Ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα με σύνθημα την
άρνηση. Ως κλασικός αριστερός της μπανανίας μας. Άρνηση για την άρνηση και στείρα
αντιπολίτευση στα πάντα.
Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι όπως έχουν τα
πράγματα, αποκλείεται ποτέ η «ριζοσπαστική» αριστερά να αναλάβει ευθύνες
εξουσίας, οπότε και αυτός έκανε επάγγελμα την «καταγγελία», όπως τόσοι άλλοι
πριν απ αυτόν, ελπίζοντας πως θα περνάνε τα χρόνια, θα τον ακούνε ως «άφθαρτο»
αριστερό τα χαϊβάνια «που ψηφάνε», και ο
ίδιος θα συνεχίσει να σιτίζεται από τον κρατικό κορβανά, είτε ως βουλευτής,
είτε ως κομματικό στέλεχος μέσω της κρατικής επιδότησης του κόμματός του, στηλιτεύοντας
οποιαδήποτε πολιτική οποιουδήποτε κυβερνώντος, αφού ο ίδιος είναι αριστερός όπως
είπαμε… και δεν έχει σχέση με το παλιό σαθρό πολιτικό σύστημα. Αρκούμενος σε
ένα 3-6%, ίσα ίσα για να πέφτει ανελλιπώς η κρατική επιχορήγηση που λέγαμε.
Κούνια που τον κούναγε. Ήρθε η κρίση, και όλα τα
συμπαρομαρτούντα της, ήρθαν όλα πάνω κάτω, και ο αγαναΧτισμός τον οποίο είχε
σαν μόνιμη παντιέρα έγινε πλέον καθεστώς, με αποτέλεσμα τα γίδια που λέγαμε να
τον στείλουν στο Μαξίμου για να μας σώσει.
Και κείνος πήγε, χωρίς να ξέρει και χωρίς να
ρωτάει περί τίνος πρόκειται. Σαν το κουτάβι που βγαίνει πρώτη φορά χωρίς λουρί στη πολύβουη λεωφόρο… αγνοώντας τους κινδύνους.
Βυθισμένος μέσα στην άγνοιά του, και κυρίως μεθυσμένος από την λατρεία του ζαλισμένου
πλήθους, που ανακάλυψε στο πρόσωπό του έναν νέο ηγέτη, έναν νέο μεσσία, και που
πίστεψε τις σαχλαμάρες που υπόσχονταν για κατάργηση του μνημονίου, των ΜΑΤ, κλπ…
