Στείρα άρνηση : η μέθοδος των ανόητων…

Ο Τουργκένιεφ έχει γράψει μια μικρή ιστορία:
Σε μια πόλη, ζούσε ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, μια μεγαλοφυΐα. Και στην ίδια πόλη, ζούσε ένας ηλίθιος. Μια μέρα, ο ηλίθιος πλησίασε τον έξυπνο και του ζήτησε να του δείξει έναν τρόπο να γίνει έξυπνος.

Ο έξυπνος ρώτησε τον ηλίθιο αν ήθελε να γίνει έξυπνος ή να φαίνεται έξυπνος, επειδή το να γίνεις έξυπνος, είναι μια μεγάλη διαδικασία, το να φαίνεσαι όμως έξυπνος, είναι εύκολο. Ο ηλίθιος απάντησε ότι ήθελε να του δείξει με τον ευκολότερο τρόπο ό,τι χρειαζόταν για να φαίνεται έξυπνος. Δεν ανησυχούσε για το πώς θα γίνει έξυπνος…

Το αριστερίζον σφουγγαρόπανο…

Ο "καθαριστής", συνήθως δρα αμέσως μετά από το έγκλημα, όπου, συνήθως υπάρχουν ανθρώπινα θύματα και αίμα, παντού, προκειμένου να καθαρίσει τον τόπο του εγκλήματος, να εξαφανίσει αποδεικτικά στοιχεία, να απομακρύνει υλικά ή αντικείμενα που χρησιμοποιήθηκαν, να καθαρίσει το χώρο και τους γύρω χώρους από αίμα, σωματικά υγρά, δακτυλικά αποτυπώματα και τη σωρό ή τις σωρούς... θυμάτων, ή και εκτελεστών! 

Ο "καθαριστής", όμως, μπορεί να παίξει και άλλους ρόλους... μπορεί να είναι και ο ίδιος "εκτελεστής" και να αναλαμβάνει ένα φόνο, προκειμένου να σκεπάσει έναν άλλον, η να αποπροσανατολίσει τις διωκτικές αρχές και να τις οδηγήσει σε λανθασμένες υποθέσεις και πορίσματα...                 

Πολλάκις εκτεθειμένος…

Όταν ακούει κάποιος τις φιλόνικες ατάκες του Παύλου Πολάκη οφείλει να είναι προετοιμασμένος, όπως είπε και ο  Βασίλης Λεβέντης, για φαρμακερές αλήθειες. 

Τόσο δηλητηριώδεις, σαν τα βλίτα από τοξικά ραντισμένη σοδειά.

Όταν, όμως, διαβάζει κανείς τα εριστικά σχόλια του στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης πρέπει να είναι και ενδυματολογικά αμερόληπτος. Θιασώτης, τουλάχιστον, της λεβέντικης Κρητικής βράκας, τσόχινης, κεντητής με γαϊτάνι στη ραφή και περιτυλιγμένης γύρω από τη μέση με μακρύ ζωνάρι. Γιατί, ο αψίκορος Σφακιανός βουλευτής το τελευταίο το έχει λυμένο για καβγά εδώ και καιρό...

Απάθεια…

Όπως σε κάθε πληθυσμιακή ομάδα έτσι και μεταξύ των Εβραίων της μεσοπολεμικής Ευρώπης υπήρχαν οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. Οι πρώτοι επέκριναν τους δεύτερους ότι διακατέχονται από φοβίες, πως ερμηνεύουν το παρόν με βάση το τραυματικό παρελθόν -"ο 20ος αιώνας" τους δασκάλευαν "'έχει αφήσει οριστικά πίσω του τη βαρβαρότητα!". Ελάχιστα χρόνια αργότερα, οι πρώτοι, οι αισιόδοξοι, κατέληξαν στα Άουσβιτς και στα Νταχάου. Οι απαισιόδοξοι είχαν -ως επί το πλείστον- διαφύγει στην Αμερική. 

Είμαι αισιόδοξος. Δεν συντάσσομαι με εκείνους που ισχυρίζονται ότι στρατηγικό στόχο της κυβέρνησής μας αποτελεί η αλλαγή του πολιτεύματος, η εγκαθίδρυση ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Τους φετφάδες της κυβερνητικής εκπροσώπου και του υπουργού επικρατείας, τα καμώματα του υπουργού αμύνης τα ερμηνεύω σαν λεονταρισμούς ανθρώπων βουλιμικών για προβολή και για εξουσία. Οι οποίοι εν τούτοις δεν θα διακινδύνευαν την εκτροπή και τις συνέπειες που θα είχε αυτή -σε βάθος χρόνου- επάνω τους. "Όποιος επιβάλλει δικτατορία, ρισκάρει να βρεθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ετούτοι εδώ είναι η προσωποποίηση της τζάμπα μαγκιάς. Το απέδειξαν με την πελώρια κωλοτούμπα ευθύς μετά το δημοψήφισμα" μου είπε ένας παλαιός δημοσιογράφος. Τον πίστεψα…

Forgetting You...

James Carr