Pish...

The Brian Jonestwn Massacre

Απώτερος σκοπός... το Grexit;

Ένα μεγάλο ερώτημα γεννάται τις τελευταίες ημέρες γύρω από τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης η οποία έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο:

Είναι τόσο ανίκανοι ή μήπως είναι τόσο… ικανοί ώστε να μας οδηγήσουν χωρίς αντίσταση στο plan B; Δηλαδή στην ηθελημένη έξοδο της χώρας από το ευρώ και στη βαλκανοποίηση μιας Ελλάδας που πριν από μόλις 38 χρόνια έκανε το μεγάλο βήμα…

Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;

Μέχρι χθες, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πρέπει να ήταν ο τελευταίος εν ζωή άνθρωπος που συνυπήρχε στην ίδια φωτογραφία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Και ασφαλώς ένας από τους πιο τυχερούς που ανέπνεαν στον τόπο.

Εζησε έναν αιώνα, αφήνοντας ευδιάκριτο το αποτύπωμά του. Απόλαυσε την ισχύ της εξουσίας, την ασφάλεια του πλούτου και έπλεξε τα δάχτυλά του σε νήματα που χορηγούν δύναμη. Δημιούργησε πολιτική δυναστεία. Πίσω από το φέρετρο του θα στοιχηθεί μία πολυάριθμη γραμμή συγγενών εξ αίματος και εξ αγχιστείας. Και πολλά, πάρα πολλά βαφτιστήρια...

Η λεκτική υπερβολή του Κ. Ζαχαριάδη…

Μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Να είμαστε υπερήφανοι. Και εμείς και τα παιδιά μας... Ο διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ σύντροφος Ζαχαριάδης μας ξεκαθάρισε πως η "ατάκα" του "...οι δανειστές μας πιάνουν το χέρι και μας βάζουν να γράφουμε νόμους" ήταν λεκτική υπερβολή. Είχε μεταφορική έννοια... Άρα δεν είμαστε παγκόσμιοι ρεζίληδες... Ούτε θεομπαίχτες... 

Είναι όμως και αυτά "λεκτικές υπερβολές"; Και ας τα δούμε από την αρχή του 2015. Για να μην ξεχνιόμαστε όταν θα μας παρουσιάσουν, ως "λεκτική υπερβολή", τη δήλωση Τσίπρα ότι δεν θα εφαρμόσουμε τα μέτρα αν δεν μας ρυθμίσουν το χρέος και δεν μας δώσουν αντίμετρα. Γιατί τα μέτρα θα τα εφαρμόσουμε και χωρίς αντίμετρα. Και θα πούμε και ένα τραγούδι... μαντινάδα κατά προτίμηση…

Δώσε κάτι, καλέ κυρία…

Δώστε κυρία κάτι να σταθώ στα ποδαράκια μου
να ’χουν και υγεία τα καημένα τα παιδάκια μου (...)
Τουλάχιστον να πάρω μισή καλή φρατζόλα
ή να δοκιμάσω φιλέτο γκοργκοτζόλα.

Ημισκούμπρια, «Η μπαλάντα του ζήτουλα»

Στην αρχή θα διαγράφαμε μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, έπειτα είπαμε να μην το κάνουμε μόνοι μας, αλλά να διοργανωθεί μια διεθνής διάσκεψη όμοια με εκείνη που διέγραψε μέρος των χρεών της Γερμανίας το 1953. Στο τέλος καταλήξαμε να ζητάει ρύθμιση του χρέους η Μπέτυ Μπαζιάνα από την Κριστίν Λαγκάρντ…

Η πολιτική «απάτη» με την οποία πέρασε το 4ο μνημόνιο…

Ακόμα ηχούν στα αυτιά μας οι διθυραμβικές δηλώσεις του πρωθυπουργού περί «απρόσμενων θετικών εξελίξεων» για το χρέος αλλά και η κλασική πλέον φράση στα αγγλικά που χρησιμοποίησε και έκλεψε την παράσταση: «Τoo good to be true».

Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη και μόλις μερικά 24ωρα αργότερα, όλα άλλαξαν. Το ναυάγιο των Βρυξελλών ουσιαστικά γκρέμισε το νέο success story που επιχείρησε να δημιουργήσει το Μέγαρο Μαξίμου…