Μια «εργασιακή» υπόθεση που άφησε ιστορία…

Ένα επίκαιρο άρθρο του 2009, με αφορμή την αυριανή 48ωρη απεργία των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας.

Κλείνουν αυτό το μήνα 28 χρόνια από τον Αύγουστο του 1981, όταν σημειώθηκε στις ΗΠΑ ένα  «εργασιακό» γεγονός που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του για πολλά χρόνια, και σηματοδότησε την «ανάλγητη» πλευρά των περιβόητων reaganomics. Ήταν η εποχή που τόσο ο νεοεκλεγμένος  «σερίφης»  Ronald Reagan στις ΗΠΑ, όσο και η «σιδερένια κυρία» Margaret Thatcher στη Βρετανία, ξεκινούσαν την εφαρμογή των συντηρητικών φιλελεύθερων πολιτικών τους, που υποτίθεται πως θα βελτίωναν ταις αντίστοιχες οικονομίες των χωρών τους.

 

Ο Αύγουστος  του `81 λοιπόν, ξεκίνησε με τη προκήρυξη παναμερικανικής απεργίας εκ μέρους της  πανίσχυρης Ένωσης  των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, που απειλούσε να παγώσει όλες τις πτήσεις επάνω από την Αμερική. Οι λόγοι της προκήρυξης της απεργίας, ήταν κυρίως  αιτήματα αύξησης μισθών, συνταξιοδοτικά δικαιώματα και λιγότερες ώρες εργασίας. Οι ελεγκτές τόνιζαν την «σπουδαιότητα» του επαγγέλματός τους και το αυξημένο στρες που αναγκαστικά υφίστανται, προκειμένου να κερδίσουν από $10.000 έως $20.000 περισσότερα ετησίως (1981!).

Τότε να δω, τι θα πεις!

Όταν πήραν την εξουσία και επί ένα εξάμηνο κατέστρεφαν την οικονομία και μας έκαναν όλους φτωχότερους με κάθε ώρα που περνούσε, είπες: "Δεν πειράζει. Τα παιδιά διαπραγματεύονται. Κάνουν αυτό που υποσχέθηκαν, αισθάνομαι περήφανος και έχω αξιοπρέπεια, πια". Και δεν σ’ ένοιαξε που η χώρα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και τραβούσε για τον γκρεμό...

Όταν "εκπαραθύρωναν" τις διοικήσεις των ανεξάρτητες αρχών με φωτογραφικές διατάξεις και αντίθετα με το Σύνταγμα και κάθε νόμο, είπες: "Σιγά, μωρέ! Σαν τι κάνουν δηλαδή, οι Ανεξάρτητες αρχές; Μόνο να παίρνουν τις μισθάρες ξέρουν". Και δεν σ’ ένοιαξε που, χωρίς αυτές, η Δημοκρατία είναι λειψή...

Την βραδιά που έβλεπα τα γίδια να περνούν…

Έζησα να το δω και αυτό. Το Μέγαρο Μαξίμου, η έδρα της Πρώτης Φορά Αριστεράς Κυβέρνησης, απελευθερώθηκε για μια βραδιά από την βαριά οχύρωσή του, που το έκανε να μοιάζει πιο φρουρούμενο και πιο αποκλεισμένο ακόμη κι από την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Βαγδάτη, και δέχθηκε το κοινό για μια χαλαρή βραδιά τυριού και αχλαδιού.

Ποιο κοινό; Όχι τους συνταξιούχους, για τους οποίους η πρόσβαση αποκλείεται διά ροπάλου (και χημικών), ούτε τους διάφορους μελανιασμένους κοψοχέρηδες διαδηλωτές που ψήφισαν Αλέξη για να καταργηθούν οι φόροι, τα διόδια, και για να ανακαλυφθεί επιτέλους το φάρμακο για τον καρκίνο…

Καρανίκας vs Downtown και τι πραγματικά μας ενοχλεί…

Δε νομίζω ότι ένοχλεί κανέναν πραγματικά το ότι ο Νίκος Καρανίκας θαυμάζει την Ελένη Μενεγάκη. Κι εγώ τη θαυμάζω.

Όμως φράσεις όπως «η Ελένη ασχολείται με τους φτωχούς κι εμείς έχουμε ένα κάρο προγράμματα που είναι για τους φτωχούς» (αλήθεια, τι είναι οι φτωχοί και ασχολείται μαζί τους η κυρία Μενεγάκη, χόμπι;), σε φτωχά ελληνικά, με λάθος λεξιλόγιο και τουλάχιστον απαξιωτικό ύφος, διατυπώσεις έτσι κι αλλιώς προβληματικές, παίρνουν άλλη διάσταση όταν τις ξεστομίζει ένας σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού…

Κάποιος που πληρώνεται από τον ελληνικό λαό για να βοηθήσει να βγούμε από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει ως χώρα.