Τι φοβούνται στο ΣΥΡΙΖΑ…

Έντονος προβληματισμός επικρατεί στο ΣΥΡΙΖΑ καθώς οι μυστικές αναλύσεις των δημοσκοπήσεων οδηγούν στο συμπέρασμα πως κάθε άλλο παρά βέβαιη είναι η νίκη του αριστερού κόμματος στις εκλογές παρά το γεγονός ότι έχει προβάδισμα στην παράσταση νίκης σε όλες τις έρευνες κοινής γνώμης, αλλά και είναι φαβορί σύμφωνα με τις αποδόσεις των εταιρειών στοιχημάτων.

Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών δίνουν είτε ισοπαλία, είτε μικρό προβάδισμα κάτω από 1 ποσοστιαία μονάδα σε ένα εκ των δύο κομμάτων που μάχονται για την πρωτιά.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Γιατί πιστεύω πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επανεκλεγεί…

Όταν πρωτοβγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ με τιμές και δόξες τον περασμένο Γενάρη, υπήρξαμε κάποιοι που, ανεξάρτητα από τα πιστεύω μας, βρήκαμε τους πανηγυρισμούς πρωθύστερους και αχρείαστους.

Σε κατάσταση ιερής μανίας, ο κόσμος φερόταν σα να πραγματοποιήθηκε επιτέλους ένα διακαές όνειρο, πριν ακόμη υλοποιηθεί οτιδήποτε.

Είχε ξυπνήσει μέσα στο όνειρό του και δεν καταλάβαινε ότι ακόμα ονειρευόταν. Υπερβάλλουσες προσδοκίες και ευσεβείς πόθοι ως υποκατάστατα της πραγματικότητας που ακόμα δεν είχε πάρει οριστική μορφή, ελπίδες που λογίζονταν σαν γεγονότα, μια χαρμόσυνη ευλογία ενός πολιτικού τοκετού προτού καν σπάσουν τα νερά και εξεταστεί το βρέφος.

Εφηβική πώρωση, ανεξέλεγκτη και απειλητική.

Και άνευ αντικειμένου...

Η αριστερή -ψιλικατζίδικη επί του παρόντος- διαφθορά…

Απεχθάνομαι την ηθικολογία. Θεωρώ τη διαφθορά -μικρή, μεσαία και μεγάλη- συνυφασμένη με την άσκηση εξουσίας. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει «ηθικό πλεονέκτημα», αριστερό, κεντρώο ή δεξιό, σ’ αυτό το θέμα.

Υπάρχει πλεονέκτημα σε όποιον δεν ασκεί εξουσία. Όταν την πλησιάζει ή όταν αρχίσει να τη γεύεται, βρίσκεται στον προθάλαμο της (όποιας) διαφθοράς.

Και χρειάζονται μεγάλες προσωπικές αντιστάσεις για να μην υποκύψεις.

Κι επειδή η θεωρητικολογία δεν προσφέρει τίποτα, ας το κάνουμε συγκεκριμένο, προσπαθώντας να ακροβατήσουμε μεταξύ διαφορετικών εννοιών, όπως είναι «διαφθορά», «διαπλοκή», «νόμιμο», «ηθικό»...

Η δικαίωση Σαμαρά…

Η δικαίωση Σαμαρά είναι κάτι που ξεπερνά τον ίδιο ως πρόσωπο και τη Νέα Δημοκρατία ως Κόμμα. Και γι’ αυτό επιτρέψτε μου να επιμείνω…

Γιατί την τελευταία πενταετία κατάφερε τα εξής πρωτόγνωρα πράγματα:

* Πρώτον παρέλαβε τη Νέα Δημοκρατία μετά από μια «στρατηγική ήττα» και την έφερε, μετά από δυόμιση χρόνια, ξανά στην εξουσία! Και μάλιστα σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης, για την οποία είχε και η ίδια ιστορικό μερίδιο…

Αυτό δεν έχει ξαναγίνει!

--Μετά την ήττα του 1981 (με διαφορά 11 μονάδες από το ΠΑΣΟΚ), η Νέα Δημοκρατία επανήλθε στην εξουσία το 1990, αφού μεσολάβησαν εννιά ολόκληρα χρόνια!

Ψευτράκοι αλλά κυρίως ανίκανοι...

Πολλοί αναρωτιούνται πως κάποιος που παριστάνει τον πολιτικό ηγέτη και καταφέρνει να γίνει πρωθυπουργός όπως ο κ. Τσίπρας εσχάτως, μπορεί να διασώζεται πολιτικά μετά από 6-7 μήνες διακυβέρνησης στην οποία επέδειξε καταστροφική άγνοια, ενώ οι περισσότερες πολιτικές δεσμεύσεις του αποδείχθηκαν κοινά χοντρά ψέματα.

Πράγματι, παρά το γεγονός πως όλοι οι πολιτικοί κέρδισαν μέχρι και εκλογές τα τελευταία χρόνια με ψέματα (Βλέπε ΓΑΠ με λεφτά υπάρχουν, Σαμαράς με Ζάππεια...) κανένας δεν είπε τόσο μεγάλα ψέματα τα οποία διαψεύστηκαν τόσο σύντομα και συνέχισε να διατηρεί το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής του επιρροής όπως ο κ. Τσίπρας...

Είναι βαριά η "καλογερική"

Διαβάζω συνεχώς από ανθρώπους πως δεν τους καλεί κάποιο κόμμα να σώσουν τη χώρα. Γιατί όμως; Το ζητήσατε; Και με ποιο πολιτικό background;

Τι θέλω να πω... ΔΕΝ σε βάζουν διευθυντή κλινικής επειδή πήρες πτυχίο ιατρικής. ΟΥΤΕ με ένα Ph.D σε κάνουν πρύτανη. 

Δεν μπορείς επί δεκαετίες να απαξιώνεις την πολιτική ζωή, να βρίζεις όποιον ασχολείται με αυτήν σε οποιοδήποτε πόστο (από επί σειρά ετών αποτυχημένους πολιτευτές και διαδρομιστές πολιτικών γραφείων, στην αρνητική πλευρά, μέχρι ανθρώπους που χτίσανε σιγά σιγά ένα πολιτικό προφίλ με μακροχρόνιες παρεμβάσεις και ενασχόληση με τα πολιτικά), να κάνεις υψηλή κριτική από τον καναπέ, να ψηφίζεις, εάν δεν απέχεις, συναισθηματικά και νισεδιάρικα, και ξαφνικά μια μέρα να ξυπνάς και να συνειδητοποιείς πως σε διοικούν οι συμμαθητές σου (Kurt Vonnegut).

Και μάλιστα οι χειρότεροι εξ αυτών…