16.5.13
Η κρίση οφείλεται στην Αμερική και μόνο…
Ο Ντιρκ Μίλερ είναι ο πιο γνωστός οικονομολόγος-αναλυτής
της Γερμανίας, ειδικός επί χρηματιστηριακών θεμάτων, που στη Γερμανία τον
θεωρούν γκουρού, ενώ το προσωνύμιό του είναι «Mr. Dax».
Πρόκειται για έναν αναλυτή, που όλοι ακούν με προσοχή τις
απόψεις του.
Ο Μίλερ, μιλώντας στο περιοδικό «Φόκους» για το νέο του
βιβλίο «Showdown», κάνει λόγο για οικονομικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ
ενάντια στην Ευρώπη, θεωρεί την Ουάσινγκτον τη μητέρα της οικονομικής κρίσης
–με σκοπό να χτυπηθεί το ευρώ- και μιλά για το πώς βρέθηκε η Ελλάδα στη δίνη
της οικονομικής κρίσης, καθώς και τον ρόλο που, κατά τη γνώμη του έπαιξε, ο
Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο και θεωρεί όργανο των Αμερικανών.
Η καμένη γενιά.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια η γκρίνια ήταν προτέρημα της
δικής μου γενιάς και οι συζητήσεις που αναπαρήγαγαν αρνητισμό αλλά δεν
πρότειναν λύσεις ήταν καθημερινές.
Η γενιά μου λοιπόν-τα παιδιά γύρω στα 25-είναι
αυτή που βιώνει την κρίση και την ανεργία σε μεγαλύτερο βαθμό και
που εσχάτως άρχισε να προτείνει λύσεις.
Το “σοκ” για όλους υπήρξε μεγάλο, για άλλους ήταν
λιγότερο και για άλλους περισσότερο ισχυρό ενώ ήταν φανερό πως για περίπου μια
διετία γίναμε ένα σύνολο ανθρώπων σε άρνηση.
Οι περισσότεροι δεν έβλεπαν φως στο τούνελ και αυτό με
γεωμετρική πρόοδο έφερε μια μόνιμη μιζέρια και διαμαρτυρία ή οποία
εκδηλωνόταν κυρίως μέσα στις παρέες και τα social media και λιγότερο στους
δρόμους και τις οργανωμένες διαμαρτυρίες. Πολλοί έλεγαν, ίσως και
δικαιολογημένα πως δε βγαίνει κάτι με τις πορείες, πως τίποτα δε θα αλλάξει και
πως αυτοί που τα προκάλεσαν αυτοί θα έπρεπε να φωνάξουν.
Η άρνηση ήταν σχεδόν ολοκληρωτική και πολλοί έσπευσαν να
μιλήσουν για μια “καμένη γενιά” η οποία δεν έχει ελπίδες και το χειρότερο
πως δεν κάνει κάτι για αυτό.
Αραβική άνοιξη, και … αιλουροειδή!
Ψάχνετε να βρείτε έναν εύκολα μετρήσιμο τρόπο, για να ξέρετε
αν πέτυχε ή θα πετύχει η περίφημη «αραβική άνοιξη»;
Ο Thomas Friedman προσφέρει
την δική του άποψη… και είναι (τουλάχιστον) ασυνήθιστη.
Ο συγκεκριμένος αρθρογράφος επισκέπτεται αυτόν τον καιρό
την Υεμένη, και παρακολουθεί τις αραβικές … λεοπαρδάλεις.
Ο Σαμαράς να’ ναι γερός….
Αυτό το τελευταίο διάστημα έχει πέσει μια «εκκωφαντική»
βουβαμάρα στο «αντιμνημονιακό» μέτωπο.
‘Η έτσι τουλάχιστον μου φαίνεται.
Προσωπικά, την βλέπω (και την ακούω) παντού.
Ακόμη και στον καθημερινό κοινωνικό μου περίγυρο, δηλαδή
σε απλούς μη πολιτικοποιημένους ή εμπαθείς ανθρώπους, που όμως μέχρι χθες δήλωναν
σφόδρα «αγανακτισμένοι», παρασυρμένοι από
την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Και δεν πρόκειται για παθητική βουβαμάρα, ή για μια άνευ όρων
παράδοση στο μοιραίο, αλλά για μια αξιοπρεπή σιωπή που προκύπτει από την αναδυόμενη
ελπίδα, και την άποψη ότι τελικά, μάλλον καλά τα πάει ο Σαμαράς.
Μια άποψη που τελευταία την ακούω συνεχώς, από διάφορους
ανθρώπους, ακόμη και από τελειωμένους
φανατικούς αντισαμαρικούς.
Αυτούς δηλαδή, που κολλημένοι σε ξεπερασμένες απόψεις και
καταστάσεις, είχαν εκ προοιμίου καταδικάσει τον Σαμαρά ως έναν ακόμη πολιτικάντη.
Ως έναν ακόμη πολιτικό απατεώνα.
Και που τώρα μασάνε τα λόγια τους…
Οι προβοκάτσιες της Χαλκιδικής.
Όποτε ο «αγώνας» κάποιας ομάδας παρεκτρέπεται -όχι σε
ό,τι αφορά τη νομιμότητα, αλλά τα όρια ανοχής της κοινωνίας- καταγγέλλονται προβοκάτσιες.
Έτσι έγινε και στη Χαλκιδική, όπου κάποιο σκοτεινό κέντρο
αποφάσισε να αμαυρώσει τον αγώνα κατά των μεταλλείων χρυσού στις Σκουριές, και
μίσθωσε κάποιον κουκουλοφόρο για να πυροβολήσει εναντίον των αστυνομικών.
Βεβαίως στα ηρωικά βουνά της Χαλκιδικής πρέπει να
βρίσκονται και μέλη του περιοδεύοντος θιάσου της «επανάστασης».
Είναι οι χουλιγκάνοι με τα μαύρα που όποτε δεν καίνε στο
κέντρο της Αθήνας δίνουν παραστάσεις στην Κερατέα, στη Χαλκιδική, όπου τέλος
πάντων υπάρχει «αγώνας». Τα καλέσματα με αφίσες και γκράφιτι είναι μόνιμα στους
τοίχους της Αθήνας και σίγουρα κάποιοι ανταποκρίθηκαν.
Το ερώτημα λοιπόν είναι: αν οι προβοκάτορες ανήκουν στον
Α/Χ (αναρχοχουλιγκανικό) χώρο γιατί δεν τους καταγγέλλουν οι «τίμιοι αγωνιστές
της Ιερισσού» και τους αφήνουν να αμαυρώνουν τον αγώνα τους;
Ένα χωριό είναι εξάλλου· όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους.
Οι τέως άρχοντες.
Σήμερα, από τα περιοδικά που διαμόρφωσαν τις τελευταίες
ελληνικές γενιές, δεν υπάρχουν παρά σκιές.
Περισσότερο και από την (επικατάρατη) τηλεόραση, μερικά
περιοδικά διαμόρφωσαν τις τελευταίες ελληνικές γενιές.
Οι άνθρωποι που τα δημιούργησαν έφτασαν σε αδιανόητα ύψη
εκδοτικής και οικονομικής ακμής.
Σήμερα από αυτά δεν υπάρχουν παρά σκιές.
Και οι δημιουργοί τους αγωνίζονται να επιβιώσουν…