Congratulations....

The Rolling Stones...

Ο Αλέξης, τα λαϊκά ινδάλματα, και οι πολιτικοί παρίες…..

Τα τελευταία 3-4 χρόνια της κρίσης δημιούργησαν, εκτός από φτώχια και δυστυχία, και κάποιες δοξασίες.

Οι οποίες επαναλαμβανόμενες συνεχώς, τείνουν να γίνουν καθεστηκυίες αλήθειες….

Δημιουργώντας νέα «είδωλα», και γκρεμίζοντας άλλα.

Ένα κλασικό παράδειγμα αυτής της νέας τάσης είναι οι «άγιοι γέροντες», που αν πιστέψουμε αυτά που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα και από σάιτ σε σάιτ, οι παππούληδες τα είχαν πει όλα, και τα είχαν προβλέψει όλα….

Ακόμη και το πρωτογενές πλεόνασμα!

Ήμουν και εγώ εκεί! (Με τον Τσίπρα, στις καταλήψεις ‘90-’91).

Σπανίως  παίρνω συνεντεύξεις.

Για να πάρεις συνεντεύξεις πρέπει να έχεις πρόσβαση σε πρόσωπα που ο άλλος θα ενδιαφερθεί να κάτσει να ακούσει κάτι που με τη σειρά του προϋποθέτει ότι τα πρόσωπα αυτά είναι αν μη τι άλλο γνωστά, «επώνυμα».

Έλα όμως που και εγώ «ανώνυμος» ων γνωρίζω μόνο άτομα τέτοιας κατηγορίας; Σήμερα όμως κάνω μια εξαίρεση.

Όχι γιατί ο συνεντευξιαζόμενος δεν είναι «ανώνυμος» (είναι, και θέλει να παραμείνει τέτοιος γι’ αυτό και θα τον αναφέρουμε με τα αρχικά του Ν.Κ.), αλλά επειδή αυτό που έχει να μας πει ίσως φανεί ενδιαφέρον σε σχέση με ένα ζήτημα που συχνά-πυκνά το ακούμε αναφορικά με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κο Τσίπρα, που μας υπενθυμίζει ότι ξεκίνησε την πολιτική-αγωνιστική του καριέρα πρωτοστατώντας στις καταλήψεις  του 1990-1991, ενώ μυθικές διαστάσεις (σχεδόν) έχει πάρει η εμφάνισή του στην τότε εκπομπή της Παναγιωταρέα (αυτής με το λευκό τσουλούφι).

Υπάρχουν λοιπόν πολλές απορίες για το τι και πώς, ακριβώς, συνέβη τότε.

Κανένας λοιπόν πιο κατάλληλος από το φίλο μου Ν.Κ. αρχικαταληψία της εποχής σε λύκειο της Άνω Τούμπας για να μας δώσει τα φώτα του.

Ακολουθεί η συνέντευξη που μου έδωσε πριν μερικές μέρες μεταξύ φραπέ στην αρχή και βαρελίσιας μπύρας στη συνέχεια σε μαγαζί, όχι πολύ μακριά από το σχολείο εκείνο…

Ο μύθος της άλλης Ελλάδας.

Δεν υπάρχει "άλλη Ελλάδα". Αυτή που "δημιουργεί", "καινοτομεί", "αναπτύσσεται" και άλλες τέτοιες λέξεις αισιόδοξες.

Δεν υπάρχει.

Συγγνώμη που το λέω έτσι απότομα, αλλά μόνο έτσι σκάνε οι φούσκες.

Κατά τη γνώμη μου, η οποία έχει σχηματιστεί παρακολουθώντας τη ζωή και τις εξελίξεις σε ετούτη την ακρούλα της Βαλκανικής λίγο πιο προσεκτικά την τελευταία τριετία, η ιδέα ότι υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία επαρκείς δυνάμεις δημιουργίας και εξέλιξης που μπορεί να αναδειχτούν και να αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά μιας υποτιθέμενης επόμενης ημέρας, είναι ακριβώς αυτό: Μια φούσκα.

Περιέχει μόνο αέρα.

Το μεγάλο προκύπτει ως άθροισμα των μικρών.

