She's a Rainbow...

The Rolling Stones

Ο λαϊκισμός γυρίζει και τους φτύνει κατάμουτρα…

Μόνο όσοι εθελοτυφλούν δεν αντιλαμβάνονται ότι η ανίερη κυβερνητική συμμαχία της ουτοπικής Αριστεράς με τη συνωμοσιολογούσα  Ακροδεξιά βρίσκεται πλέον σε πορεία μη αναστρέψιμη προς την πλήρη απαξίωσή της.

Ένας ακριβώς χρόνος χρειάστηκε για να γίνει αντιληπτή από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας η ανεπάρκεια, η χαλαρότητα, το ψέμα, ο λαϊκισμός.

Ένας χρόνος στον οποίο οι πολίτες πλήρωσαν και θα πληρώνουν για πολλά χρόνια τη δική τους έλλειψη κριτηρίου.

Ένας χρόνος με νέο βαρύτατο μνημόνιο, με τη χώρα να σώζεται  στο «και ένα» από τα σχέδια του Τσίπρα και της εμμονικής παρέας του με τα διάφορα σχέδια «Χ», με κλειστές τράπεζες, με την οικονομία αποδιαλυμένη, την Παιδεία ασθμαίνουσα,  την Υγεία ανίκανη να προσφέρει ακόμη και απλές υπηρεσίες φροντίδας και τα σπιτικά των Ελλήνων να βιώνουν όλο και μεγαλύτερη ανεργία.

Ένας χρόνος χρειάστηκε για να καταπέσουν οι μάσκες της δήθεν ευαίσθητης και ηθικής Αριστεράς.

Ένας χρόνος στον οποίο πληρώνουμε όλοι βαρύτατα το τίμημα του λαϊκισμού.

Των δήθεν απλών πλην παράλογων λύσεων που έταζε παντού...

Ποια ευθιξία; Η καρέκλα!

Πώς αντέχει τέτοιον (αυτo)εξευτελισμό ένα δημόσιο πρόσωπο σαν τον υπουργό Ναυτιλίας Θοδωρή Δρίτσα; Γιατί δεν πάει στο σπίτι του αξιοπρεπώς; Είναι διαχρονικά διαπιστωμένο ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που κατέχουν κάποια καρέκλα εξουσίας, δύσκολα την αποχωρίζονται. Ακόμα και (οτ)αν  η διατήρησή της περνάει μέσα από τον οδυνηρό εξευτελισμό τους.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή η εξουσία παρέχει προνόμια; Το πιθανότερο.

Τι γίνεται, όμως, αν το πρόσωπο που την ασκεί μάλλον δεν τα χρειάζεται; Μήπως επειδή τα πρόσωπα αυτά βλέπουν την καρέκλα της εξουσίας ως αυτοσκοπό ή ως ευχάριστη απασχόληση, πέρα από προνόμια που δεν έχουν ανάγκη; Τι γίνεται, όμως, όταν δεν μοιάζουν ούτε για τέτοιοι; Ανεξήγητα πράγματα...

Φίλε αγρότη το ξέρω έμαθες αλλιώς αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει.

O ελληνικός εξαιρετισμός είναι ένα πρωτεύον πολιτικό επιχείρημα που καθόρισε την στάση πολλών κομμάτων και αρθρογράφων όλη την προηγούμενη ταραγμένη περίοδο. Σήμερα φαίνεται να υποχωρεί. Ωστόσο δεν παύει να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα ομάδων που θίγονται από την εφαρμογή των συμφωνημένων με τους εταίρους δανειστές.

Μια τέτοια κοινωνική ομάδα είναι και οι αγρότες. Χαϊδεμένα παιδιά του πολιτικού συστήματος όχι βέβαια για την παραγωγική τους αξία αλλά τη ψηφοθηρική. Καθότι το σύστημα δεν εφάρμοσε ποτέ πολιτικές ώστε να αποτελέσουν πηγή πλούτου ολόκληρης της χώρας. Αντιθέτως φρόντιζε πάντοτε να τους εξυπηρετεί με εξαιρέσεις για να λεηλατεί τις ψήφους τους. Αλλά και οι ίδιοι παρ όλες τις προνομιακές συνθήκες δεν φρόντισαν να εκσυγχρονιστούν και να αναπτυχθούν. Όταν γίνονταν απόπειρες εξορθολογισμού της «αγροτικής πολιτικής» ο νόμος του τρακτέρ ανέστειλε κάθε πρωτοβουλία. Και η ζωή συνεχίζονταν μέχρι να έρθει το 3^ο μνημόνιο...

Λογική πλάνη ή σύγχυση…

Στη συνέντευξή του με τον Αλ. Παπαχελά στις «Ιστορίες», ο αγορίνος, αγέρωχος πάντα, δήλωσε ότι η κριτική για την εμφάνισή του και τους τρόπους του δεν τον αφορά. Αυτός ήταν πάντα και δεν άλλαξε, είπε. Οσοι τον επικρίνουν, πρόσθεσε, για στυλιστικά και άλλα το κάνουν επειδή δεν μπορούν να αντικρούσουν τις θέσεις του. (Σαν να λέμε, δηλαδή, ότι τον ζηλεύουν επειδή αυτός είναι πιο έξυπνος, πιο ωραίος και όλα τα υπόλοιπα που πιστεύει για τον εαυτό του.)

Εδώ, λοιπόν, έχουμε ένα φαινόμενο συχνό στον δημόσιο βίο με την τροπή που πήρε τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για μια λογική πλάνη, που χρησιμοποιείται σκόπιμα και παραπειστικά, ή, εφόσον αποκλείσουμε τον δόλο, πρόκειται για τη σύγχυση δύο εντελώς διαφορετικών πραγμάτων: της κριτικής και της κοροϊδίας.

Γυναίκες και άντρες, με τρακτέρια στους ώμους…

Οι αγρότες είναι στους δρόμους. Κατ εικόνα και ομοίωση, των πεπραγμένων των τελευταίων 40 ετών.

Το ζητούμενο είναι ότι, πριν 40 χρόνια, παρήγαν και κάτι. Έβγαινε  και κανένα ζαρζαβατικό, τελείως ελληνικό.

Το χειρότερο δε, ότι μέσα στο σημερινό  μπαχαβρά, όπου τα πάντα λοιδορούνται, ελλείψει στοιχειωδών θετικών προτάσεων, αυτό το αντί που εμφανίζεται παντού, ως νέα κυρίαρχη ιδεολογία, βανδαλίζει  κάθε  λογική, που θα μπορούσε να δημιουργεί διεξόδους, από τη σημερινή κρίση…