Δεν είναι απιστεύτου, είναι... Θεοπεφτάτου!

Αφού τα κατάφεραν σε 15 μήνες και ξεφτίλισαν την Αριστερά, αφού έβρισαν σαν φαντασιόπληκτους όσους τους πίστεψαν και τους ψήφισαν, τώρα γελοιοποιούν και την Κεφαλονιά.

Μία βουλευτίνα έχει το νησί μας όλη κι όλη, μονοεδρική βλέπετε, βουλευτίνα η οποία 15 μήνες ήταν κρυμμένη, λάμπωντας δια της απουσίας της. Και ξαφνικά η κυρία Αφροδίτη, η Θεοπεφτάτου ντε, αποφάσισε να δικαιολογήσει τον τίτλο της σαν γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και βγήκε στα ραδιόφωνα να εξηγήσει γιατί τα μέτρα είναι καλά, σωστά και δίκαια, τρομάρα της!

Η κομματική γραμμή για τον καφέ…

Πέρυσι ο κ. Φίλης είχε βάλει ποσόστωση στην κατανάλωση μακαρονάδας. «Πόσα μακαρόνια να φάει πια ένας άνθρωπος;» Κρίνοντας από το σουλούπι του ευσταλούς υπουργού, κάποιος ουδέτερος παρατηρητής θα κατέληγε στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει όριο στη σχέση του ανθρώπου με τη μακαρονάδα.

 

Ομως το ζήτημα δεν ήταν επιστημονικό. Το ζήτημα και το ζητούμενο ήταν αμιγώς πολιτικό. Ο κ. Φίλης έθεσε την ταξική συνείδηση ενώπιον της κατανάλωσης υδατανθράκων γνωρίζοντας ότι η μακαρονάδα είναι το πιάτο των ενδεέστερων στρωμάτων. Ανήγαγε, δηλαδή, ένα θέμα κοινωνικής δομής στο επίπεδο της πολιτικής υπερδομής. Και έθεσε το απλό ερώτημα στο κοινό του: προτιμάτε να τρώτε πολλά μακαρόνια ή να κυβερνάμε εμείς;

Γιατί εξευτελίζονται;

Νομίζω πως αυτό είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απασχολεί όλους τους σκεπτόμενους πολίτες, ανεξαρτήτως των πολιτικών τους προτιμήσεων. Το σημερινό φαινόμενο είναι πρωτοφανές, καθώς η κυβίστηση του περσινού καλοκαιριού δικαιολογήθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ σαν πραξικόπημα των δανειστών στο οποίο υπέκυψε.

Αν αντιμετωπίσουμε αυτό το επιχείρημα με περισσή επιείκεια και συγκατάβαση, μπορούμε να το αποδεχτούμε. Όμως την σημερινή κατάσταση, με τα πρωτόγνωρα μέτρα που ορισμένα από αυτά θίγουν την εναπομείνασα εθνική αξιοπρέπεια, πώς την δικαιολογεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι λόγο μπορεί να αρθρώσει στην ελληνική κοινωνία για να της εξηγήσει αυτήν την πρωτοφανή αγριότητα;

Ν’ αγαπάς σαν σκύλος…

Κάπου, κάποτε διάβασα πως αν όλοι γινόμασταν οι άνθρωποι που οι σκύλοι μας νομίζουν πως είμαστε, ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος. Γιατί απ’ όλα τα πλάσματα στη γη, ανιδιοτελώς ξέρουν να αγαπούν μόνο δύο, η μαμά σου κι ο σκύλος σου.

Ξεπερνώντας την νομοτελειακή αγάπη που συνεπάγεται η μητρότητα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η σκυλίσια αφοσίωση και λατρεία δεν αποτυγχάνουν να συγκλονίζουν, ανεξαρτήτως κουλτούρας, εποχής και κοινωνικών συνθηκών…

Ο ανερυθρίαστος Τσίπρας…

Πέρσι και πρόπερσι τέτοια εποχή, αναγκαζόμουν να υποστώ το ιντερνετικό κράξιμο από ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που είχαν γίνει ξαφνικά όψιμοι Αριστεροί και φαν του Τσίπρα. Παρότι όλη την ενήλικη ζωή μου ψήφιζα Συνασπισμό της Αριστεράς και έπειτα ΣΥΡΙΖΑ, μετά τα Μνημόνια ήμουν πεπεισμένος ότι ο Τσίπρας, τον οποίο είχα πιστέψει κι εγώ στην αρχή, όχι απλά δεν είχε εναλλακτική λύση αλλά θα χειροτέρευε δραματικά τα πράγματα. 

Το αποτέλεσμα ήταν σε κάθε παρέα να δέχομαι κήρυγμα από Πασόκους και πρώην δεξιούς επειδή δεν εντυπωσιαζόμουν απ' τις υποσχέσεις και την ελπίδα που (θα) έφερνε ο Τσίπρας στην εξουσία. Φέτος, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Όχι γιατί δεν υπάρχουν οπαδοί του Τσίπρα, αλλά γιατί ντρέπονται να φανερωθούν. Κι έτσι, σ' ένα τραπέζι τώρα, σχεδόν ποτέ δε θα υποστηρίξει κανείς την κυβέρνηση ή την πολιτική της...

Κώστας Τσίπρας ή αλλιώς Αλέξης Καραμανλής…

Mε βάση όλα τα στοιχεία, τους οικονομικούς δείκτες, αλλά και τα (μη) πεπραγμένα είναι αυταπόδεικτο ότι ο χειρότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης είναι ο Κώστας Καραμανλής και η θητεία του είναι η «μοιραία πενταετία», όπως εύστοχα την έχει χαρακτηρίσει ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης.

Για αυτό και προκαλεί εντύπωση ή και αίσθηση η ώσμωση που υπάρχει μεταξύ των βασικών παιχτών εκείνης της περιόδου με την ηγετική ομάδα της σημερινής κυβέρνησης. Μια υπόγεια γέφυρα, που δεν χτίστηκε τους τελευταίους μήνες, αλλά μετά τα τραγικά γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008. Από τότε, δηλαδή, που ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος ως υπουργός αρμόδιος (και) για τη δημόσια τάξη άφησε την Αθήνα να διαλυθεί, με αποτέλεσμα να γίνει ο αγαπημένος των ΣΥΡΙΖΑίων για τη (μη) στάση του...