Clarksville...

Green on Red

Τζερτζελές να γίνεται…

Ουρλιάζει ο σύριζας (που ο μισός είναι πρώην πασόκ) ότι στην επικείμενη αξιολόγηση των δημ. υπαλλήλων, οι κομματικοί εγκάθετοι προϊστάμενοι και διευθυντές θα κρίνουν με πολιτικά και κομματικά κριτήρια τους καημένους τους υπαλλήλους, και άρα θα αξιολογήσουν ως άχρηστους όλους όσοι δεν είναι με την κακιά μνημονιακή κυβέρνηση…

Ξεχνάνε όμως, ή απλά αγνοούν ένα απλό πράγμα: Ότι οι τελευταίες κρίσεις προαγωγών στο δημόσιο έγιναν επί πασόκ (2010), και άρα όλη σχεδόν η ιεραρχία (δ/ντές και τμηματάρχες) είναι εκλεκτοί του πασόκ (και τώρα οπαδοί του σύριζα), και κάθε άλλο παρά κυβερνητικοί.

Οπότε;

Οι «αρχαίοι ημών πρόγονοι» ως βάρος… (μέρος 1ο )

«Όταν εμείς παράγαμε πολιτισμό, εσείς τρώγατε βελανίδια στα δέντρα». Προφανώς με το «εμείς» εννοούμε τους προγόνους μας, του προ–προ-προ-κλπ-παππούδες μας.

Ποιος δε θα ήθελε να έχει τέτοιους προγόνους που να του δίνουν το δικαίωμα να βγάζει κατά τα δοκούν τη γλώσσα σε όλο τον πλανήτη;

Ξέρω κάποιους που τελικά δεν θα το ήθελαν.

Αν και δημοσίως δε θα το παραδεχτούν ποτέ.

Διότι δεν το συνειδητοποιούν καν ότι θα προτιμούσαν κατά βάθος να μην είχαν ένδοξους προγόνους.

Ποιοι είναι αυτοί; Μα, εμείς, οι Νεοέλληνες.

Πώς; Είναι δυνατό αυτό;

Εμείς που ζούμε από αυτό;

Που τους έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας;

Που χτυπάμε μέχρι και τατού γι’ αυτούς;

Κι όμως… εμείς.

Ας το αναλύσουμε λίγο παραπάνω:

Ισραήλ- Κύπρος: Δυο παράλληλες αλλά ανόμοιες περιπτώσεις.

Η Κύπρος είναι ένα πανέμορφο νησί.

Δεν μπόρεσε όμως ποτέ να ανακάμψει από την τουρκική εισβολή του 1974.

Τα τουρκικά στρατεύματα συνεχίζουν και σήμερα να ελέγχουν το 40% του εδάφους της, που παρεμπιπτόντως είναι και το πιο εύφορο, και παλιότερα το πιο πλούσιο κομμάτι της.

Περίπου 200.000 Έλληνες πρόσφυγες δεν έχουν επιστρέψει ακόμη στις εστίες τους, από τις οποίες εκδιώχθηκαν τότε.

Η πρωτεύουσα Λευκωσία παραμένει διχοτομημένη.

Μια αποστρατικοποιημένη «πράσινη ζώνη» την διαπερνά, όπως και ολόκληρη την νήσο.

Γάζα: Να τα λέμε αυτά…

Το Ισραήλ κατηγορείται για βιαιότητες και βάρβαρο αποκλεισμό της Γάζας.

Αυτό όμως που μένει κρυφό για τις εξελίξεις στην περιοχή  είναι πως οι Αραβες, και κυρίως η Αίγυπτος, έχουν μετατρέψει την Γάζα σε υπαίθρια φυλακή.

Έχουν κλείσει τις όποιες διόδους προς τα εκεί και έχουν απαγορεύσει την διακίνηση ανθρωπιστικής βοήθειας και άλλων ειρηνικών προμηθειών προς τους Παλαιστίνιους κατοίκους της.

Η γλώσσα της υστερίας.

Προσπαθώντας ο ιστορικός του μέλλοντος να περιγράψει το μακρύ και βαρύ χειμώνα της κρίσης που έπληξε τη χώρα τα τελευταία χρόνια, πιθανόν να καταφύγει στη "γλώσσα της υστερίας" ως το σύνολο των λέξεων, κωδικών και αισθημάτων που κυριάρχησαν τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό λόγο.

Η γλώσσα της υστερίας χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από λαοπλάνους, δημαγωγούς και εξτρεμιστές της πολιτικής ζωής, οι οποίοι θέλησαν και κατάφεραν να δημιουργήσουν μια κατάσταση όπου κύριο χαρακτηριστικό ήταν εκείνο της δυσανεξίας.

Η νέα μόδα στις παραλίες έρχεται!!!!!!

Είσαστε τρέντυ και μοδάτοι;

Τα έχετε κάνει όλα; Πίρσινγκ, τατουάζ, ανταύγειες και λοιπές σαχλαμάρες;

Θέλετε να το πάτε ένα κλικ πιο πέρα και να είσαστε πρώτες μούρες στη παραλία;

Θέλετε να μιλάει όλη η Μύκονος για σας;

Να σας αντιγράφει ο Τρύφων Σαμαράς,  και όλοι γενικά οι μαϊντανοί;

Τότε, δοκιμάστε και σεις το facekini!

Αυτή είναι η μόδα του μέλλοντος στις απανταχού παραλίες…

De imbecillitate: Ο μέγας κίνδυνος…

Τον τίτλο του παρόντος άρθρου δανειζόμαστε από το κείμενο του αειμνήστου κοινωνιολόγου Ευαγγέλου Λεμπέση, το οποίον δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Ελλήνων Νομικών το 1941.

Με τίτλο «De imbecillitate», το κείμενο αυτό αποτελούσε απάντηση του συγγραφέως του στα θετικά και αρνητικά σχόλια της εποχής σε μία σημαντική και περιεκτική διατριβή του με τίτλο «Η τεράστια σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω».

Πιστεύουμε ότι η διατριβή αυτή όχι μόνον δεν φέρει ούτε μία ρυτίδα, αλλά είναι και εξαιρετικά επίκαιρη.

Να σωθούμε ναι, αλλά από ποιους;

Επί τέσσερα χρόνια έχουν χυθεί τόνοι μελανιού και έχουν γίνει δημόσιες συζητήσεις εκατομμυρίων ωρών για να αναλυθούν τα αίτια, οι συνέπειες και οι ενδεχόμενες λύσεις για την οικονομική χρεοκοπία της χώρας.

Λίγες έως ελάχιστες, όμως, κατά την άποψή μου καταφέρνουν να ξεφύγουν από έναν ιδιότυπο μανιχαϊσμό μεταξύ καλών και κακών, αθώων και ενόχων, οικονομικών ιμπεριαλιστών και φτωχών χωρών, σπάταλων και νοικοκύρηδων, τεμπέληδων και εργατικών κ.λπ.