Celebrate...

An Emotional Fish

Από τους πονηρούς στους κουτοπόνηρους…

Τον Απρίλιο του 1986, ημέρες Πάσχα, έφεραν εις πέρας ένα δύσκολο έργο. Εφαγαν μαρούλια. Η βρώση του δημοφιλούς λαχανικού ήταν ζήτημα πολιτικής τιμής, όχι μόνον για τη μητρική ΕΣΣΔ αλλά και για όλες τις θυγατρικές της ανά τον κόσμο. Θα ήταν μεγάλο χτύπημα στο brand name αν επικρατούσε η προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού, που επέμενε πως το δυστύχημα του Τσερνομπίλ είχε προκαλέσει τεράστια οικολογική καταστροφή σε όλη την Ευρώπη. Είναι δυνατόν ένα θαύμα της σοβιετικής τεχνολογίας να αποδειχθεί τόσο καταστροφικό;

Οι υπάλληλοι της ελληνικής θυγατρικής είχαν με το μέρος τους το γεγονός ότι τα μπεκερέλ μπορεί να ταξίδευαν ελεύθερα πριν ακόμη υπογραφεί η συνθήκη Σένγκεν, παρέμεναν όμως αόρατα. Αντιθέτως, τα μαρουλόφυλλα είναι ορατά. Κι αν μάλιστα τα πλύνεις καλά είναι και λιμπιστικά, ιδιαίτερα αν βλέπεις τον σύντροφο Δραγασάκη να τα απολαμβάνει, καθώς τα μασουλάει με το χαρακτηριστικό κριτς κριτς…

Η θριαμβευτική επιστροφή των επιτήδειων γυρολόγων…

Θυμάμαι το μακρινό πλέον 2011, επί αγαναΧτισμού, τότε που όποτε έρχονταν στη Θεσσαλονίκη ο Σαμαράς ζήτημα να τον υποδέχονταν 5-6 «σαμαροφύλακες» στο αεροδρόμιο. Λίγο μετά, και όσο το ενδεχόμενο να κυβερνήσει ήταν πιο ορατό, οι ελάχιστοι γίνονταν λίγοι, μετά περισσότεροι, και στο τέλος, εκεί στα μέσα του 2012, στην υποδοχή του συνωστίζονταν εκατοντάδες κοστουμάτοι χλεχλέδες, και λοιπά στελέχη, η περίφημη δηλαδή «γαλάζια γλίτσα»… που όταν βλέπουν καρέκλα κινητοποιούνται.

Είχα γράψει τότε ένα άρθρο παραλήρημα στο Antinews με τίτλο «Η άτυπη δημοσκόπηση των παρατρεχάμενων» (εδώ) όπου στηλίτευα το θλιβερό αυτό φαινόμενο, που όμως δεν είναι τωρινό αλλά ευδοκιμεί στην μπανανία μας ανέκαθεν…