Cocaine...

Eric Clapton

Οι αστροναύτες και ο Ινδιάνος…

Στις 20 Ιουλίου 1969, ο Νίλ Άρμστονγκ και ο Μπαζ Όλντριν προσεδαφίστηκαν στην επιφάνεια της σελήνης. Κατά τους μήνες που προηγήθηκαν της αποστολής τους, οι αστροναύτες του Apollo 11 εκπαιδεύτηκαν σε μια απομονωμένη, σεληνόμορφη έρημο στις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες.

Η περιοχή αυτή είναι η πατρίδα διαφόρων κοινοτήτων αυτόχθονων Αμερικανών και υπάρχει μια ιστορία ή θρύλος, που περιγράφει τη συνάντηση των αστροναυτών με κάποιον από τους ντόπιους…

Μπροστά o φράχτης, πίσω η άβυσσος…

Η κατάσταση πλέον, όπως έχει διαμορφωθεί (και δεν κρίνω, αυτή την στιγμή, με ποιανού ευθύνη, αποκλειστική ή μη, έχει συμβεί), δεν είναι απλώς έκρυθμη… Η μπάλα χάθηκε. Και η χώρα κινδυνεύει με κατάρρευση. Το προσφυγικό αποδεικνύεται η αχίλλειος πτέρνα μιας χώρας που αρνείται να έχει επαφή με την πραγματικότητα.

Μάθαμε στις νέες ορολογίες («μεταναστευτικές ροές», «βαλκανική οδός» και άλλα θλιβερά παρόμοια) και τις χρησιμοποιούμε χωρίς να σκεφτόμαστε, δυστυχώς, ούτε τη σημασία όσων κρύβει η καλλιέπεια της περιγραφής του προβλήματος ούτε, πολύ περισσότερο, τι κρύβεται πίσω από την ορολογία (ή την αργκό) που χρησιμοποιούμε για να προσδιορίσουμε το  προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα…

Πως και γιατί φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού;

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ένα τεράστιο πέπλο χάους τυλίγει την Ελλάδα απ’ άκρη σε άκρη. Μια Ελλάδα που ζει την «τέλεια καταιγίδα» της. Μια Ελλάδα που κατέληξε ο «μαύρος κύκνος» της Ευρώπης, φτυσμένη από τους πάντες, ακόμη και τις μέχρι πρότινος οπισθοδρομικές κομμουνιστικές χώρες των Βαλκανίων και του πρώην ανατολικού μπλοκ. Μια Ελλάδα παρίας του πολιτισμένου κόσμου. Μια μεταμοντέρνα Αλβανία του Ενβέρ.

Αυτή λοιπόν την ώρα έχουμε ουσιαστικά κλειστές τράπεζες με κάπιταλ κοντρόλς, κλειστά (λόγω μεταναστών) τα σύνορα με τα Σκόπια, κλειστά (λόγω αγροτών) εκείνα με την Βουλγαρία, κλειστά οδικά δίκτυα λόγω αγροτικών μπλόκων, πολιορκημένα αεροδρόμια (πάλι από αγρότες), εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες να περιφέρονται από δω κι από κει, με χιλιάδες επιπλέον να μπαίνουν κάθε μέρα, φόρους επί φόρων, μειώσεις συντάξεων, φουλ ανεργία, κατασχέσεις σπιτιών, λουκέτα, κυνηγητό της επιχειρηματικότητας, ιδιωτικοποιήσεις-ξεπούλημα  των πάντων, και ένα νέο μνημόνιο πολύ πιο σκληρό από οποιοδήποτε άλλο με την υπογραφή του Αλέξη (που θα άλλαζε την Ευρώπη), που όμως ακόμη δεν τέθηκε καν σε εφαρμογή. Τα προεόρτιά του ζούμε με τους Αλέξη και συγκαμένο στα τέσσερα προ  πολλού…

Συστηματικά ψεύδη…

Αυτή η κυβέρνηση έχει αλλεργία στην αλήθεια .Για την ακρίβεια όχι μόνο λέει ψέματα με την ευκολία που δίνει υποσχέσεις αλλά- το χειρότερο - επενδύει στο ψέμα της . Και επιχειρεί να το εκμεταλλευτεί πολιτικά χτίζοντας μια εικονική πραγματικότητα που να την βολεύει. 

Τα ψέματά της είναι αναρίθμητα: Από την κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο , από το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα που έγινε ΝΑΙ , από τις τράπεζες που έκλεισε δήθεν ο κ. Ντράγκι,  από την υπογραφή του τρίτου μνημονίου το οποίο είναι δήθεν καλύτερο από τα προηγούμενα  -  αν και  επιβάρυνε την οικονομία με επιπλέον 85 δισ ευρώ ,   έως τις τέσσερις –σύμφωνα δήθεν με τα ευρωπαϊκά πρότυπα -νέες τηλεοπτικές άδειες που θα δώσει η κυβέρνηση για χάρη της ελευθεροτυπίας και της πολυφωνίας ! 

Προς τους ψηφοφόρους του Σύριζα…

Tο κείμενο αυτό αφορά κατά κύριο λόγο εκείνους που, καλή τη πίστει, ψήφισαν τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν, βέβαια, και συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες που ήξεραν ότι θα ωφελούνταν από τη νέα κατάσταση πραγμάτων. Υπήρξαν, όμως, και κάποιοι που απλώς σκέφτηκαν: «Ε, ας τους δώσουμε και αυτών μια ευκαιρία» ή «Έτσι κι αλλιώς, χάλια είναι τα πράγματα. Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί;».

Σε αυτούς, λοιπόν, τους καλόπιστους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε όσους εξακολουθούν να επενδύουν τις ελπίδες τους στο κόμμα του κ. Τσίπρα, θέλω απλώς να επισημάνω ότι, εκτός από την απογοήτευση που ασφαλώς αισθάνονται για το ότι δεν εκπληρώθηκαν ούτε κατ’ ελάχιστον οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο οικονομικό πεδίο, υπάρχει και κάτι ακόμα, που μπορεί να φαίνεται δευτερεύον εκ πρώτης όψεως αλλά δεν είναι. Και μιλάω, βέβαια, για συμπεριφορές που προσβάλλουν βάναυσα κάθε ηθικό και αισθητικό κριτήριο. Αναφέρω, ενδεικτικά και μόνο...