Anarcho-capitalism: Η επανάσταση του αναρχοφιλελέ!

Ο Μάρεϋ Ρόθμπαρντ διδάσκει οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Λας Βέγκας.

Είναι γνωστός και ως «ο Καρλ Μαρξ των αναρχοφιλελεύθερων».

Οι αναρχοφιλελεύθεροι είναι ταυτόχρονα αναρχικοί –απόλυτη κατάργηση του κράτους και κάθε περιορισμού- και κεφαλαιοκράτες.

Οξύμωρο;

Ο Πεσσόα, όταν έγραφε τον «Αναρχικό Τραπεζίτη», το 1922, προφήτευε ουσιαστικά αυτή την οικονομική θεωρία.

 Οι ιδιοκτήτες του κράτους», λέει ο Ρόθμπαρντ, «είναι τα μόνα άτομα στην κοινωνία μας που εισπράττουν με τη βία τα έσοδα τους –τους φόρους.»

Ο φόρος αποτελεί κλοπή, ο πόλεμος αποτελεί έγκλημα και η στρατιωτική υπηρεσία είναι δουλεία.

Κάθε έγκλημα, είτε διαπράττεται από ένα μόνο άτομο είτε από μια ομάδα ανθρώπων δεν χάνει τίποτα από τον εγκληματικό της χαρακτήρα.

Η δημοκρατία δεν αποτελεί δικαιολογία…

Η Σαλονίκη να κερδάει…

Όσοι παρακολουθούν τα διάφορα που έχω γράψει κατά καιρούς, θα έχουν αντιληφτεί ότι πάνω απ όλα είμαι φυσιογνωμιστής και προσωπολάτρης, ειδικά όταν πρόκειται για πρόσωπα εγνωσμένης αξίας.

Και μέσα σε αυτή την αρρωστημένη προσωπολατρεία μου, υπάρχουν μερικές περιπτώσεις ανθρώπων, τους οποίους θαυμάζω ιδιαίτερα, και για τους οποίους … ξεβρακώνομαι πάραυτα αν μου το ζητήσουν.

Μιλάω για άτομα σαν την Έλενα Ράπτη, αυτό το λαμπρό μυαλό του κοινοβουλίου μας, την Εύα Καϊλή, την απόλυτη στοχάστρια, τον Γιώργο Πάντζα, τον πιο ολοκληρωμένο πολιτικό φιλόσοφο (και όχι μόνο) της γενιάς μας, την κα Κουντουρα (τα λόγια είναι περιττά), τον Χάρη (δια τούτο λέγω) Καστανίδη, και φυσικά τον σούπερ ντούπερ statesman και μελλοντικό σωτήρα μας, τον γλωσσομαθή Αλέξη…

Το δίκιο του Κατρούγκαλου…

Δεν υπήρχαν δημοσκοπήσεις στη Γερμανία του 1938 αλλά, με δεδομένο τον διάχυτο αντισημιτισμό της εποχής, η «Νύχτα των Κρυστάλλων» είναι καθ’ όλα δικαιολογημένη ή έστω δεν χρήζει καταδίκης.

Αυτό θα ήταν το επιχείρημα ενός Χρυσαυγίτη ακούγοντας τον κ. Γιώργο Κατρούγκαλο, στην προχθεσινή εκπομπή «Ανατροπή» (Mega 14.10.2013) αφού καταδικάζει μόνο «οποιαδήποτε μορφή βίας που δεν έχει κοινωνικό αντίκρισμα». Συνεπώς -όπως ορθώς παρατήρησε ο κ. Γιάννης Μιχελάκης- με τη λογική αυτή και η βία κατά των μεταναστών, δεν έπρεπε να καταδικαστεί, αφού έμοιαζε να έχει κοινωνικό αντίκρισμα.

Το θηρίο της γραφειοκρατίας.

Εκείνο που εκπλήσσει τόσο τους ξένους όσο και τους Έλληνες του εξωτερικού, που συναλλάσσονται με την Ελλάδα, είναι το πόσο φρικαλέα είναι η γραφειοκρατία της χώρας, με την οποία έρχεται κανείς αντιμέτωπος ήδη στα προξενεία.

Πρόκειται για μια ολόκληρη νοοτροπία, βυζαντινο-οθωμανική, που προβάλλεται ολοζώντανη μπροστά σου, σε όλη της την δόξα, και σου αναστατώνει κάθε αίσθηση λογικής.

Αν ο Κάφκα είχε ζήσει στην Ελλάδα και είχε βιώσει τη γραφειοκρατία μας, σίγουρα θα είχε γράψει πολύ περισσότερα αριστουργήματα από όσα μας έχει ήδη δωρίσει.

Ο Σόρος και ο… Αλέξης.

Με εκτιμώμενη περιουσία περί τα 14,5 δισεκατ. ευρώ, ο Τζωρτζ Σόρος είναι ένας ευφυέστατος και πολύ φιλοσοφημένος επενδυτής, που κάποιοι αποκαλούν τον «μεγαλύτερο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό μάνατζερ».

