Ο Αλέξης, ο Althusser, και η κουλτούρα της εξαπάτησης…

Σε προσωπικό επίπεδο, τον Αλέξη τον λυπάμαι. Σε πολιτικό τον απεχθάνομαι.

Σίγουρα έχει άστρο… αλλιώς δεν εξηγείται αυτή η μετεωρική του ανάδυση στο πολιτικό μας σκηνικό, χωρίς όμως να διαθέτει τα ανάλογα εφόδια.

Σε μια χώρα όπου κυριαρχούν τα τζάκια, και όπου για να γίνει κανείς βουλευτής, εκτός από πάμπολλα χρήματα θα πρέπει να έχει και τις κατάλληλες γνωριμίες, τους κατάλληλους «σπόνσορες», ο Αλέξης κατάφερε στα 40 του να γίνει πρωθυπουργός. Χωρίς να γνωρίζει καν αγγλικά!

Είμαι σίγουρος βέβαια ότι το μετάνιωσε πικρά, όπως το είχε μετανιώσει και ο μέντοράς του Αλαβάνος που τον προώθησε σε ηγετικές θέσεις μέσα στον Σύριζα….

Διχάζουν…

 Τη στιγμή που σύσσωμη η «ευρωπαϊκή» αντιπολίτευση επιδεικνύει ένα πρωτοφανές για τα ελληνική δεδομένα αίσθημα σύνεσης και συνεργασίας, δυο πρόσωπα –κυρίως- δυναμιτίζουν συνεχώς κάθε προσπάθεια συναίνεσης.

Η πρόεδρος της Βουλής κι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, συγκυβερνήτης του Αλέξη Τσίπρα.

Να σταθούμε κατ’ αρχάς στον δεύτερο.

Ο άκρατος λαϊκισμός που εκπέμπει, οι συνεχείς απειλές κατά πάντων εντός κι εκτός Ελλάδας, η φρασεολογία κι η προσπάθεια του να εμπλακεί στη Δικαιοσύνη, καθιστούν απολύτως ορατό το μέγα πρόβλημα της συμμαχίας στην οποία στηρίζεται η κυβέρνηση…

Στη χλεύη των Ελλήνων…

Έχω υπερασπιστεί δημοσίως τη Ζωή Κωνσταντοπούλου στο παρελθόν απέναντι σε σεξιστικές επιθέσεις που δεχόταν.

Σήμερα θέλω να γράψω ότι η θητεία της στο υψηλό αξίωμα της Προέδρου της Βουλής αποτελεί αρνητικό πρότυπο για τις γυναίκες και δυσφημεί τον αγώνα τους για ισότιμη συμμετοχή και σεβασμό στη δημόσια ζωή.

Η κα Κωνσταντοπούλου κακοποιεί τον θεσμικό ρόλο που της έχει ανατεθεί και καταχράται τη θέση την οποία έχει.

Προσβάλλει ευθέως, χωρίς να παραιτείται, το σώμα του οποίου προΐσταται (εφόσον λέει ότι νομοθετεί υπό το κράτος εκβιασμού και καθ΄ υπαγόρευσιν ξένων κυβερνήσεων), τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση, τους συναδέλφους της βουλευτές και το δημοκρατικό πολίτευμα το οποίο έχει ορκιστεί να διαφυλάττει…

Τασία σουρεάλ…

Οι πρόσφυγες είναι μια τουριστική ατραξιόν. Ξεναγοί στο Πεδίον του Αρεως μπορούν κάλλιστα να δείχνουν τη δυστυχία των Σύρων και των Αφγανών ως μια ιδιαιτερότητα: «από εδώ μια μάνα που θηλάζει το μωρό της και το βυζί της βγάζει αίμα, το αίμα του πολέμου», «από εδώ ένας πεινασμένος που έχασε το σπίτι του, μην τον κοιτάτε με τα κουρέλια, ήταν γιατρός στην πατρίδα του».

Ακούγεται κακόγουστο; Ακούγεται χυδαίο; Ακούγεται απάνθρωπο;

Απλά μεταφέρουμε σε εικόνες όσα δηλώνει για τους πρόσφυγες που ζουν στο Πεδίον του Αρεως η αρμόδια υπουργός Τασία Χριστοδουλοπούλου…

Η ηθική Αριστερά και η … Βαλαβάνη…

Σ​​τα 85 χρόνια της σήμερα, η κ. Αλίκη Βαλαβάνη έχει πλήρη αντίληψη της επικαιρότητας. Παρακολουθεί τα πάντα, σταθμίζει τις εξελίξεις και παίρνει τις αποφάσεις της.

Δεν ήταν δύσκολο, λοιπόν, να καταλάβει ότι επίκεινται περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων ― δεν ήταν και η μόνη, άλλωστε: χιλιάδες άνθρωποι είχαν καταλάβει τι ερχόταν και πήραν τα μέτρα τους.

Ετσι, αποφάσισε να μην αφήσει τις καταθέσεις της, οικονομίες μιας ζωής, στα χέρια των φίλων της κόρης της.

Το πρόβλημα, βέβαια, ήταν ότι τα χρήματα ήσαν δεσμευμένα σε προθεσμιακή κατάθεση. Δεν ξέρουμε πώς ακριβώς κατάφερε να το υπερβεί (με την πειθώ, φαντάζομαι), πάντως το κατάφερε και έσωσε τα λεφτά της.

Αυτή είναι η εκδοχή της υπόθεσης με τη μητέρα της Νάντιας Βαλαβάνη ― η εκδοχή την οποία η τέως αναπληρώτρια υπουργός Οικονομικών περιμένει από όλους μας να πιστέψουμε…