Η φύση είναι άδικη. Άλλον τον κάνει όμορφο,
άλλον αδύνατο. Άλλον ψηλό, άλλον κοντό. Άλλος μεταβολίζει ένα βόδι σε δύο ώρες,
άλλος θα φορτωθεί στο βάρος του ακόμη και το δεύτερο σοκολατάκι που θα
δοκιμάσει (προσωπικό το δράμα εν προκειμένω). Άλλον έξυπνο και άλλον ηλίθιο. Ώπα.
Εδώ έχουμε και μια παραλλαγή. Ο ηλίθιος, συχνά προκειμένου να επιβιώσει,
αναπτύσσει ένα χάρισμα που του επιτρέπει να επιπλέει, όπως επιπλέουν οι φελλοί:
την κουτοπονηριά.
Ο ανίκανος, ο κομπλεξικός και ταυτόχρονα ευηθής,
αναπτύσσει την κουτοπονηριά και κατορθώνει τοιουτοτρόπως να ελίσσεται ανάμεσα
στις καταστάσεις και να γλιτώνει τις κακοτοπιές.
Όμως υπάρχει ένα μειονέκτημα. Η κουτοπονηριά,
φαίνεται. Είναι εύκολο να διαπιστωθεί, διακρίνονται πάντοτε οι ραφές στο
κοστούμι που φοράει, και κυρίως, γίνονται αντιληπτοί από τον μη αφελή αρκετά
εύκολα, οι σκοποί που υπηρετεί… Κάπως έτσι την πάτησε κι ο Λάκης μας.