22.10.12
Αν ψήφιζε ο πλανήτης τον πρόεδρο των ΗΠΑ….
Μπορεί στην Αμερική, ο προεκλογικός αγώνας για την προεδρία
να κρίνεται κάθε μέρα, και το αποτέλεσμα
του να είναι ακόμη αμφίρροπο, ο υπόλοιπος όμως κόσμος περιμένει, και κυρίως ελπίζει,
σε νίκη του Obama.
Περίπου το 75% των Ευρωπαίων προτιμά ως πρόεδρο τον Obama, και όχι τον
αντίπαλό του Mitt Romney, τον οποίο
προτιμά μόλις το 8%.
Επανάσταση τώρα! (Εκτός κι αν δεν μας βολεύει).
«Τώρα θα πρέπει επιτέλους να τελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε. Ο τρόπος που
κυβερνάται η Βρετανία, αλλά και η Αμερική είναι σάπιος, και θα πρέπει επιτέλους
οι νέοι να τον αλλάξουν, έστω δια της βίας.
Τώρα είναι ο καιρός. Χρειάζεται επανάσταση!
Οι νέοι είναι έτοιμοι να κάψουν τις πολυκατοικίες στις οποίες
στοιβάζονται, και τα βρωμοεργοστάσια στα οποία αναγκάζονται να χαραμίζουν τις ζωές
τους, δουλεύοντας και ιδρώνοντας καθημερινά.
Θα κάνω τα πάντα, ότι χρειάζεται, για να συμμετάσχω σ αυτή
την σπουδαία ανατροπή».
Ο νέος αστικός πόλος, η εξουσία, και η κοινωνία.
Εδώ και μερικές μέρες επανήλθαν στο προσκήνιο
σενάρια διάλυσης της ΝΔ και ίδρυσης νέου κόμματος. Κατ’ αρχήν ο Πρωθυπουργός
έχει ήδη ιδρύσει μια φορά κόμμα και γνωρίζει, καλύτερα παντός άλλου, ό,τι τα
πράγματα δεν γίνονται, έτσι απλά! Είναι πιο σύνθετα από ένα...προσκλητήριο
προσώπων.
Σενάρια από ναφθαλίνη
Δεύτερον, με σενάρια …διάλυσης και επανίδρυσης της
ΝΔ φλερτάρτισαν σχεδόν όλοι οι, μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αρχηγοί
της Ν.Δ.
Ο Ράλλης ήθελε να κάνει τη ΝΔ περισσότερο …μετριοπαθή και
στο τέλος ….κατάφερε να φιλοξενήσει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας τον αρχηγό της
«Εθνικής Παράταξης» Σπύρο Θεοτόκη.
Ο Αβέρωφ μετακίνησε τη ΝΔ ….δεξιότερα
και ύστερα άρχισε να αντιγράφει τις οργανωτικές πρακτικές του ΠΑΣΟΚ.
Ο Μητσοτάκης μετέτρεψε τη ΝΔ σε …νεοφιλελεύθερο
κόμμα, αλλά έβαλε στο Επικρατείας τον Μίκη, του …ξέφυγε και εκείνη
τη δήλωση για το «unfair”.
Ο Εβερτ οραματιζόταν να επαναφέρει τη ΝΔ στις ρίζες
του καραμανλισμού και έστρεψε σχεδόν το μισό κόμμα εναντίον του.
Ο Κώστας Καραμανλής υιοθέτησε την περίφημη στρατηγική του
«μεσαίου χώρου», απένειμε εύσημα στην Αριστερά, ανέχθηκε τον πασοκικό
κυβερνητισμό, αλλά παρ’ όλα αυτά διέγραψε τις νεοφιλελεύθερες φωνές.
Ακόμα και ο κ.Σαμαράς, που έγινε αρχηγός κόντρα σε
όλες τις προβλέψεις και με το σύνολο των βαρώνων είτε εναντίον του, είτε σε
ρόλου «επιτήδειου ουδέτερου», στο τέλος επανέφερε, για τις ανάγκες των εκλογών
του Ιουνίου, την κ. Μπακογιάννη.
Ποιό είναι το συμπέρασμα;