Ο Σαμαράς και η Προεδρία της Δημοκρατίας…

Το 2012, ο Αντώνης Σαμαράς ανέλαβε στην πιο δύσκολη ώρα για την Πατρίδα να «βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά».

Να αντιμετωπίσει την κρίση και τις τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία, να αλλάξει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, να βελτιώσει το οικονομικό κλίμα, να βγάλει την Ελλάδα στις αγορές, να αντιμετωπίσει με επάρκεια το μεταναστευτικό, να κάνει πράξη την πολιτική συνεννόηση μεταξύ δύο παρατάξεων που για χρόνια βρίσκονταν στα χαρακώματα.

Και σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό τα κατάφερε…

Είναι κανονικός εποικισμός…

Εθελοτυφλούν όσοι καμώνονται πως δεν αντιλαμβάνονται ότι το μεταναστευτικό είναι, πρωτίστως, ζήτημα εθνικής ασφάλειας της χώρας.

Μείζον θέμα κοινωνικής συνοχής και επιβίωσης.

Δεν είναι ζήτημα… ανθρωπισμού!

Κι αν θέλουμε να δείξουμε ανθρωπισμό, ας μαζέψουμε πρώτα τους άστεγους από τους δρόμους κι ας κάνουμε κάτι για τους φτωχούς και τους ανήμπορους συμπατριώτες μας. Ψυχή έχουν κι αυτοί…

Η τσίκνα θα λύσει το προσφυγικό…

Εμείς οι Έλληνες διαθέτουμε μια σειρά από παγκόσμιες πατέντες και με αυτές ξεπερνάμε τις μεγάλες κρίσεις. Όταν «η κούρσα των εξοπλισμών» είχε «χτυπήσει κόκκινο» και «ολόκληρος ο πλανήτης ζούσε με τον φόβο του πυρηνικού ολέθρου», εμείς τον αντιμετωπίσαμε τοποθετώντας ένα αεροπανό στην αρχή της λεωφόρου Βουλιαγμένης. «Δάφνη αποπυρηνικοποιημένη ζώνη», προειδοποιούσε ο ηρωικός δήμαρχος της περιοχής τις πυρηνικές βόμβες οι οποίες, σύμφωνα με το πανούργο σχέδιό του, μόλις έβλεπαν το πανό θα έστριβαν και αντί της αποπυρηνικοποιημένης Δάφνης θα κτυπούσαν κατακούτελα το γειτονικό Μπραχάμι που δυστυχώς δεν είχε λάβει τις απαραίτητες προφυλάξεις. 

Ευρηματικοί ήμασταν και όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία. Μετά από σύντομες ανακρίσεις καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αποκλειστικός υπεύθυνος ήταν ο μακελάρης Κλίντον και στο άψε-σβήσε στήθηκε το «Δικαστήριο των Λαών» με έδρα το μαρτυρικό Σύνταγμα…

Η νέα Νέα Δημοκρατία, και το (λαθρο)μεταναστευτικό…

Η σημερινή κυβερνητική Νέα Δημοκρατία μοιάζει περισσότερο με εκείνη της δεκαετίας του 2000, παρά με την αντίστοιχη του Σαμαρά

Τότε όμως η γενική απάθεια, τα ακίνητα στρατιωτάκια, ο Λιάπης, ο Βύρωνας, ο Σπηλιωτόπουλος, οι Γιακουμάτοι, κλπ κλπ δεν είχαν καμιά σοβαρή επίπτωση στη καθημερινότητά μας, αφού το χρήμα κυκλοφορούσε άφθονο, τα δανεικά από τους «κσαίνοι τοκογλύφοι» έφταναν στη χώρα κανονικά και στην ώρα τους, κι εμείς ασχολούμασταν με τα σχήματα στα ξενυχτάδικα.

Εξάλλου «λεφτά υπήρχαν», όπως είπε αργότερα μια ψυχή.

  

Σήμερα όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.

Περάσαμε σχεδόν 10 χρόνια σκληρής οικονομικής και πολιτικής κρίσης, με τρομερές ανακατατάξεις στα πάντα όλα.

Η σημερινή Ελλάδα είναι εντελώς διαφορετική σε όλα τα επίπεδα από εκείνη του 2004, με τις φαντεζί Ολυμπιάδες, και τα ευρωπαϊκά κύπελλα.

Σήμερα, ο μέσος Έλληνας γλείφει τις πληγές του.

Άσχετα αν τις προκάλεσε ο ίδιος στοιχιζόμενος πίσω από ανερμάτιστους πολιτικούς απατεώνες που μεγαλούργησαν στην πάνω και κάτω πλατεία, υποσχόμενοι φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Ονόματα δεν λέω, τους γνωρίζουμε πλέον όλοι…