Τον παλιό καλό καιρό, τότε που ήμουν νέος δηλαδή,
το καλοκαίρι ήταν η καλύτερή μου.
Δεν είχα απαιτήσεις, δεν είχα ιδιοτροπίες, και
άρα όλα καλά.
Έπαιρνα τον φίλο μου τον Σταύρο, με ένα σλίπινγκ
μπαγκ ο καθένας, κάποιες φορές κι ένα μικρό αντίσκηνο, παίρναμε και μια κούτα τσιγάρα,
ένα SONY Walkman με διπλά ακουστικά, μπόλικες κασέτες και κονσέρβες με ζαμπόν,
και αμολιόμασταν σε ερημικές παραλίες… εμείς ο ήλιος και η θάλασσα.
Ούτε αντηλιακά, ούτε καπέλα, ούτε τίποτα… και
ούτε κόσμο… αυτό ήταν το καλύτερο!
Θα μου πείτε, τότε οι περισσότερες παραλίες ήταν
ερημικές… π.χ. η παραλία στο Καλαμίτσι της Χαλκιδικής, όπου περνούσαμε
ολόκληρες εβδομάδες, και όπου δεν υπήρχε καν ρεύμα. Ένα ταβερνάκι μόνο που
λειτουργούσε με γεννήτρια!
Για να βρεις τσιγάρα έπρεπε να πας στη Σάρτη…
κάπου 15 χιλιόμετρα μακριά.
Σήμερα, στην ίδια παραλία, υπάρχουν μέχρι και
πολυκατοικίες… μέχρι και σούπερ μάρκετ!
Εν πάση περιπτώσει, μεγαλώνοντας έγινα
ιδιότροπος, και έτσι σήμερα δύσκολα μπορώ να απολαύσω το μπάνιο μου όπως θα το
ήθελα.
Κι αυτό επειδή τώρα, εκτός από τις ανέσεις μου,
θέλω και ησυχία… κάτι αδύνατον πλέον…