Και ίσως να έχουν δίκιο.

Αν κάποιος το 1969 είχε εμπιστευθεί στον Ουγγρο-Αμερικανό διαχειριστή χρήματος 1.000 δολλάρια σήμερα θα είχε μία μικρή περιουσία 4 εκατ. δολαρίων, ίσως και παραπάνω. 

Μοναδική δε τέχνη του κ. Σόρος είναι η βραχυπρόθεσμη κερδοσκοπία, η οποία στηρίζεται σε μαζικά και υψηλής μοχλεύσεως στοιχήματα προς την κατεύθυνση των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Το περίφημο hedge fund του, το Quantum, είναι γνωστό για την παγκόσμια μακρο-στρατηγική του, που είναι επικεντρωμένη σε μαζικά μονοδρομικά στοιχήματα στις κινήσεις συναλλαγματικών ισοτιμιών, τιμών εμπορευμάτων, παραγώγων και άλλων ενεργητικών στοιχείων που στηρίζονται σε μακροοικονομική ανάλυση.

 

425.000 ψήφοι!

Εδώ και ενάμιση χρόνο κοιτάζω τον κόσμο στον δρόμο, στο μετρό, στo σουπερμάρκετ και σκέφτομαι «άραγε πόσοι από όλους αυτούς έχουν ψηφίσει Χρυσή Αυγή;».

Είναι πολλοί.

Περνάμε δίπλα τους, σίγουρα. Διασταυρωνόμαστε.

Άγνωστοι συμπολίτες που έριξαν στην κάλπη την ψήφο της πιο ακραίας πολιτικής ασυνειδησίας.

Πρώτα, στις εκλογές τον Μάιο του 2012.

Μετά, έναν μήνα αργότερα, στις νέες εκλογές, έπραξαν το ίδιο.

Ζόφος. Βαθύ μακροβούτι μακριά από τον πολιτισμό.

Δύο χτυπήματα με μαχαίρι στην καρδιά.

Η στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από Χρυσαυγίτη στην Αμφιάλη μπροστά στα μάτια των αστυνομικών, ήταν το γεγονός-καταλύτης.

Η πολιτεία αντέδρασε και άρχισε να κάνει αυτό που έπρεπε. Με πολύ μεγάλη καθυστέρηση βέβαια.

Επί τέλους, όμως, δόθηκε πράσινο φως για την εξάρθρωση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής και των θυλάκων της.

Αποκαλύψεις. Συλλήψεις.

Ο Φυρερίσκος, ο αντί-Φυρερίσκος, ο δράστης και άλλοι όμοιοί τους έχουν προφυλακιστεί.

Κάποιοι (γνωστά άνθη της διευθυντικής ομάδας) δεν κρίθηκαν προφυλακιστέοι. Είμαστε, ωστόσο, στην αρχή της αρχής.

Περί εξτρεμισμού συνέχεια…

Ο διάλογος είναι λειψός αλλά συνεχίζεται.

Συνεχίζω κι εγώ.

Ο χαρακτηρισμός μιας ιδέας ή ομάδας ως «εξτρεμιστικής» παραμένει, εν πολλοίς, υποκειμενικός: τι σημαίνει, για παράδειγμα, «ανατρεπτικός»; τι σημαίνει «ταραξίας»; τι σημαίνει «αντισυστημικός»;

Υπάρχουν ωστόσο ορισμένοι δείκτες που δημιουργούν πλαίσιο αντικειμενικότητας.

Ο πρώτος δείκτης είναι το κίνητρο και η συμπεριφορά μίσους που κυμαίνεται από την τάση για character assassination μέχρι το βίαιο έγκλημα.

Η άκρα αριστερά διαπρέπει στην character assassination, δηλαδή στη στοχοποίηση ατόμων, ομάδων που διαφωνούν με την κοσμοθεωρία της – στη συνέχεια, κατά κανόνα, επιστρατεύει επιχειρήματα με σκοπό την καταστροφή της αξιοπιστίας και της φήμης αυτών των ατόμων, ομάδων ή και εθνών.

Για παράδειγμα, ο μαζικός αντιαμερικανισμός, ως τυφλό συναίσθημα φθόνου και απόρριψης, ή ακόμα και ως δαιμονοποίηση, οφείλεται σε διαδικασία τέτοιου είδους.

Η character assassination είναι δείκτης εξτρεμισμού διότι συνοδεύεται από αήθεις εκδηλώσεις εμπλέκοντας υπερβολές, υπαινιγμούς, παραπλανητικές μισο-αλήθειες, χειρισμό γεγονότων ώστε να εικονογραφηθεί ψευδώς το στοχοποιημένο πρόσωπο.

Η αριστερά, στην εξτρεμιστική της εκδοχή, ευνοεί δηλητηριώδη προπαγάνδα εναντίον των «εχθρών» της τους οποίους δεν σέβεται και δεν αντιμετωπίζει με διάλογο.