Στις εποχές της
γενικευμένης παρακμής, άτινας μας έριξε η άπονη μοίρα, τα δημόσια πρόσωπα που
σέβονται το νόημα αμφοτέρων των λέξεων του χαρακτηρισμού θα όφειλαν να ορθώνουν
το ανάστημά τους, το οποίο δεν μετριέται με χάρακες και μεζούρες, αλλά με τις
χαρακιές της ψυχής. Δεν πά να ’σαι πέντε πήχες ντερέκι, αν δεν το λέει η
καρδούλα σου, το πραγματικό σου μπόι βυθίζεται κάτω κι απ’ το τρίτο υπόγειο.
Κι αν φτάνεις πάλι με τα χέρια στην ανάταση κι
ανασηκωμένος στις μύτες των ποδιών τσίμα τσίμα το ένα και πενήντα, μα
τρεμοπαίζουν βαθιά μέσα σου οι φλογίτσες της ευτολμίας και του σθένους,
υψώνεσαι ίσαμε τα νεφοκάτωφλα των ουρανοξυστών. Ετσι πάει!