Ένα τροχαίο δυστύχημα σε μια κεντρική λεωφόρο
της Αθήνας. Πασίγνωστος, νεότατος τραγουδιστής, ο οποίος είναι και ο οδηγός,
χάνει τη ζωή του. Οι δύο κοπέλες που ήταν μαζί του, χαροπαλεύουν.
Η Ελλάδα, συγκλονίζεται. Αλλά γιατί; Προφανώς,
επειδή πρόκειται για ένα πολύ αγαπητό πρόσωπο, για ένα νέο παιδί, για έναν αδικοχαμένο
άνθρωπο. Αλλά, με το συμπάθιο, όλο αυτό που συμβαίνει, είναι υποκριτικό.
Ο Παντελής Παντελίδης -αυτό το παιδί που
κατάφερε μόνο του να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα- έγινε ακόμα ένα νούμερο στην ατέλειωτη λίστα των
θυμάτων αυτού που οι δημοσιογράφοι έχουμε εφεύρει το κλισε "Μολώχ
της ασφάλτου". Και εδώ ακριβώς, είναι η υποκρισία: Μια χώρα που θρηνεί 1.600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες
σε τροχαία κάθε χρόνο, πώς μπορεί να
υποκρίνεται ότι συγκλονίζεται; Και γιατί δεν κάνει κάτι για να μην πάνε χαμένα τα παιδιά της, όπως πήγε και αυτό το -ταλαντούχο, όπως
απέδειξε η πορεία του στο μουσικό στερέωμα- παιδί; Γιατί στους Έλληνες αρέσει να κλαίνε τα παιδιά, τα
αδέρφια, τους γονείς, τους συγγενείς τους;