Samsara Blues Experiment
2.5.17
«Δήλωση μεταμέλειας» υπέγραψε ο Αλέξης…
Ο «άσπρος καπνός» βγήκε από το Χίλτον σήμερα τα
ξημερώματα: Έκλεισε η «προκαταρτική» (preliminary) τεχνική συμφωνία για την
αξιολόγηση…
Αλλά η κυβέρνηση δεν μπορεί να «πανηγυρίσει»… Το
προσπαθούν, δηλαδή…
Αλλά δεν τους βγαίνει. Και πώς να τους βγει;
* Πρώτον, δέχθηκαν από τώρα πρόσθετα
δημοσιονομικά μέτρα όχι μόνο για το 2019 και το 2020. Αλλά και για το 2018!
Περί τα 400 εκατομμύρια (πέρα από τα 3,6 δισεκατομμύρια για τα δύο επόμενα
χρόνια)!
Τα νέα αυτά μέτρα για του χρόνου, είναι κυρίως
περικοπές φοροαπαλλαγών και επιδομάτων τέκνων!
* Δεύτερον, δέχθηκαν ότι η «επέκταση της
μετενέργειας» στις συλλογικές συμβάσεις θα ισχύσει και μετά τον Ιούλιο του
2018! Το αντίθετο απ’ ό,τι κόμπαζαν ως τώρα. Και το πλήρως αντίθετο απ’ ό,τι
υπόσχονταν προεκλογικά...
Ο Μαδούρο, ο Ερντογάν, και ο … Αλέξης!
Σε αντίθεση με τον δικό μας λαοπρόβλητο ηγέτη,
τον Αλέξη τον Τσίπρα, τον επονομαζόμενο και Φάρο των Βαλκανίων, ο Μαδούρο της Βενεζουέλας, όχι μόνο δεν σκύβει
στους ξένους, όχι μόνο δεν κάνει περικοπές σε συντάξεις, αλλά δείχνοντας όλο το
μεγαλείο του, αποφάσισε προχθές να αυξήσει τον βασικό μισθό κατά 60%. Πως λέμε
Σκουρλέτης; Καμία σχέση.
Βέβαια, οι μαζικές διαδηλώσεις εναντίον του «ευαγούς
καθεστώτος» του συνεχίζονται αμείωτες, όμως ο μεγάλος χέφε τις αγνοεί επιδεικτικά,
αποδίδοντάς τες σε δεξιά «σταγονίδια», και αποκαλώντας τες «πραξικόπημα»
εναντίον της μπολιβαριανής δημοκρατίας, και της προκοπής του τόπου. Όσον αφορά
στις αυξήσεις στους μισθούς, η αντιπολίτευση καταγγέλλει ότι πρόκειται ξεκάθαρα
για λαϊκίστικο αντιπερισπασμό, και ότι εν πάση περιπτώσει το μόνο που θα
καταφέρουν είναι να συμβάλλουν στην περαιτέρω αύξηση του αστρονομικού πληθωρισμού,
που το επόμενο έτος προβλέπεται να
πιάσει το 720%...
Ιστορίες τρέλας στο τηλεφωνικό κέντρο του ΕΚΑΒ…
Κλήση για τραυματισμό από κυρία που έκανε τα
ψώνια της και τη «χτύπησε» το παπούτσι. Αίτημα για διακομιδή σε νοσοκομείο
λόγω... άφθας. Ερωτήσεις για την ώρα, για τα εφημερεύοντα και τηλεφωνικές παρενοχλήσεις.
Μέσα στον αγώνα που δίνουν οι διασώστες του «166» που εργάζονται στο
Επιχειρησιακό Κέντρο του ΕΚΑΒ Αθήνας για να μεταβιβάσουν γρήγορα το σήμα για
μία επείγουσα διακομιδή, έχουν να αντιμετωπίσουν χιλιάδες κλήσεις από πολίτες
που –στην καλύτερη περίπτωση– δεν έχουν καταλάβει τον ρόλο του ΕΚΑΒ, αλλά και
το ίδιο το σύστημα το οποίο εν έτει 2017 λειτουργεί... «χειρογράφως».
Κάθε μέρα το επιχειρησιακό κέντρο του ΕΚΑΒ
δέχεται 5.000 τηλεφωνικές κλήσεις. Μόνο μία στις πέντε θα είναι αίτημα για
διακομιδή. Οι υπόλοιπες θα είναι, κατά κύριο λόγο, πληροφορίες για τα
νοσοκομεία που εφημερεύουν –για κάποιο περίεργο λόγο– οι περισσότερες για την
περιοχή του Πειραιά. «Ο τηλεφωνητής “καίγεται” με αυτή την κατάσταση. Είναι σαν
βασανιστήριο. Μέχρι και την ώρα καλούν να ρωτήσουν», επισημαίνει στην «Κ» ο
υπεύθυνος του Επιχειρησιακού Κέντρου του ΕΚΑΒ Χάρης Στεφανόπουλος και συνεχίζει
«εάν μπορούσε ο κάθε πολίτης να καταλάβει ότι πρέπει να πάρει το σωστό νούμερο
για τις εφημερίες, θα έκανε ένα μεγάλο δώρο και σε εμάς και στον ίδιο. Ενα
τηλεφωνικό κέντρο, με ξεκούραστο προσωπικό δουλεύει πολύ καλύτερα»…
Γυαλιά-καρφιά…
Πολύ συχνά φοράμε γυαλιά ηλίου όχι μόνο για να
προστατεύσουμε τα μάτια μας από την ακτινοβολία του αλλά και για να
«προστατεύσουμε» τους άλλους – και τον εαυτό μας – από τις εκφράσεις μας. Από
την αμείλικτη ετυμηγορία του βλέμματος. Είναι σαν να θέλουμε να βλέπουμε εμείς,
χωρίς να μας βλέπουν οι άλλοι. Βέβαια, οι γυναίκες φοράμε γυαλιά και όταν δεν
έχουμε «στρώσει» μάτι. Απολύτως σεβαστό και αυτό…
Γενικώς λοιπόν, τα γυαλιά κρύβουν. Εκτός από τα
γυαλιά της Βίκης Σταμάτη. Ή μάλλον τη συλλογή των γυαλιών της. Που, αντί να
κρύψουν, αποκαλύπτουν αυτά που και η ίδια άλλωστε δεν νομίζω ότι ενδιαφέρεται
να κρύψει. Ποσώς...
Τα κορόιδα και οι «Δεν πληρώνω»…
Δεν υπάρχει αμφιβολία
ότι ζούμε στη χώρα του απόλυτου παραλόγου.
Οι γενικεύσεις σε όλα τα επίπεδα είναι το
σύνηθες συμπέρασμα των περισσότερων συμπολιτών μας. «Οι πολιτικοί είναι όλοι
κλέφτες» , «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες», «οι γιατροί είναι
φακελάκηδες», «οι επιχειρηματίες είναι λαμόγια», «το μόνο για το οποίο
νοιάζονται οι εκπαιδευτικοί είναι τα ιδιαίτερα», «οι αγρότες είναι αραχτοί στα
καφενεία», «οι δημοσιογράφοι ρουφιάνοι και παπαγαλάκια» και πάει λέγοντας.
Ζούμε σε μια χώρα όπου εν είδει κοινωνικού
αυτοματισμού ο κάθε επαγγελματικός κλάδος τα ’χει με όλους τους υπόλοιπους και
κανένας δεν έχει την παραμικρή εκτίμηση για κανέναν…