Empty....

Ray Lamontagne

Α​​ν αυτό είναι Αριστερά…

Α​​ν αυτό είναι Αριστερά, δεν δέχομαι την ιδιότητα του αριστερού. Εννοώ την κομμουνιστική ή ριζοσπαστική Αριστερά, που ευδοκιμεί παρ’ ημίν, ενώ αδυνατεί να υπάρξει μια σοβαρή, σύγχρονη, ρεαλιστική Αριστερά, δηλαδή σοσιαλδημοκρατική.

Η αιτιολογία είναι εξαιρετικά περίπλοκη, αλλά χοντρικά πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στον παρασιτικό χαρακτήρα της οικονομίας μας και στην ανάλογη κοινωνιοδομή, στην υπανάπτυξη, στην ασύστατη παιδεία και τη συνακόλουθη ελληνοφρένειά μας.

Στην Ουγκάντα του Αμίν Νταντά, ας πούμε, θα μπορούσε να φυτρώσει ένας σταλινολαφαζανισμός, ποτέ όμως ένας δημοκρατικός σοσιαλισμός, εμπνευόμενος π.χ. από τις ιδέες του Μπερνστάιν ή του Ρόουλς…

Ο Αντωνάκης καλύτερος ήταν;

Ότι και να γίνει, ότι και να λέμε, ο σοφός λαός μυαλό δεν βάζει.

Το παιχνίδι είναι χαμένο προ πολλού, και τώρα απλά η χώρα βολοδέρνει σε μια κατάσταση αφασίας… σε μια βυθιότητα. Περιμένοντας το μοιραίο…

Με μια κυβέρνηση που είναι συγχρόνως και αντιπολίτευση, διότι μόνο αυτό τον ρόλο ξέρει να παίζει.

Με έναν πρωθυπουργό σκιά του άλλοτε εαυτού του, που προφανώς έχει ρίξει λευκή πετσέτα, έχει παραδώσει το πνεύμα, και απλά παρακολουθεί τις σφαλιάρες να πέφτουν χιαστί από φίλους και εχθρούς, αγόμενος και φερόμενος από τις εξελίξεις.

 

Η Ελλάδα του ... Αλέξη!

Και με τον κόσμο να παρακολουθεί αυτές τις εξελίξεις, όχι απλά μουδιασμένος, ούτε αγανακτισμένος όπως θα πίστευε κανείς, αλλά σε μεγάλο βαθμό υποστηρίζοντας τα καμώματα της τρελής  (και ανίκανης) παρέας που μας κυβερνά.

Σαν να μη πέρασε δηλαδή ούτε μια μέρα από την εποχή που ο Σύριζα ως αντιπολίτευση υπόσχονταν τα πάντα στους πάντες, με αποκορύφωμα το «κοστολογημένο» πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που θα μας έκανε ξανά Μονακό των Βαλκανίων...

Έλεος! Ναι, για τον Χαϊκάλη μιλάω...

Δεν πάει άλλο! Έχει όρια η πλάκα. Και στην Ελλάδα τα έχουμε υπερβεί από καιρό. Δεν μπορεί να απαιτείται από έναν πολίτη, προκειμένου να αναλάβει ένα αξίωμα σε οποιαδήποτε θέση του δημοσίου (καλά, για τον ιδιωτικό τομέα δεν το συζητώ) να πληροί τις βασικές προϋποθέσεις, να μην ισχύει τουλάχιστον το ίδιο και για τους πολιτικούς.

Ναι, για τον Χαϊκάλη μιλάω! Γιατί με αυτόν ξεχείλισε το ποτήρι. Εάν έχει τα προσόντα να αναλάβει την ευθύνη της διοίκησης του τομέα των Κοινωνικών Ασφαλίσεων, θέλω να το ξέρω.

Να βγει κάποιος και να μου πει, εμένα του μαλάκα πολίτη αυτής της χώρας, που έχω χτυπήσει τα τελευταία χρόνια 57 πόρτες με το βιογραφικό μου ανά χείρας, τι ξέρει ο άνθρωπος αυτός από διοίκηση, από συντάξεις και γενικά από το αντικείμενο το οποίο καλείται να υπηρετήσει και να διαχειριστεί…

Οραματικός μηδενισμός, εθνομηδενισμός, εμφύλιος…

Εάν η υπόθεση δεν ήταν και τραγική, η διακυβέρνηση έξι μηνών των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα ήταν η μεγαλύτερη opera buffa που παίχτηκε ποτέ στην Ελλάδα. Και το τραγικότερο ή κωμικότερο είναι πως οι θεατές το εκλάμβαναν ως σοβαρή πρόζα ή ίσως και τραγωδία.

Πρόκειται για τον ορισμό του κωμικοτραγικού. Μια σειρά από αστείες προσωπικότητες, κομπάρσοι και καμποτίνοι, παίζουν σε ένα σοβαρό, τραγικό έργο και προκαλούν, αθέλητα, γέλωτα (μαζί με κλάματα) στους θεατές, παρά την τραγικότητα του έργου.

Μια ομάδα, η οποία εκτινάχθηκε στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας πριν από τρία χρόνια ακριβώς, τον Μάιο-Ιούνιο 2012, εξαιτίας της κατάρρευσης του μεγάλου αδελφού του, του ΠΑΣΟΚ, έπεισε σταδιακώς τους Έλληνες αλλά και την ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινή γνώμη, πως εκπροσωπεί μια πολύ σοβαρή και αξιόλογη πρόταση για την «ευρωπαϊκή αριστερά» στο σύνολό της.

Και γιατί όχι, άλλωστε. Εδώ ο Σλαβόι Ζίζεκ, ένας κλόουν της φιλοσοφίας, έχει πείσει ολόκληρο τον πλανήτη πως αποτελεί τον διάδοχο του… Ζαν Πωλ Σαρτρ, γιατί λοιπόν ο Τσίπρας να μην αποτελέσει τον διάδοχο του… Κον Μπεντίτ; Καθόλου τυχαία, εξάλλου, αυτοί οι δύο συνέδεσαν σφικτά τις τύχες τους τα τελευταία χρόνια…