Hold on Tight...

E.L.O.

Δαγκωτό κι ασταύρωτο…

Ένα από τα γοητευτικότερα παιχνίδια για έναν πολιτικό επιστήμονα είναι να πειραματίζεται με τα εκλογικά ποσοστά και τα εκλογικά συστήματα. Να υπολογίζει πόσες έδρες θα εξασφάλιζε ένα κόμμα αν οι εκλογές γίνονταν με εκλογικό σύστημα που χρησιμοποιείται σε άλλη χώρα. Κάτι τέτοιο κάνει η Μαρίν Λεπέν διαμαρτυρόμενη, γιατί παρότι το κόμμα της πήρε στις βουλευτικές εκλογές σχεδόν το ίδιο ποσοστό με αυτό που απέσπασε η AfD στις πρόσφατες Ομοσπονδιακές Εκλογές εξέλεξε μόλις 8 βουλευτές, ενώ οι Γερμανοί ομοϊδεάτες της εξέλεξαν 94 βουλευτές.

Το παίγνιο μπορεί να είναι γοητευτικό, αλλά δεν μπορεί να συνεισφέρει στην εξαγωγή αξιόπιστων πολιτικών συμπερασμάτων, καθώς αυτή η σύγκριση δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της μια σημαντική παράμετρο: τον ρόλο που παίζει το ίδιο το εκλογικό σύστημα στη διαμόρφωση της εκλογικής συμπεριφοράς. Ιδιαίτερα, αν αυτό το εκλογικό σύστημα χρησιμοποιείται σταθερά απαράλλακτο επί συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Έχουμε αναλογιστεί άραγε πόσο έχουν επηρεάσει τους Έλληνες εκλογείς, αλλά και τους επίδοξους υποψηφίους τα εκλογικά συστήματα που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας;

Η Ελλάδα γίνεται χώρα μπράβων!

Το όνειρο κάποιων να γίνει η Ελλάδα χώρα της Λατινικής Αμερικής αρχίζει δυστυχώς να γίνεται πραγματικότητα. Η δολοφονική παρουσία μπράβων και συμμοριών, που χαρακτηρίζει τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, αποτελεί πλέον βιωματική διαπίστωση και στη δική μας χώρα.

Δεν είναι μόνο η συχνότητα των σχετικών περιστατικών  δολοφονιών με χαρακτήρα μαφίας του τελευταίου διαστήματος, είναι η ποιοτική αλλαγή που συνέβη χθες το βράδυ στο φρικτό και αποτρόπαιο φόνο του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου. Γιατί η εν ψυχρώ και κατά παραγγελία δολοφονία δημοσίων προσώπων, όπως ο Μιχάλης Ζαφειρόπουλος, από πληρωμένους δολοφόνους ήταν κάτι που στην Ελλάδα ως τώρα δεν συνέβαινε.

Μια μοναδική ευκαιρία για την Ελλάδα (Που δυστυχώς βρίσκεται στα χέρια του Τσίπρα)

Αν και στην πολιτική όλα είναι ρευστά, ειδικά στις διεθνείς σχέσεις όπου δεν παίζουν ρόλο τα συναισθήματα αλλά το συμφέρον και όλα μπορούν να αλλάξουν άρδην μέσα σε μικρό διάστημα, εν τούτοις αυτό που ζούμε σήμερα είναι στην ουσία η πλήρης κατάρρευση μιας πολύχρονης συμμαχίας μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας. Και ο λόγος για τον οποίο αυτή η εξέλιξη είναι σημαντική για εμάς δεν νομίζω πως χρειάζεται ειδική διευκρίνιση. Αρκεί μόνο να πούμε πως αποτελεί μοναδική ευκαιρία για να αναβαθμιστεί η χώρα μας σε πολλά επίπεδα. 

Η Τουρκία αποτελεί σημαντικό σύμμαχο της Αμερικής από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, τότε που ο ψυχρός πόλεμος ήταν στο ζενίθ του. Ο τουρκικός στρατός ήταν (και ίσως ακόμη να είναι) ο δεύτερος μεγαλύτερος του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα η Δύση να έχει στα όπα όπα την Άγκυρα άσχετα με τις όποιες «ιδιορρυθμίες» της συγκεκριμένης χώρας, που από την εποχή του Ατατούρκ ήταν με το ένα πόδι στην καθυστερημένη Ανατολή και με το άλλο στην αναπτυγμένη Δύση. Της έκατσε όμως ο επικίνδυνος ανταγωνισμός ΗΠΑ-ΕΣΣΔ, και χάρη στην βολική γεωγραφική της θέση έγινε το αγαπημένο παιδί της Αμερικής, με εμάς μονίμως να παίζουμε τον άχαρο ρόλο του δεύτερου παιδιού…