Για να φτιάξεις τη μερακλίδικη την αστακομακαρονάδα, προϋποτίθεται ότι έχεις τον τρόπο για να μαγειρέψεις τον αστακό ή, καλύτερα, την «αστακουδιά», όπως ήταν το χαϊδευτικό του τερατώδους όψεως οστρακόδερμου εφόσον προοριζόταν για γαστριμαργική χρήση, κατά τη χρυσή εποχή των καραμπουζουκλήδων, τότε που το ΠΑΣΟΚ (πράσινο ή γαλάζιο, μικρή η διαφορά...) ήταν στην κυβέρνηση και «ο λαός στην εξουσία».

Αναρίθμητοι ήσαν οι τρόποι αυτοί: ο καθένας μπορούσε να βρει τον δικό του, φτάνει να είχε φαντασία και δημιουργικότητα.

Εγώ, σήμερα, που είναι Κυριακή και θέλω να σας σερβίρω κάτι ανάλαφρο, είπα να σας παρουσιάσω μια τέτοια συνταγή της πράσινης περιόδου του ΠΑΣΟΚ από το ηρωικό και αλησμόνητο 1988.

Τη μαγική εποχή, που υπουργός Προεδρίας ήταν ο Α. ο Πεπονής, Οικονομικών ο Δ. ο Τσοβόλας, Υγείας ο Α. ο Κακλαμάνης (υπάρχει ακόμη), Αμύνης ο Ι. ο Χαραλαμπόπουλος (ομοίως), Εργασίας ο Γ. ο Γεννηματάς και Εσωτερικών κάποιος Παν. Μαρκόπουλος, τον οποίον, λυπάμαι πολύ, αλλά δεν τον θυμάμαι καθόλου.

Η Αλίκη στη χώρα των … τεράτων.

Δεν έχω πάει ποτέ στην Υεμένη.

Όσα ξέρω γι’ αυτήν, τα ‘χω μάθει από δω κι από κει: ταινίες, ρεπορτάζ διεθνών ειδήσεων, ταξιδιωτικές αφηγήσεις, τα παραμύθια της Σεχραζάτ -  πληροφορίες ασαφείς, δανεικές και σκόρπιες.

Αόριστα θυμάμαι ότι ήταν το βασίλειο της βασίλισσας του Σαββά (που ήταν, λέει, πανέμορφη - αν και με μια δυσμορφία στα κάτω άκρα εξαιτίας της δαγκωματιάς ενός τσακαλιού - και που ερωτεύτηκε τον Σολομώντα κι αρνήθηκε για χάρη του τη λατρεία του Ήλιου.)

Ένας μύθος λέει ότι την πρωτεύουσα της χώρας, τη Σάνα, την ίδρυσε ο γιος του Νώε, μετά τον κατακλυσμό κι ένας άλλος ότι κάποιος Έλληνας, τον 1ο αι. π. Χ., είπε την Υεμένη «Ευδαίμονα Αραβία», όταν αντίκρισε τις καταπράσινες κοιλάδες της. Για τις κοιλάδες της Υεμένης μιλούν πολλοί.

Είναι, λένε, βαθιές, γεμάτες οάσεις, ανάμεσα σε οροσειρές που καταλήγουν σε ερήμους και στέπες, ενώ πιο χαμηλά η Ερυθρά Θάλασσα γεννάει μαργαριτάρια και, πιο μέσα, η γη τρέφει αμπέλια και συκιές, φυτείες καφέ, σουσαμιών και, βέβαια, πετρέλαιο (αν και τα αποθέματα όλο και λιγοστεύουν, υπολογίζεται ότι μέχρι το 2017 θα έχουν εξαντληθεί.)

Σημείο καμπής…

Στη γλώσσα των μαθηματικών ορίζεται ως τοπικό ελάχιστο ή σημείο καμπής.

Σε αυτή των οικονομικών επιστημών χαρακτηρίζεται ως το κατώτερο σημείο (trough) της ύφεσης ή ως σημείο ανάκαμψης.

Σε αμφότερες τις περιπτώσεις η έννοια είναι ταυτόσημη.

Τα χειρότερα είναι πίσω.

Η πορεία εφεξής αναμένεται ανοδική με αφετηρία τον «πάτο του βαρελιού».

Είτε για σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα, εφόσον θεωρηθεί ένας πλήρης οικονομικός κύκλος, είτε βραχυπρόθεσμα, εφόσον μπορεί να υπάρξει μεταγενέστερα ένα δεύτερο ελάχιστο (εξ ου και «τοπικό»), ή αντιστοίχως μία δεύτερη βύθιση (double-dip) σε ύφεση μετά την προσωρινή ανάκαμψη.