The Babe Rainbow
Οι ασυγχώρητοι…
Εκείνο το
«απέριφραστα» στην καταδίκη της δολοφονικής επίθεσης τι το’θελες μεγάλε; Ενοχικό,
πολύ ενοχικό. Σαν να’θελες να μας πεις ότι τώρα δεν είναι όπως παλιά που
καταδικάζαμε με περιφράσεις. Τώρα, εκ της θέσεώς μας, είμαστε
υποχρεωμένοι να καταδικάζουμε τα τρομοκρατικά χτυπήματα χωρίς αστερίσκους.
Πάνε εκείνα τα παλιά και ωραία, περί
προβοκατόρων και κυπατζήδων που ήθελαν να ενοχοποιήσουν τους αγώνες του λαού
μας. Πάνε εκείνα τα «τέτοιες ενέργειες ρίχνουν αντικειμενικά νερό στο
μύλο της αντίδρασης». Τώρα είναι αλλιώς. Κάτι είναι και αυτό. Πρόοδος. Αλλά όχι
για πολύ ε;
Η αμηχανία του κόμματος που υπερασπιζόταν δικαιώματα τρομοκρατών…
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 κάθε
ελληνόπουλο μεγάλωνε πιστεύοντας ότι στη χώρα του ζει σε δικτατορία. Στην
προσωπική του ζωή καταπιέζεται από μια φασιστική αστυνομία. Και η Ελλάδα είναι
μια υπόδουλη χώρα που αγωνίζεται ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.
Πραγματική δικαιοσύνη θεωρούσε τα χτυπήματα της 17ης Νοέμβρη. Ανεξάρτητη
δημοσιογραφία αυτή που καυτηρίαζε τα εγκλήματα των Αμερικάνων και των
ισραηλινών χωροφυλάκων στην Μέση Ανατολή.
Είναι το ελληνόπουλο που έμαθε να περιμένει
υπομονετικά στο σχολικό του επειδή το κέντρο της Αθήνας είχαν αποφασίσει να
κλείσουν κάποιοι και στην παιδική χαρά έμαθε να σουτάρει σε μπασκέτες
καλυμμένες από graffiti, δίπλα σε κούνιες που είχαν καταστρέψει βαριεστημένοι
χούλιγκαν...
Ηττα με μακροπρόθεσμες συνέπειες…
Η πολιτική, από τότε που την επινόησαν οι
Ελληνες, είναι για τους πραγματικούς ανθρώπους, αυτούς με τις ατέλειες και τα
ελαττώματα· όχι για κάποιο είδος ανώτερων, καλύτερων ανθρώπων. Ο Βαγγέλης
Βενιζέλος παραμένει πάντα ένας ιδιαίτερα έξυπνος άνθρωπος, ο οποίος πλήρωσε το
τίμημα της υπερβολικής αυτοπεποίθησης (πείτε το και ύβρι) και κάτι έμαθε από
τις αποτυχίες του. Δεν έγινε αυτό που λέμε «καλύτερος άνθρωπος»· αλλά τι
σημασία έχει αυτό; Στην πολιτική χρειαζόμαστε μάλλον σοφότερους ανθρώπους, όχι
«καλύτερους».
Στη χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου του για το
δημόσιο χρέος, έκανε βέβαια τη συνήθη επίδειξη γνώσεων και αναλυτικής
δυνατότητας, είπε όμως και κάτι ιδεώδες για να ξεκινήσω το σημερινό σημείωμα –
και, βεβαίως, κάτι πολύ σωστό: «Θεμέλιο της στρατηγικής εξόδου της χώρας από
την κρίση είναι μια ολοκληρωμένη στρατηγική διαχείρισης του δημοσίου χρέους»…
Η πατρίδα ευγνωμονούσα…
Ο Λουκάς Παπαδήμος, άνθρωπος με διεθνή
ακτινοβολία προέκυψε στην πολιτική ζωή της χώρας αιφνιδίως και
κατόπιν προσκλήσεώς του από το πολιτικό σύστημα που κατέρρεε αντιμέτωπο με την
κρίση και τον τυχοδιωκτισμό που επιδείνωνε τις εξελίξεις. Η χώρα βρισκόταν στα
πρόθυρα της εκπαραθύρωσής της από την Ευρώπη και στο χείλος του χάους.
Η λύση Παπαδήμου έλαβε 255 ψήφους για να
αποδειχθεί αργότερα ότι οι περισσότερες ήταν …περιορισμένης εθνικής ευθύνης. Η
αντιμνημονιακή υστερία οργίαζε στα πεζοδρόμια και λάμβανε μάλιστα και αστική
νομιμοποίηση από τον Σαμαρά και τη ΝΔ που παρέα με την Αριστερά, βρήκαν
ευκαιρία να κάνουν ρεσάλτο στην εξουσία. Από τη μια, η ΝΔ, ένα κόμμα με
συντριπτικές ευθύνες για την κρίση στην περίοδο της καραμανλικής διακυβέρνησης
2004-2009 και από την άλλη ένα κόμμα – καφενείο το οποίο ξαφνικά φλέρταρε με
την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών!
Το τέρας ξύπνησε ξανά…
Η πολιτική βία επιστρέφει. Η απόπειρα δολοφονίας
του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου ξύπνησε ζοφερές μνήμες από γεγονότα και
καταστάσεις που πολύ θα θέλαμε να ξεχάσουμε.
Έχουμε πολλές φορές υποστηρίξει ότι ένα από τα
οχήματα ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ήταν η εργαλειοποίηση της πολιτικής
βίας. Με τη θεωρία της καλής και κακής βίας (χαρακτηριστικός υποστηρικτής αυτής
της θεωρίας ο Γιώργος Κατρούγκαλος που μίλησε για αποδεκτή βία όταν συναντά την
κοινωνική αποδοχή), δημιούργησε έναν προνομιακό βιότοπο για τους κάθε είδους
εξτρεμιστές που κυριολεκτικά οργίασαν εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του
ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» στην πορεία προς την κατάληψη της εξουσίας…