I Hear Voices...

Screamin' Jay Hawkins....

Ο Ανδρέας, ο Μάκης, και οι καθαρίστριες…

Προφανώς η φράση του πρωθυπουργού, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, περί διόρθωσης των αδικιών, ήχησε πολύ ευχάριστα σε κάποιους εκ των νέων υπουργών.

Έτσι, πριν ακόμη ζεστάνουν την καρέκλα τους, άρχισαν τις ασκήσεις «επανάστασης» και τη δημιουργία κλίματος υπέρμετρων προσδοκιών στην κοινωνία.

Άνθρωποι που υπό κανονικές συνθήκες μιας κοινωνίας που σκέπτεται και φέρεται αναλόγως, θα έπρεπε να βιώνουν στην απόλυτη πολιτική ερημιά τους, άρχισαν με την «καλημέρα» να αναζητούν τρόπους να φανούν ευχάριστοι.

Αναζητούν τάχα μου τον διάλογο, όταν αυτός έχει εξαντληθεί εδώ και χρόνια, μόνο και μόνο για να μη γίνουν δυσάρεστοι στις συντεχνίες από τις οποίες προέρχονται.

Έτσι, η λήψη αποφάσεων πηγαίνει στις…καλένδες….

Περί Χρυσής Αυγής…

Ώστε επειδή ξέσπασε κρίση, κάπου 536.000 Νεοέλληνες, για να εκτονώσουν την οργή τους άρχισαν να ψηφίζουν μανιωδώς την Χρυσή Αυγή (ΧΑ).

Γιατί είναι θυμωμένοι, μάς λένε κάποιοι ειδικοί πολιτικοί αναλυτές.

Άλλοι, πάλι, υποστηρίζουν ότι αυτοί οι ψηφοφόροι είναι παραπλανημένοι και άρα δεν ξέρουν τί ψηφίζουν.

Δυστυχώς για την Ελλάδα και την πορεία της στον πολύπλοκο σημερινό κόσμο –όπου τις πολιτικές ιδεολογίες υποκαθιστούν θρησκευτικοί και εθνικιστικοί φονταμενταλισμοί– η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη.

Πως λύνεται το πρόβλημα των ταμείων σε τέσσερις ημέρες…

Το θέμα με το αναλογιστικό έλλειμμα και τα ασφαλιστικά ταμεία στην Ελλάδα του 2014 είναι ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας και της κοινωνίας. Το έλλειμμα ανάλογα με το πόσο θα μειωθούν οι συντάξεις ή η ανεργία, κυμαίνεται ανάμεσα στα 200 και τα 600 δισεκατομμύρια ευρώ για την επόμενη 30ετία.

Ήδη το κράτος αναγκάζεται να συμπληρώνει με έσοδα από φόρους, τα χρήματα που μαζεύονται με τις εισφορές, για να πληρώνονται οι συντάξεις.

Ουσιαστικά τις σημερινές συντάξεις τις πληρώνουν εν μέρει οι φορολογούμενοι, στο ποσόν περί των 10 δις από τα 27 δις που δίδονται σε συντάξεις ετησίως.

Η κρυφή και η φανερή ζωή ενός άνδρα την εποχή του Μουντιάλ.

Τα Παγκόσμια Κύπελλα, περισσότερο από διοργανώσεις, είμαστε εμείς.

Διοργανώσεις που δεν τελειώνουν ποτέ όσο είμαστε στο δημοτικό και το γυμνάσιο, που έχουν τρύπες στις αναμνήσεις σαν παλιό βολικό πουλόβερ που το έφαγε ο σκόρος μέχρι τα 30 μας και μπλεγμένα το ένα με το άλλο από την ώρα που στη ζωή μας προστέθηκαν υποχρεώσεις κι άλλων.

Σε όσους μας αρέσει το ποδόσφαιρο, τα Παγκόσμια Κύπελλα τα θυμόμαστε με τους χώρους που τα είδαμε και με φίλους που μεταφορικά ή κυριολεκτικά έχουν χαθεί.

Μετράνε τον χρόνο, όπως οι Ολυμπιάδες για τους αρχαίους, και τις ζημιές που έκανε στα πρόσωπα των παλιών παικτών που κάθονται στις θέσεις των επισήμων και προσπαθείς να καταλάβεις ποιους σου θυμίζουν.

Βραζιλία…

Το φετινό Μουντιάλ θα ήταν, υπό προϋποθέσεις, «το Μουντιάλ όλων των εποχών».

Κάποτε -ας πούμε μέχρι πριν από 20 χρόνια- και μόνο το ότι διεξάγεται στη Βραζιλία θα έφτανε για να το απογειώσει.

Πρόκειται για τη χώρα όπου το ποδόσφαιρο λατρεύεται σαν θρησκεία, που έχει την Εθνική με τα περισσότερα τρόπαια σε αυτό το επίπεδο, που διαθέτει τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική σχολή στον πλανήτη, με χιλιάδες ποδοσφαιριστές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, σε όλες τις χώρες, σε όλες τις κατηγορίες.

Αντ' αυτού τα πράγματα είναι χλιαρά, παρά τη θηριώδη προσπάθεια των πολυεθνικών χορηγών.