Το χθεσινοβραδινό δίλημμα ήταν σαφές.
Ή θα κάτσω σπίτι να δω τον τελικό του Μάστερ Σεφ, με την ελπίδα να χάσει ο
θηλυκός Χανταμπάκης, ή αλλιώς το «φίδι», ή αλλιώς η Σπυριδούλα… ή να πάω να
παρακολουθήσω εκ του σύνεγγυς και ζωντανά την ομιλία του λατρευτού Αλέξη.
Ήθελα να ζήσω κι εγώ τον λαϊκό παλμό, την συγκίνηση, τον ηλεκτρισμό… ανάμεσα
σε άλλους περήφανους Έλληνες αριστερούς, μαζί με τους οποίους εδώ και μερικά χρόνια
αποφασίσαμε όλοι μαζί να ελευθερωθούμε, εξ ου και στείλαμε στο Μαξίμου το
γελαστό παιδί…