Η καμπούρα των άλλων…

Τ​​ελικώς, το μάθαμε κι αυτό. Ο δημοσιογράφος κ. Αρης Δαβαράκης δήλωσε σε συνέντευξή του ότι είχε κάνει έναν δικτυακό τόπο για να προωθήσει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η συνεργασία του (και η πληρωμή από τον κ. Νίκο Παππά) σταμάτησε ξαφνικά και χωρίς εξηγήσεις, όταν έγραψε ένα άρθρο υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα.

Στην σημαντική αυτή αποκάλυψη πολλοί θα σκεφτούν και κάποιοι θα απαντήσουν με τη ρητορική ερώτηση: «ναι, αλλά και οι άλλοι δεν τα έκαναν αυτά;». Εδώ, με βάση τα πραγματικά στοιχεία, η σωστή απάντηση είναι «πιθανώς», με τη λέξη «πιθανώς» υπογραμμισμένη. Δεν υπάρχουν στοιχεία, ούτε ομολογία κάποιου ότι «και οι άλλοι τα έκαναν αυτά». Υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι «οι άλλοι» έκαναν γενικώς κακά πράγματα, και συνεπώς θα έκαναν κι αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας τη γίδα στην πλάτη, μεταφέρει τη συζήτηση σε υποθετικές καταστάσεις για άλλες γίδες που πιθανώς να είχε ο «επάρατος δικομματισμός».

Επιτέλους… Ανάσταση για τη Θεσσαλονίκη!

Χαράς ευαγγέλια στην ηρωική συμπρωτεύουσα! Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος κατενθουσιάστηκε πριν από λίγο καιρό, όταν ο Αλέξης ανακοίνωσε την ίδρυση-σύσταση γραφείου πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, την αδικημένη αυτή κατ όνομα συμπρωτεύουσα, που ήρθε η κρίση και την αποτελείωσε.

 

Η μεγάλη ελπίδα της πόλης μας!

Δεκάδες μεγαλοϋπουργοί που ψηφίζονταν στην πόλη μας όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα γι αυτήν, αλλά απλά πέρασαν χωρίς να ακουμπήσουν. Μέχρι που ο Θεός της Ελλάδας μας έφερε τον Αλέξη στο τιμόνι, και έτσι επιτέλους μπαίνουν κάποια πράγματα στη θέση τους…

Πάμε για εκλογές; Μπα… μάλλον για εγκεφαλικό!

Κυκλοφορεί έντονα αυτό τον καιρό μια φήμη που θέλει τον Αλέξη να προκηρύσσει πρόωρες εκλογές την άνοιξη. Υπάρχει μια βάση σε αυτό, αφού ακόμη και η εκλογή Τραμπ δεν του έκατσε, μιας και ήλπιζε στην στήριξη Ομπάμα-Χίλαρι για το χρέος. Να μη ξεχνάμε ότι ο Τραμπ έχει νίψει τας χείρας του στο ελληνικό ζήτημα, δηλώνοντας πως ο Σόιμπλε κάνει κουμάντο και τα σκυλιά δεμένα. Άρα μαύρα τα μαντάτα για την οικονομία, μαύρα και για τον Αλέξη, που κάποιες άλλες κακόβουλες φήμες τον θέλουν να είναι μονίμως ξάπλα και με κομπρέσες από τη μέρα που έφυγε ο Ομπάμα.

Από κει και πέρα, ξέχωρα από την εκλογή Τραμπ, με την αλαφιασμένη συγκυβέρνηση συριζανέλ να έχει χάσει προ πολλού την μπάλα, και όλα μα όλα τα μέτωπα τα οποία έχει ανοίξει να έχουν καταρρεύσει, είναι φυσικό κι επόμενο πολλοί να θεωρούν ότι ήγγικεν η ώρα ο Αλέξης να παραδοθεί άνευ όρων, πετώντας την καυτή πατάτα της διακυβέρνησης της μπανανίας μας στα χέρια άλλων…

Αγαπητέ Αλέξη, με έκανες να νιώθω μαλάκας!

Aγαπητέ Αλέξη, πριν σου πω αυτά που θέλω, να σου ξεκαθαρίσω ότι δεν σε ψήφισα, ούτε μπήκα ποτέ στη διαδικασία να προβληματιστώ με τα διλήμματα που μας έβαλες τύπου «ναι ή όχι», «εμείς ή οι άλλοι», «πρώτη φορά αριστερά» και άλλα τέτοια ωραία -δε λέω- τσιτάτα…

Σε θυμάμαι και σε παρακολουθώ, από τότε που έβαλες υποψηφιότητα για τη δημαρχία της Αθήνας… Θυμάσαι; Ήταν το 2006, που αποφάσισες (εσύ; κάποιοι άλλοι; θα σε γελάσω…) να αφήσεις τις καταλήψεις και να διεκδικήσεις την πόλη των Αθηνών…

Ιδια και χειρότερη μνημονιακή πολιτική…

Ο Γιωργάκης Παπανδρέου, λάτρης της αμερικανιάς, καθιέρωσε τα υπουργικά συμβούλια σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Η ιδέα άρεσε και στους πρωθυπουργούς που ακολούθησαν (περισσότερο στον Τσίπρα, λιγότερο στον Σαμαρά) κι έτσι η «ώρα του πρωθυπουργού στην TV» έγινε… θεσμός. Κάθε φορά που ο πρωθυπουργός θέλει να κάνει ένα προπαγανδιστικό διάγγελμα, στήνει τους υπουργούς σαν γλάστρες γύρω από το οβάλ τραπέζι και τους βγάζει λόγο.

Στα δυο περίπου χρόνια της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το υπουργικό συμβούλιο συνεδρίασε ελάχιστες φορές (οι αποφάσεις παίρνονται σε άτυπες συσκέψεις μερικών ατόμων, στις οποίες δεν κρατιούνται πρακτικά, όπως στο υπουργικό συμβούλιο). Συγκλήθηκε, όμως, κάμποσες φορές προκειμένου ο Τσίπρας να έχει ένα πρόσχημα για να απευθυνθεί στο τηλεοπτικό κοινό...