Οι Γερμανοί ξανάρχονται

Χαράς ευαγγέλια για την ελληνική μπλογκόσφαιρα και τους Γερμανοφάγους υπερπατριώτες! Βρήκανε πάλι θέμα να ασχοληθούν! Έχει εδώ και κάμποσες ώρες αρχίσει να κάνει το γύρο του διαδικτύου μια ακόμα αναφορά σε κάποιο "κατάπτυστο" δημοσίευμα Γερμανικού περιοδικού.

Να τι είναι το "μαζί τα φάγαμε"

Πολλές φορές έχω αναφερθεί στην περιβόητη φράση του Θεόδωρου Πάγκαλου, την οποία μετά βδελυγμίας απαξάπαντες αποκηρύσσονται και χλευάζουν, προσπαθώντας να της δώσω ένα παραβολικό χαρακτήρα για να βγει προς τα έξω η αλήθεια που κρύβει μέσα της περί της συλλογικής μας ευθύνης. Όπως λέω, μπορεί να μην "τα φάγαμε", άλλα στο τραπέζι ήμασταν όλοι, γιατί αυτό το τραπέζι ήταν η Ελληνική οικονομία. Η ευθύνη των περισσοτέρων έγκειται στο ότι, είτε χειροκροτούσαν τους φαταούλες συνδαιτυμόνες τους, είτε βολεύονταν με τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι, είτε, ακόμα ακόμα, έκλεβαν κάνα μαχαιροπήρουνο, αφού, σου λέει, οι άλλοι τρώνε τον άμπακο.

Προσοχή στο τι ευχόμαστε.

Αφιερωμένο σε κάποιους σημερινούς οργισμένους νέους, που κάνουν τα πάντα για να βγει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ή που αβαντάρουν τον Καμένο, ώστε να ζήσουν, λένε,  σε μια Ελλάδα ελεύθερη από τα δεσμά του ευρώ.... 

Του κύκλου τα γυρίσματα.

Χρυσαυγή. Επαρχία Λαγκαδά. Μάιος του 1923.

      Η μαγεία της πλάσης είχε κάνει και πάλι την εμφάνισή της εδώ και κάμποσες ημέρες στους καταπράσινους λόφους γύρω από το μικρό χωριό. Η μητέρα φύση ήταν για μια ακόμη φορά πιστή στο ραντεβού της και ντυμένη στα καλύτερά της. Σαν να γιόρταζε και να είχε βάλει τα κυριακάτικά, τα πλουμιστά  της ρούχα.  Τα δένδρα, τα πουλιά, οι μέλισσες, τα ζώα…  ακόμα και οι μίζεροι θάμνοι που έζωναν το τοπίο από παντού έδειχναν να συμμετέχουν σ`αυτήν τη γιορτή. Ο ζωοφόρος ήλιος έλαμπε κι`αυτός μεγαλοπρεπής. Κυρίαρχος των πάντων. Αρχηγός.   Όπως πάντα συνέβαινε από την απαρχή του κόσμου έτσι και φέτος, ο χειμώνας είχε φύγει κυνηγημένος και στην θέση του εμφανίσθηκε η … ευτυχία, εμφανίσθηκε η άνοιξη. Αναγέννηση! Θαύμα! Σαν κάτι το μαγικό και το ανεξήγητο. Ο αέναος ευλογημένος κύκλος της ζωής για μια φορά ακόμη ανταποκρίθηκε στο αιώνιο καθήκον του. Πιστός στο ραντεβού του με τον άνθρωπο και με την φύση.  Με ολόκληρο τον πλανήτη. Κάλεσμα ζωής.

 

Αμαρτωλό...

Στη Σμύρνη Λέλα,

Ηρώ στη Σαλονίκη,

στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό…

Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη…

Ο τόπος μου ποιος ήταν? Ποιοι οι δικοί μου?

Αν ξέρω ανάθεμά με!

Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα…

Ως κι οι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου

θολές σβησμένες ζωγραφιές

κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου!

Το σήμερα χειρότερο απ`το χτες

και τ`αύριο απ` το σήμερα θε νάναι…

Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισιές

κι οι πολιτσμάνοι να με τραβολογάνε…

Γλέντια, καβγάδες ως να φέξει,

αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού

κι ενέσεις 606.

Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι

όλη η ζωή μου του χαμού…

Μ`από την κόλασή μου στο φωνάζω:

Εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σου μοιάζω.

Γαλάτεια Καζαντζάκη.

Ο Έλληνας είναι....

«….O Έλληνας είναι ασταθής, αψίκορος, ασεβής, νεωτεριστής, περιφρονητής του παρόντος, άστοργος προς τα καθεστώτα, ομιλητικός, κοινωνικός, αδολέσχης, ακρόχολος, θορυβώδης, ταραχοποιός, επιδεικτικός, ευερέθιστος, εύκαμπτος, φιλοψευδής, εύπιστος, ευφάνταστος, θεωρητικός, αεροβάτης, ακρατής, οξύθυμος, εμπαθής, φθονερός…