Wild Child....

The Doors.

Το παράλογο της λογικής…

Τρεις τύποι πάνε σε ένα μπαρ και παραγγέλνουν από ένα ποτό.

Ο λογαριασμός αντιστοιχεί σε 10 ευρώ για τον καθένα, τα οποία και πληρώνουν.

Στη συνέχεια το ξανασκέφτονται και παραπονιούνται για τις υψηλές τιμές.

Ο ιδιοκτήτης τους λυπάται, και λέει στον μπάρμαν να τους επιστρέψει 5 ευρώ.

Ο μπάρμαν δυσκολεύεται στο να μοιράσει τα 5 ευρώ σε τρία άτομα, και αποφασίζει να τσεπώσει  τα 2 και να επιστρέψει από ένα στους πελάτες. Οπότε έχουμε: Οι τρεις τύποι πλήρωσαν από 10 ευρώ ο καθένας, δηλαδή 30 στο σύνολο…

Αν μη τι άλλο, πέφτει γέλιο…

Θα κουραστώ να το λέω: Μπορεί να περνάμε την πιο άσχημη οικονομικά περίοδο της σύγχρονης εποχής, με τους φόρους να πέφτουν χιαστί, και την ανεργία να απειλεί τον ιστό της ελληνικής κοινωνίας, αλλά τουλάχιστον έχουμε γέλιο.

Και μάλιστα δεν χρειάζεται να πληρώνουμε εισιτήρια σε θέατρα για να δούμε καμιά ξενέρωτη επιθεώρηση, αλλά απλά να παρακολουθούμε την ειδησεογραφία, και πιο ειδικά τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων.

Εξάλλου, να μη ξεχνάμε ότι έτσι κι αλλιώς, σχεδόν ολόκληρη η τάξη των επιθεωρησιακών κωμικών έχει μετακομίσει στη βουλή (βλ. Πάντζα, Χαϊκάλη, κλπ) οπότε εκεί είναι που βγαίνει το αβίαστο γέλιο.

Ο «τσάμπας» ζει, και είναι VIP!

Όλοι όσοι έχουν ταξιδέψει αεροπορικά με εισιτήριο business class, γνωρίζουν πολύ καλά ότι το τσουχτερό αντίτιμο αξίζει τον κόπο.

Οι αεροπορικές εταιρίες κάνουν τα πάντα ώστε ο εκλεκτός πελάτης τους να ταξιδέψει μέσα στη πολυτέλεια, και να κάνει χρήση των ειδικών αιθουσών (VIP lounges) στα αεροδρόμια, όπου εκεί μέσα ο οποιοσδήποτε κακόμοιρος αισθάνεται πασάς για λίγη ώρα, αρκεί να έχει πληρώσει τα διπλά ή τριπλά για ένα εισιτήριο Α’ θέσης.

Εξ οικείων τα βέλη…

Καθώς  απομένουν κάτι λιγότερο από μόλις τέσσερις μήνες ώς τις ευρωεκλογές, δεν προξενεί κατάπληξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί, αργά αλλά σταθερά, τη ρεαλιστική προσαρμογή της οικονομικής πολιτικής του, με την προφανή σκοπιμότητα να προσελκύσει ψήφους κυρίως από τη δεξαμενή των αναποφάσιστων Κεντροαριστερών, δεδομένου ότι οι άλλες (παλαβή Αριστερά, βαθύ ΠΑΣΟΚ και οι πάσης φύσεως Νεάντερταλ) δείχνουν μάλλον να εξαντλούνται.

Αυτή η σταδιακή μετατόπιση θέσεων είναι φανερή στις θέσεις που εκφράζουν οι τρεις κατεξοχήν αρμόδιοι για την οικονομία του κόμματος: ο Γιάννης Δραγασάκης, ως υπεύθυνος του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης Μηλιός, που έχει την ευθύνη του τομέα της οικονομικής πολιτικής και, βεβαίως, ο Γιώργος Σταθάκης, αρμόδιος για θέματα ανάπτυξης.

Πρωθυπουργός, μόνος… παλεύει!

42 και 153. Τι είναι αυτοί οι αριθμοί;

Είναι ο αριθμός των μελών της κυβέρνησης και ο αντίστοιχος των βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που συγκυβερνούν.

Αν εξαιρέσει κανείς τον Γιάννη Στουρνάρα που ασχολείται από το πρωί ως το βράδυ με την οικονομία, όλα τα υπόλοιπα είναι… οne man show.

Ανοίγεις την τηλεόραση και στο εξωτερικό δελτίο υπάρχει ο Σαμαράς από τις Βρυξέλλες.

Βλέπεις τις εσωτερικές ειδήσεις και ακούς τον πρωθυπουργό να κάνει δηλώσεις από την Κεφαλονιά.

Ότι κι αν γίνεται στη χώρα αυτή μπροστά μπαίνει ο Αντ. Σαμαράς μαζί με ελάχιστες εξαιρέσεις που τραβάνε το κουπί της χώρας.

Την ίδια στιγμή που δίνεται η μεγάλη μάχη, έχουμε καθημερινά σαμποτάζ από διάφορους λαϊκιστές ή τουλάχιστον προβοκάτορες.

Και δεν μιλάμε για τους πολιτικούς αντίπαλους του πρωθυπουργού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη δουλειά του, την εξουσία επιδιώκει να πάρει…

Πόσοι χωράνε τελικά;

Η διαπίστωση του πολιτικού τέλους του παταγωδώς αποτυχημένου Ευάγγελου Βενιζέλου δεν είναι το μόνο θέμα που έχει καταντήσει πλέον κλισέ στη συζήτηση για την Κεντροαριστερά.

Μια άλλη φράση που επαναλαμβάνεται συνεχώς, χωρίς καθόλου να μπορώ να την καταλάβω είναι αυτό το περίφημο «όλοι χωράνε», το οποίο το ακούω συνεχώς κι από παντού.

Αναρωτιέμαι πραγματικά τι πιστεύουν αυτοί που το εκφράζουν.