The Pastels.
3.7.14
Στο τέλος πρόεδρε, θα μείνουμε εμείς κι εμείς…
Τα νεκροταφεία, λένε, είναι γεμάτα από
αναντικατάστατους.
Ή αλλιώς κατά το πιο λαϊκό: Ουδείς
αναντικατάστατος.
Μόνο που εγώ διαφωνώ.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το ποδόσφαιρο.
Ας είχαμε τον Χατζηπαναγή αντί για τον
Κατσουράνη, και ποια Κολομβία, και ποια Κόστα Ρίκα…
Ή ας μην είχε η Αργεντινή τον Μέσι, και θα’
βλεπε τους 8 με τα κιάλια. Αν έφτανε ως εκεί…
Κάτι ανάλογο ισχύει και στη πολιτική...
Οι «καλοί» φασίστες…
Ο Νίκος Μαραντζίδης αποτελεί σπάνια περίπτωση
επιστήμονα με υποδειγματική τεκμηρίωση στο ιστορικό, ερευνητικό του έργο.
Έχω διαβάσει όλα όσα έχει δημοσιεύσει κι έχω
διαβάσει και πολλά βιβλία άλλων για τα θέματα που εκείνος πραγματεύεται.
Δεν τον έχω τσακώσει ποτέ να ψεύδεται, να
μαϊμουδίζει πηγές και γεγονότα ή να κάνει την πάπια για άλλα.
Έχει δε μια εκνευριστικά σταθερή απόσταση από τα
γεγονότα, τα πρόσωπα και την όποια ιδεολογική τους φόρτιση, σε μια χώρα όπου
μερικοί «επιστήμονες» φτιάχνουν πρώτα το κομματικώς επιθυμητό «συμπέρασμα» των
ιδεοληψιών τους και μετά προσπαθούν να στραμπουλήξουν τα γεγονότα, για να τα
φέρουν στα μέτρα του «συμπεράσματος».
Αυτό βέβαια είναι επιστήμη του κώλου αλλά ως
γνωστόν, η μύγα ξέρετε τι κάνει με αυτόν στον κόσμο όλο.
Άμα δε είναι και «προοδευτικιά» η μύγα, άστα να
πάνε…
Οι συνδικαλιστές κάνουν πόλεμο, με άντρες παλληκάρια!
Ήταν μπροστά από την εποχή
του ο αείμνηστος Μανώλης Ρασούλης όταν έγραφε τους στίχους του τραγουδιού “Όλα
τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...”
Μπορεί λοιπόν για την πλειονότητα των Ελλήνων
πολιτών τα τελευταία 4 χρόνια να ήρθαν τα πάνω κάτω και να καταστράφηκαν
κυριολεκτικά οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, εν τούτοις κάποιοι, όχι απλά
δεν πήραν χαμπάρι τι έχει συμβεί, αλλά συνεχίζουν να πορεύονται όπως σαν
άλλοτε!
Όνειρα θερινής νυκτός…
Οπως απεφάνθη, προσφάτως σε συνέντευξή του, ένα
ιερόν τέρας της εγχωρίου πολιτικής σκηνής, «η πολιτική είναι για να παράγει
πολιτική» (Ευριπίδης Στυλιανίδης στον ραδιοσταθμό Παραπολιτικά FM). Πρόκειται,
ασφαλώς, για ταυτολογία η οποία δεν σημαίνει τίποτε.
Γι’ αυτό ακριβώς, όμως, το στυλιανίδειο
απόφθεγμα περιέχει μια μεγάλη αλήθεια.
Πράγματι, η πολιτική στην Ελλάδα, όπου η
ακινησία λατρεύεται ως ιδεώδες, καταπιάνεται με το τίποτα: το έργο της είναι να
παράγει ποικιλία μορφών και σχημάτων του τίποτα.
Υπό το πρίσμα αυτό, ως πολιτική νοούνται λόγια
του αέρα, τα οποία λέγονται για να κυλάει ανώδυνα ο χρόνος και να αποφεύγουμε
την τρομερή στιγμή όταν θα φρίξουμε ευρισκόμενοι αντιμέτωποι με το κενό…
Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο, και ο άλλος με το καρότο…
Ας μιλήσουμε για αξίες και ιδιαίτερα για αξίες
που διέκριναν την Αριστερά.
Ας μιλήσουμε για ήθος και ιδιαίτερα για το ήθος
των αριστερών, που αναγνωρίζονταν και από τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Ας μιλήσουμε για αγώνες, για την υπεράσπιση των
καταπιεσμένων και των κατατρεγμένων όπου γης.
Ας μιλήσουμε για αυταπάρνηση και αυτοθυσία και
ας στοχαστούμε την ιστορία της Αριστεράς.
Μέσα από μια τέτοια συζήτηση, προβάλουν οι
άνθρωποι σύμβολα για την Αριστερά και μια ιδιαίτερη θέση κατέχει ο άνθρωπος με
το γαρύφαλλο, η μορφή του Νίκου Μπελογιάννη…
Ποια Βραζιλία;
Τη Βραζιλία την
ερωτεύτηκα το '82.
Από παλιά τη γούσταρα δηλαδή, από τότε που
μπουσούλαγα, αλλά τότε ήταν που πιάστηκα στα βρόχια της οριστικά.
Μόλις είχα δώσει πανελλήνιες, ήμουν ακόμη
ζαλισμένο κοτόπουλο και μ' έπιασε ο φίλος μου ο (συγχωρεμένος πλέον) Γιάννης
Τσιοπελάκος και μου είπε τη μεγάλη κουβέντα: "Μην πας στα νησιά, κάτσε
εδώ να δούμε Μουντιάλ".
Όπου το "εδώ" ήταν τα Τρίκαλα
(κατακαλόκαιρο, 42 βαθμοί υπό σκιάν, no air condition το '82) και τα
"νησιά" δεν ήταν τα μπάνια ήταν η ευκαιρία να αγγίξουμε επιτέλους
κανέμα ζωντανό κώλο…
Η επανάσταση θα ξεκινήσει από τη ΔΕΗ…
Η ΔΕΗ αποτελεί μια από τις επιτομές του τρόπου
διαχείρισης κρατικών μονοπωλίων της χώρας που οδήγησαν στη χρεοκοπία του
κράτους και της οικονομίας.
Για δεκαετίες η μοναδική διαχρονική διοίκηση της
εταιρείας ήταν το συνδικάτο της ΓΕΝΟΠ που είχε βρει τρόπους να λυμαίνεται τους
πόρους της εταιρείας προς όφελος μιας δράκας συνδικαλιστών και σε βάρος της
κοινωνίας και της οικονομίας…