Indian Reservation...

The Raiders

Σιγά η πατρίδα κοιμάται…

Ποιος θα το φανταζόταν ότι θα φτάναμε να ψηφίζονται τα μνημόνια από όλα τα κόμματα, ότι όλοι θα ήταν μνημονιακοί και με τη βούλα και ότι αντιπολίτευση θα έκανε ο… Μιχαλολιάκος, η φίλη του Ζωή και ο Π. Λαφαζάνης;

Ποιος θα φανταζόταν πέντε χρόνια πριν τον κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος με τέτοιο τρόπο και σε τέτοια ένταση και έκταση;

Αλλά το κυριότερο. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο ελληνικός λαός θα βρισκόταν σε τόσο μεγάλη αφασία ώστε ακόμη και μπροστά στον γκρεμό να νομίζει ότι δεν κινδυνεύει και να συνεχίζει να λειτουργεί σα να μη συμβαίνει τίποτε;

Βόμβες Ναπάλμ στην Κω…

Η μαύρη αλήθεια είναι ότι ο ελληνικός Τύπος δεν έχει ανακαλύψει ακόμα τη δύναμη της καλής φωτογραφίας.

Βολεύεται συνήθως με βάναυσα ψαλιδισμένα κλισεδάκια κλεμμένα από ‘δω κι από ‘κει, ή με τίποτα ληγμένα από τα αρχεία των πρακτορείων. Κι όμως, στον έξω κόσμο γίνεται χαμός.

Η ψηφιακή επέλαση στα γεγονότα γράφει κιόλας Ιστορία, μια Ιστορία όμως, κάπως διαφορετική από εκείνη που έγραψε στο ταπεινό του μαυρόασπρο φιλμ το 1972 ο Nick Ut του Associated Press…

Εχουμε τη Βουλή που μας αξίζει!

Σε μια συντεταγμένη Δημοκρατία, όπως η Ελλάδα, ουδείς βάζει το πιστόλι στον κρόταφο ουδενός για να εξασφαλίσει την ψήφο του. Έτσι, λοιπόν, γιατί ενιστάμεθα ή διερωτώμεθα για τα όσα συμβαίνουν στη Βουλή των Ελλήνων;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Δεν είναι δουλειά ούτε του Φρόιντ, ούτε του Μαρξ, που λέει μια ψυχή, ούτε κανενός άλλου -πλην ημών των ιδίων- τα όσα διαδραματίζονται στη Βουλή.

Εμείς έχουμε την ψήφο και εμείς τη δίνουμε σε όσους κρίνουμε σκόπιμο, κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά στην κάλπη.

Έτσι, λοιπόν, ας μην απορούμε για τα όσα διαδραματίζονται -τόσο το τελευταίο διάστημα, όσο και διαχρονικά- στη Βουλή, γιατί ο «κυρίαρχος λαός», το εκλογικό σώμα της χώρας, είναι εκείνο που αποφασίζει την εκάστοτε σύνθεση του Κοινοβουλίου…

Ο Καμμένος, ο Σπαλιάρας κι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ…

Όλο το ύφος, το βαρύ κι ασήκωτο, του υπουργού Καμμένου συμπυκνώνεται στο βλέμμα του. Το αφ’ υψηλού. Που υπερίπταται, τήδε κακείσε, σαν να κόβει βόλτες στο γαλάζιο ουρανό καβάλα σε υπερηχητικό της πολεμικής αεροπορίας.

Κι ενώ η φωνή του σέρνεται απειλητική πάνω στα ένρινα σύμφωνα της γλώσσας του, ο τσαμπουκάς του κορυφώνεται τσουτσουρδωμένος στην κυματιστή κατάληξη της λέξης.

Με λυγμική οξύτητα. Τον άκουγα και γέλαγα Παρασκευή πρωί να επιχειρηματολογεί στην Ολομέλεια πως «το δικό τους μνημόνιο είναι το καλύτερο».

Ο Λυκειάρχης του κ. Τσίπρα είναι ανεύθυνος;

Όπως - με τη διαύγεια που διέκρινε τη σκέψη του – έγραφε ο Καστοριάδης («Μπροστά στον πόλεμο», Κεφ. Α΄), στην πολιτική «δεν υπάρχει επιστήμη των μελλόντων και των ενδεχομένων». Και αυτό γιατί «η πολιτική ζωή βασίζεται αναγκαστικά στη γνώμη, στη δόξα».

Ταυτόχρονα όμως τόνιζε ότι,  «χωρίς θεώρηση των μελλόντων….δεν υπάρχει πολιτική δραστηριότητα». Για τη θεώρηση των μελλόντων μάλιστα, έθετε ως αναγκαία μία προϋπόθεση: Την «ικανότητα προσανατολισμού» μέσα στην ιστορία. Πρόκειται για την ικανότητα εκείνη, η οποία επιτρέπει να διακρίνει κανείς μέσα στο «χάος των γεγονότων και των πληροφοριών», αυτό που μετράει, από αυτό που δεν μετράει, αυτό που είναι εξαιρετικά πιθανό από αυτό που είναι ελάχιστα κ.ο.κ. Με άλλα λόγια,  αναφερόταν στην ικανότητα να καταλαβαίνει κάποιος «περί τίνος πρόκειται», η οποία αναπτύσσεται – μεταξύ των άλλων – και με την εμπειρία.

Και μετά από αυτές τις δανεικές σκέψεις, ερχόμαστε στο σύγχρονο δράμα…