Rocket Man...

Elton John

Η Χαλκιδική που δεν αγαπάμε…

Θα ξεκινήσω από μια παραδοχή. Τη Χαλκιδική τη λατρεύω. Είναι ο τόπος που πέρασα τα καλοκαίρια μου από παιδί, που μεγάλωσαν τα παιδιά μου που επιστρέφω κάθε χρόνο με την ίδια ορμή. Η πρώτη εικόνα που θυμάμαι από αυτήν είναι σε ηλικία 3 χρόνων στην Τρυπητή, μετά από 5 ώρες ταξίδι, σε ένα μέρος χωρίς ρεύμα με τριζόνια, τζιτζίκια, κωλοφωτιές στα χωράφια και αστροφεγγιά.

Μια εικόνα παραδείσου. Δεν νοσταλγώ εκείνον τον παράδεισο, όλα τα μέρη αλλάζουν και μάλιστα δραματικά στο πέρασμα του χρόνου, όμως αυτό που συμβαίνει πια μοιάζει με κόλαση...

Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας το καλοκαίρι…

Κυκλοφορείς μέσα στο καμίνι που λέγεται Θεσσαλονίκη, κι αν γλιτώσεις το έμφραγμα από τη ζέστη τότε θα πας αδιάβαστος  από το άγχος του να βρεις να παρκάρεις, ή του να αποφύγεις κάποιο τροχαίο ατύχημα. Κι όλα αυτά ντάλα μεσημέρι, Αύγουστο μήνα, εποχή δηλαδή που τα παλιά καλά χρόνια δεν κυκλοφορούσε ούτε πατίνι στην πόλη, αφού απαξάπαντες ήταν σε διακοπές.

Σήμερα, λίγο λόγω κρίσης, και λίγο επειδή η «ερωτική συμπρωτεύουσα» έγινε δημοφιλής προορισμός Βαλκάνιων τουριστών (και όχι μόνο), το κέντρο της σφύζει από κοσμοσυρροή, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα άναρχο κυκλοφοριακό κομφούζιο, και η όλη κατάσταση να θυμίζει … κάζμπα πόλης της Μέσης Ανατολής…

Οι στόχοι είναι πλέον προφανείς...

Λίγες μέρες πριν τις "εκλογές” στη Βενεζουέλα το καθεστώς Μαδούρο έβγαλε από την φυλακή τον ηγέτη της αντιπολίτευσης Λεοπόλδο Λόπεζ και του επέβαλε κατ’ οίκον περιορισμό. Μια μέρα μετά τις εκλογές βίας και νοθείας, η γυναίκα του Λόπεζ καταγγέλλει πως το συνέλαβαν εκ νέου και δεν ξέρει που βρίσκεται, καθιστώντας το ίδιο το δικτάτορα Μαδούρο υπεύθυνο για την ζωή του.

Κυκλοφορούν βίντεο που δείχνουν και άλλα στελέχη της αντιπολίτευσης να συλλαμβάνονται με τις πυτζάμες όπως ακριβώς θυμούνται οι παλαιότεροι κατά τη δικτατορία του Παπαδόπουλου…