Bachelorette...

Bjork

Ρασοφόροι…

«Η Εκκλησία στέκεται δίπλα στο ποίμνιο της», θα έλεγε κάποιος καλόβουλος χριστιανός.

Ιερείς σε ρόλο καλού Σαμαρείτη συντονίζουν το εξαιρετικό φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας της Ελλάδος, και συντηρούν τη θεάρεστη δημόσια εικόνα της.

Σε μια περίοδο ανθρωπιστικής κρίσης, η υποκρισία διαφεντεύει και οι πλέον αδιάφοροι προς την ουσία των πραγματικών αναγκών του κόσμου, είναι αυτοί οι ρασοφόροι που παραβαίνουν κάθε εντολή και ασελγούν κυριολεκτικά, ψυχικά και σωματικά σε όσους ανήκουν στις αδύναμες κοινωνικές μάζες.

Πράξη πρώτη, πράξη οργής…

Μια πρόταση ελπίδας (για να βγούμε από την στενωπό).

Σε μια χώρα όπου ένας πρώην υπουργός κυκλοφορεί σαν κοινό κλεφτρόνι με πλαστές πινακίδες, και ένας άλλος (νυν αυτός)  κάνει ζημιά ίση με τρία μηνιάτικά μου μέσα σε δυο ώρες σε σκυλάδικο, κάτι σίγουρα δεν πάει καθόλου καλά.

Χώρια ότι και οι δυο αποτελούν μέλη της διακομματικής αυτής κατηγορίας Ελλήνων πολιτικών, γνωστών ως «οι γόνοι» (κάτι σαν τους πάλαι ποτέ Φαναριώτες).

Και όλα αυτά σε περίοδο πρωτοφανούς κρίσης, με την ανεργία στα ουράνια…

Και τα μαγκάλια να παίρνουν ζωές ανήμπορων αθώων συνελλήνων.

Για αυτό, ίσως ήρθε η ώρα να συμβεί αυτό που λέω εδώ και χρόνια.

Να γίνει ένα ολικό reboot, πριν μας προλάβουν οι εξελίξεις και πάμε σε ηλεκτροσόκ, και μας καεί η μητρική.

Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται να σοβαρευτούμε, να αφήσουμε τα μίση, τα πάθη,  και τις μικροκομματικές ίντριγκες, να διώξουμε από πάνω μας τις ιδεοληψίες, να κοιταχτούμε κατάματα, να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε ανάδελφοι και μόνοι στον μάταιο αυτό κόσμο, και να προχωρήσουμε στις απαραίτητες διορθώσεις της κοινωνίας και του κράτους μας.

Και για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε μια νέου τύπου κυβέρνηση…

Μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων από ολόκληρο το πολιτικό μας φάσμα.

Τότε μόνο θα μας σεβαστούν οι δανειστές, θα λυγίσει η Άγγελα, και θα συνειδητοποιήσουν ότι έχουν να κάνουν με Έλληνες, πραγματικούς απόγονους του Λεωνίδα…  όπως τότε με την Παπαρίζου…χικ.

Για αυτό και υποβάλλω την δική μου πρόταση, ελπίζοντας πως θα ληφθεί σοβαρά υπόψη από τα υψηλά κλιμάκια της πολιτικής μας τάξης, ακόμη και από τον ίδιο τον Κάρολο, τον πρόεδρο που έβλεπε τα γιαούρτια να περνούν.

Αναξιοκρατία παντού…

Δύσκολος καιρός για «πρίγκιπες» και «πριγκίπισσες»...

Ωραία φράση, θα έλεγα, με περιεχόμενο ρεαλιστικό, που ίσως τρομάζει. 

Ζοφερές, λοιπόν, είναι οι μέρες για νέους και νέες, ανεξάρτητα από τα εφόδια που διαθέτουν.

Όλοι μας έχουμε όνειρα και φιλοδοξίες, που ακόμη και εάν είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, μας δίνουν κίνητρα στη ζωή, μας εμψυχώνουν, έτσι ώστε να καταφέρουμε να «επιβιώσουμε» ψυχολογικά, παρά τις αντίξοες συνθήκες.

Η πολυτέλεια της μιζέριας.

Δεν υπάρχει χώρα στην Ευρώπη που να ευδοκιμεί τόσο πολύ το εμπόριο μιζέριας και ο δημόσιος λόγος να διακατέχεται από τόσο αρνητισμό όσο εδώ.

Εκπομπές με αποκλειστικό περιεχόμενο την έκφραση της λαϊκής οργής, «αποκαλυπτικά» σάιτ και «μαχητικοί» δημοσιογράφοι, πολιτικές συζητήσεις απίστευτης οξύτητας, κόμματα ή πολιτικά στελέχη που μιλάνε για «προδότες», «κοινωνικούς δολοφόνους», «ηθικούς αυτουργούς» σε θανάτους, διχαστικά πολιτικά συνθήματα, κ.α., συνιστούν ένα πλαίσιο δημόσιου διαλόγου που σε τίποτα δεν θυμίζει δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα.   

Και δίπλα σε όλα αυτά, τα social media, τα οποία εκ της φύσεως τους αποτελούν το πιο «επιθετικό» και «γκρινιάρικο» μέσο που έχουμε γνωρίσει ως τώρα, να λειτουργούν πολλαπλασιαστικά ως προς την προβολή του πρωτογενούς (πολιτικού) προϊόντος.

 Ένα μέσο του οποίου η κατάχρηση – όπως έχουν δείξει πολλές έρευνες – δημιουργεί εμμονές που σταδιακά επικαθορίζουν το σύνολο της συμπεριφοράς.   

Έτοιμος να αναλάβει (και με τη βούλα της διαπλοκής).

Είναι πια σίγουρο. Ο Τσίπρας πάει φουλ για πρωθυπουργός.

Διότι όταν αρχίζουν οι αγιογραφίες και τα αφιερώματα για το που πήγε, τι έκανε, με ποιους έφαγε και πώς ήταν τα «κοψίδια» που προτίμησε, τότε είναι δεδομένο ότι κάποιοι του στρώνουν το χαλί.

Ειδικά αν αυτοί είναι και οι μέχρι πρότινος υβριστές του που «πιάνουν πόρτα για το χειμώνα» ή κάνουν δημόσιες σχέσεις για παν ενδεχόμενο.