμφωνώ απόλυτα.

Σαν τα έγραψα ο ίδιος.

Προσωπικά βιώνω αυτό που αναφέρει και αυτός: Καθημερινά δηλαδή ακούω τα μύρια όσα από φίλους, συναδέλφους και συγγενείς για την εμμονή μου να υποστηρίζω τον Αντώνη Σαμαρά.

Αλλά νιώθω σιγά-σιγά να χάνεται η ένταση αυτής της υποστήριξης προς το πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά.

Για ΟΛΑ ΑΥΤΑ που αναφέρει ο Strange, συμπεριλαμβανομένου και του ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει ξεχάσει τελείως την πόλη της Θεσσαλονίκης.

Και έρχομαι να εστιάσω τώρα στα θέματα που συσχετίζονται με την συγκεκριμένη πόλη και τους «πολιτικούς ταγούς» της…

Διεθνής Ημέρα της Μαύρης Κορδέλας.

Η 23η Αυγούστου καθιερώθηκε το 2009 ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού (γνωστή και ως Διεθνής Ημέρα της Μαύρης Κορδέλας), με απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου, για να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων και ιδιαίτερα του Σταλινισμού και του Ναζισμού.

Επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ημερομηνία, επειδή σχετίζεται με δύο γεγονότα:

Προσοχή: Σκύλος!

Και ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι εμβρόντητοι(;) ανακαλύψαμε ως κοινωνία πως οι «άσπρα μούρα, μαύρα μούρα, είσαι μια παλιογκλαμούρα» τηλεεκκολαφθέντες καψουραμπί αοιδοί ΚΑΙ μπητσομπαρικές συναυλίες κάνουν ΚΑΙ προκαλούν φοροδιαφυγή ΚΑΙ δημόσιο πολιτικό «λόγο» αρθρώνουν – μέχρι που χαιρετούν με χέρι υψωμένο ή κλωσούν το χρυσό αυγό.

Πάλι πέφτουμε απ’ τα σύννεφα (αυτοί, τα είδωλα, τα καλά παιδιά;) αλλά δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Ψάχνοντας τη σταγόνα αλλά και το ποτήρι, ας μη σταθούμε στη μυκονιάτικη χλίδα, που αφορά κάποιες εκατοντάδες ασυναίσθητους ούτε στις χαλκιδικιώτικες ματαιώσεις εμφανίσεων «λόγω των συνθηκών, που διαμορφώθηκαν στην περιοχή…» (μάλλον επιτέλους θα έβρεξε… εφοριακούς).

Οι σκύλοι αεικίνητοι, σαρώνουν την ενδοχώρα με συναυλίες μεταμεσονυχτίου (τρέμε Roger Waters…) από χωρίου εις μπητσόμπαρον, μια και η εικοσαετής τηλεοπτική πλύση εξοικείωσε και την πλέον απομακρυσμένη ραχούλα με το τραγουδιστικό ύφος και ήθος τους.

Ταξικές προκαταλήψεις και … σκύλοι!

Όπως μαθαίνουμε από τα αμερικανικά ΜΜΕ, η οικογένεια Ομπάμα υιοθέτησε ένα νέο πανέμορφο σκυλί, ράτσας Portuguse Water Dog.

Αν όμως οι Ομπάμα ήθελαν να επηρεάσουν θετικά, θα έπρεπε να υιοθετήσουν ένα αδέσποτο pit bull από την φιλοζωική…

Τα pit bull είναι καταπληκτικά σκυλιά, και εξόχως αμερικανικά, γράφει η Susan Nusser στο Salon.

Δυστυχώς όμως, συνεχίζει, συνήθως αποκλείονται από τις ιδιωτικές φιλοζωικές εταιρίες, οι οποίες προτιμούν να διαθέτουν πιο φιλικές, και πιο δημοφιλείς ράτσες προς υιοθεσία, με αποτέλεσμα τα καημένα τα pit bull να καταλήγουν στις δημόσιες φιλοζωικές εταιρίες, μαζί με άλλα άρρωστα, τραυματισμένα, και γενικώς ανεπιθύμητα σκυλιά, όπου και θανατώνονται τρείς με τέσσερις φορές περισσότερο από κάθε άλλη ράτσα.

Η λευκή απεργία κάποιων (πολλών) δημοσίων υπαλλήλων.

Ένα σημαντικό ποσοστό υπαλλήλων σε κρίσιμες δημόσιες υπηρεσίες «έχουν κατεβάσει τα μολύβια» και δεν τελειώνουν καμιά εκκρεμότητα.

Πάει ο πολίτης να βγάλει μια άδεια και αντιμετωπίζει την παγερή αδιαφορία του υπαλλήλου, η οποία ενίοτε είναι και προκλητική.

Θα ρωτήσετε ασφαλώς «αν έχουν άδικο» αυτοί οι άνθρωποι που είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται και το επάγγελμα «δημόσιος υπάλληλος» να απαξιώνεται συστηματικά.

Είτε δίκιο έχουν είτε άδικο, κάνουν ζημιά στον τόπο, αλλά και στους εαυτούς τους. Κάθε άδεια που δεν δίνεται ή καθυστερεί μεταφράζεται σε λιγότερες θέσεις εργασίας, τις οποίες θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τα δικά τους παιδιά.

Κάθε απόφαση που μπλοκάρει μια μικρή –έστω– επένδυση μειώνει τις πιθανότητες να έλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη.

Τα μάτια μας βγάζουμε με αυτές τις συμπεριφορές, με τον ψευτοτσαμπουκά και τη δήθεν εκδίκηση «στο σύστημα».

Το Detroit... πωλείται!

Όλοι ξέρουν πως εκτός από την Ελλάδα, και κάποιες άλλες χώρες της ευρωζώνης, μια μεγάλη οικονομική κρίση μαστίζει και την Αμερική.

Άσχετα αν εκεί, με την εκτύπωση χρήματος, την ποσοτική χαλάρωση, και τα τεράστια κέρδη από τους πολέμους, η κρίση δεν βιώνεται τόσο σκληρά όσο σε εμάς…

Μια από τις αμερικανικές πόλεις που έχει κυριολεκτικά γονατίσει, χρεοκοπώντας, είναι το άλλοτε πανίσχυρο βιομηχανικά Detroit, που σήμερα θυμίζει μια σκιά του παλιού καλού εαυτού του.