The Ghosts of Beverly Drive...

Death Cab for Cutie

Εποχή Λεβέντη!

Ο πρωταγωνιστής της τελευταίας σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών ήταν χωρίς αμφιβολία ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων Βασίλης Λεβέντης. Κυριάρχησε κεκλεισμένων των θυρών και μπροστά στις κάμερες ζητώντας οικουμενική κυβέρνηση, ξεσπώντας για το χαμηλό επίπεδο της πολιτικής ελίτ, εκφράζοντας την αποστροφή του για την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου, κατακεραυνώνοντας τους άλλους, μορφάζοντας με αηδία και απλουστεύοντας τα πάντα: λόγια του αέρα από τον πρωθυπουργό, άλλα αντ’ άλλων από την αντιπολίτευση – όλοι τελειωμένοι εκτός από τον ίδιο που δείχνει σαν να πέρασε από τα σκυλάδικα επαρχίας στις πίστες του έντεχνου.

Ο Βασίλης Λεβέντης έξαλλος μπήκε και έξαλλος βγήκε από το προεδρικό μέγαρο, όπως έξαλλο τον έχουμε γνωρίσει σε μεταμεσονύκτιες τηλεοπτικές εκπομπές που εμπλούτισαν το trash της μεταπολίτευσης…

Κερδάμε σε όλα τα μέτωπα…

Εδώ και ένα χρόνο, από τότε που τις τύχες της χώρας ανέλαβε η τρελοπαρέα του Αλέξη, εκτός από τα χίλια προβλήματα που δημιουργήθηκαν σε κάθε τομέα της πολιτικής, της οικονομίας, κλπ η πατρίδα μας γέμισε και από εκατοντάδες χιλιάδες «παράτυπους» μετανάστες.

 

Φρρρρρρρρρρρρρ........

Και όχι, δεν είδαν απλά φως και μπήκαν, αλλά προσκλήθηκαν επίσημα από το ελληνικό κράτος, το οποίο δια μέσου της αρμόδιας υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής (ναι, έχουμε και τέτοιο), κάλεσε τον κάθε πικραμένο απ όπου γης, να έρθει εδώ να ζήσει το όνειρο. Να λιαστεί για λίγο, και μετά αν θέλει μένει, ή  πάει πιο βόρεια…

Το θράσος και τα όριά του…

Είναι αλήθεια ότι στα μέρη μας το θράσος θεωρείται -και το χειρότερο, αποδεικνύεται- ότι είναι προσόν. Είναι, άλλωστε, ένας από τους βασικότερους λόγους, αν όχι ο βασικότερος, της επιτυχίας του Αλ. Τσίπρα. Που, όμως, δεν εννοεί να καταλάβει ότι σε όλα υπάρχουν όρια, τα οποία κανένας, ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπερβαίνει ατιμωρητί.

Αυτό, όμως, είναι το σφάλμα που συστηματικά και επανειλημμένα διαπράττει ο πρωθυπουργός στην αγωνιώδη προσπάθειά του να ξεπεράσει τα προβλήματα που κληρονόμησε και τα αδιέξοδα που δημιούργησε. Τρέφει την ψευδαίσθηση ότι αποτελεί κάποιο προνομιούχο είδος πολιτικού που μπορεί να συμπεριφέρεται κατά περίπτωση όπως τον βολεύει. Και το απέδειξε και με το περίφημο «συμβούλιο αρχηγών» που σκαρφίστηκε στην αγωνιώδη προσπάθειά του να βρει συνενόχους στον σφαγιασμό των συντάξεων που ετοιμάζει, κατ’ εντολήν του, ο Κατρούγκαλος…

O υπερόπτης Σουλτάνος…

Ε​​ίχα την ευκαιρία να γνωρίσω πέντε Τούρκους πρωθυπουργούς. Ο καθένας είχε το στυλ του, αλλά κανείς δεν προέβαλλε τη «ζωώδη δύναμη» του Ταγίπ Ερντογάν. Ο Ετσεβίτ ήταν ένας περίεργος συνδυασμός πολιτικού και διανοουμένου, ο οποίος ένιωθε ενοχές για την εισβολή στην Κύπρο και προσπαθούσε πάντοτε να αποδείξει ότι είναι υπέρμαχος των καλών ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η Τσιλέρ ήταν απλώς αλαζών και άσχετη, γι’ αυτό και εξαφανίστηκε από την πολιτική σκηνή.

Ο Γιλμάζ ήταν ένας άχρωμος, «γκρίζος» πολιτικός και όμηρος του βαθέος κράτους και της γραφειοκρατίας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία συνέντευξη μαζί του. Οταν έφτασε η ώρα να συζητήσουμε για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, κάποιος που στεκόταν πίσω μου του έδειχνε ένα χαρτί. Διέκοψε τη ροή της συνέντευξης και μου είπε: «Α ναι, να μην ξεχάσω, υπάρχει και το πολύ σοβαρό θέμα των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο». Το βαθύ κράτος είχε υπαγορεύσει το πρόσθετο, εκτός σειράς, σχόλιο...

Κοτζιάς ... όπως λέμε Μπαρουφάκης;

Τι σχέση έχει ο Νίκος Κοτζιάς με τον Γιάνη -με ένα «ν» - Βαρουφάκη;

Εκ πρώτης όψεως περιορισμένη, πλην ότι υπήρξαν ένα φεγγάρι συμμαχητές στην ίδια κυβέρνηση, ότι και οι δυο κάποια στιγμή σταυλίσθηκαν στην αυλή του ΓΑΠ, άντε και καθηγητές σε Ελληνικά ΑΕΙ.

Από κει και πέρα, διαφορές: Γερμανοσπουδαγμένος ο ένας, ΑγγλοΑμερικάνος ο άλλος. λατρεμένος (και λάτρης) των media ο δεύτερος, απόμακρος ο πρώτος. με σοβαρή μαρξιστική κατάρτιση και κάρτα ΚΚΕ με μικρό/παλιό νούμερο ο Κοτζιάς, «φτερό στον άνεμο των ριζοσπαστισμών» ο Γιάνης μας. Στο προσκήνιο ο ΥΠΕΞ ώρα, βαθύ παρασκήνιο το τέως ΥΠΟΙΚ.