Η επικίνδυνη αλήθεια…

Πολλές φορές οι πολίτες δεν θέλουν την αλήθεια, άλλες φορές θα την ήθελαν φτάνει να μη χρειαστεί να την ακούσουν, και άλλοτε θα ήθελαν να την ακούσουν χωρίς όμως να χρειαστεί και να την πιστέψουν. Η πολιτική τάξη πάσχει από τις ίδιες κακές συνήθειες. Έχει τα δικά της πιστεύω και όταν αυτά συγκρούονται με την πραγματικότητα, τότε το πρόβλημα είναι της πραγματικότητας. 

Η πρόσφατη εμπλοκή για το θέμα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού δείχνει το πόσο η αλήθεια είναι μια επικίνδυνη ουσία για την πολιτική τάξη, και πιο συγκεκριμένα αυτό που πολύ χαριτωμένα ονομάζεται στην Ελλάδα κεντροδεξιά...

Ο Τσίπρας απέναντι στον Μινώταυρο του κρατισμού…

Με τα καμώματα της σημερινής… ανεπανάληπτης συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ζούμε καθημερινά τη γελοιοποίηση του αυτονόητου και της κοινής λογικής. Δεν μιλάμε για πολιτικές… κανονικής δυτικής χώρας που εφαρμόζει ένα σχέδιο έστω με κάποιες πινελιές ιδεολογικού χαρακτήρα, αλλά για καθημερινά τερατουργήματα που προσβάλλουν τον αξιακό, θεσμικό και πολιτισμικό κώδικα της…

Μια ομάδα… καταληψιών της εξουσίας που «επένδυσε» στο ψέμα και στην απάτη, στηριζόμενη στην απόγνωση σημαντικής μερίδας αφελών πολιτών επιδίδεται σε μια ανεπανάληπτη δημαγωγία έχοντας ως… άξιους συμπαραστάτες ανεύθυνους δημοσιογράφους και… «τρόλια» του Διαδικτύου…

Η Εύα, ο Νίνο, και ο μπαρμπα Αλέκος απ’ την Αίγινα…

Τρεις ήταν οι σημαντικότερες ειδήσεις το τελευταίο δεκαήμερο, σύμφωνα πάντα με την δική μου (λειψή) αντίληψη. Η τραγική οικογενειακή ιστορία, που η Εύα αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας, ο χωρισμός του Νίνο Ξυπολητά, και η ίδρυση μουσείου φραπέ στη συμπρωτεύουσα.

Όσον αφορά στην πρώτη είδηση, απεδείχθη για μένα τελεσίδικα η μεστότητα της όλης πολιτικής παρουσίας της Εύας, που χρόνια τώρα έχει αφιερώσει το είναι της στην προκοπή του τόπου, άλλοτε από τα έδρανα του κοινοβουλίου, άλλοτε από τα στούντιο του ΜΕΓΚΑ, άλλοτε από τα πρώτα τραπέζια πίστα, και σήμερα από τις μακρινές Βρυξέλλες…

Μήπως να κοιταχτούμε στον καθρέφτη;

Η Εύα Καΐλή, λοιπόν. Και ο «παππούς» της, που «τον σκότωσαν κομμουνιστές εγκληματίες».  Που, τελικά, δεν ήταν... ακριβώς παππούς της, αλλά, όπως αναγκάστηκε να «ομολογήσει», υπό το βάρος της δημόσιας διαπόμπευσης, η ξανθιά ευρωβουλευτής, «ο πρώτος σύζυγος της γιαγιάς της», ο οποίος μάλιστα δολοφονήθηκε το 1943 -ήτοι, όχι κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, αλλά κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής.

Αυτό ήταν, μέχρι και προ ολίγων ημερών, το... φλέγον θέμα της επικαιρότητας. Α, και οι διαδικασίες για την πολυαναμενόμενη ανάδειξη του νέου ηγέτη της Κεντροαριστεράς -τώρα, γιατί χρειάζεται ηγέτης σε έναν χώρο, από τον οποίο οι μισοί την έχουν «κάνει» για ΣΥΡΙΖΑ μεριά και οι άλλοι μισοί κοιτάνε πώς θα «χωρέσουν» στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, μπας και εξασφαλίσουν καμία βουλευτική ή υπουργική καρέκλα μετά τις επόμενες εκλογές, είναι προφανώς ένα μυστήριο, που δύσκολα μπορεί να λυθεί...