David Gilmour
Περί... σαχλαμάρας το ανάγνωσμα…
Μετά το τέλος του Β’ΠΠ και επί
πολλές δεκαετίες, η πληγωμένη Ευρώπη έδωσε μάχη για να μειωθούν οι επιρροές του
εθνικισμού, το θέριεμα του οποίου είχε οδηγήσει στις εκατόμβες των νεκρών και
στους θαλάμους αερίων. Ήταν οι εποχές, ειδικά μετά και το τέλος του
σοβιετισμού, που όλοι ανεξαιρέτως οι σώφρονες πολιτικοί έριχναν το βάρος στην
συλλογικότητα, την συνεργασία, και γενικά την «ενοποίηση» των μέχρι πρότινος
αντιπάλων χωρών, προκειμένου να αποφευχθούν οι συγκρούσεις, και να
μεγιστοποιηθεί η οικονομική και κοινωνική ευμάρεια.
Εξ ου και το «πείραμα» της ΕΕ, που
όσο τα πράγματα έρρεαν φυσιολογικά, με την παγκοσμιοποίηση να κυριαρχεί οικονομικά,
και τον κομμουνισμό να αποτελεί παρελθόν, έδειχνε να πετυχαίνει τον σκοπό του.
Με την κρίση όμως του ευρώ, που ήρθε σαν συνέπεια της παγκόσμιας οικονομικής
κρίσης του 2008, όλα αυτά αλλάζουν. Και όπως όλα δείχνουν, με βάση τις ραγδαίες
εξελίξεις στην Ισπανία και αλλού, «ο αυτοκράτορας είναι γυμνός»…
Οι μύθοι των ιδιωτικοποιήσεων…
Γαλουχήθηκα με τις
αρχές του πλέον άκρατου νεοφιλελευθερισμού των «χρυσών» δεκαετιών 1980-1990.
Τότε που ινδάλματά μας ήταν ο Μάικλ Μίλκεν, ο Λη Αϊκόκα κλπ. Τότε που πιστεύαμε
ότι η σκληρή και έξυπνη δουλειά οδηγεί νομοτελειακά στον πλουτισμό, στην
καταξίωση και στην ευτυχία. Θυμάμαι ακόμη με τι αποτροπιασμό αντιμετώπισα τους
συγγενείς μου που με προέτρεπαν να προσληφθώ στην, τότε κραταιά, ΔΕΗ. Με πατέρα
στέλεχός της (και με σημαντική, ουσιαστική συνδικαλιστική δράση) και μητέρα που
είχε πεθάνει εργαζόμενη στη ΔΕΗ, οι πιθανότητες πρόσληψής μου έτειναν στο
100...
Και να που τώρα, μετά
από 23 χρόνια ευδόκιμου βίου στον ιδιωτικό τομέα, έχω ανακρούσει πρύμνα. Όχι
γιατί αποφάσισα να εργαστώ στο Δημόσιο (είναι μάλλον αργά πια γι’ αυτό), όσο
γιατί όσα είδα στον Ιδιωτικό τομέα δεν με πείθουν σε καμμία περίπτωση για την
ικανότητά του να λειτουργήσει στο επίπεδο των αναγκών υποδομής της οικονομίας.
Ας δούμε λοιπόν κάποιους από τους δημοφιλέστερους μύθους:
Η προπαγάνδα των ψιθύρων και ο ΣΥΡΙΖΑ…
Ηπροπαγανδιστική τεχνική
των «ψιθύρων» δεν είναι καινούρια αλλά πανάρχαια. Συνήθως χρησιμοποιούνταν σε
καιρούς πολέμου για να καμφθεί ο αντίπαλος. Με την έλευση του 20ου
αιώνα όμως άρχισε να χρησιμοποιείται ευρύτατα και σαν στρατηγική τεχνική στον
πολιτικό πόλεμο.
Ο πρώτος που την
χρησιμοποίησε μαζικά για να εξουδετερώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους (πριν
ακόμα τους Σοβιετικούς) ήταν ο Γιοζέφ Γκέμπελς ο οποίος έκανε ειδικές μελέτες
επάνω στις φήμες. Για παράδειγμα διέδιδε μια φήμη στο Βερολίνο και μετά
διαπίστωνε πόσο χρόνο χρειάσθηκε για να φθάσει ως τις εσχατιές της Γερμανίας
και επίσης πόσο χρόνο για να επιστρέψει στην πρωτεύουσα. Ακόμα είχε μελετήσει
τι είδους μεταβολές επήλθαν στην αρχική φήμη με την κυκλοφορία της από στόμα σε
στόμα...
Αριστεροί ή απλά ανίκανοι;
Ρεπόρτερ τηλεοπτικού
σταθμού προτάσσει το μικρόφωνο για να εκφραστούν οι δεκάδες άνθρωποι που
περιμένουν σε μια ακόμα ουρά για να βγάλουν την ηλεκτρονική κάρτα για το μετρό.
Ένας ηλικιωμένος είναι πρόθυμος να πει την άποψή του «Εδώ μας οδήγησε η
κυβέρνηση της Αριστεράς», παρατηρεί. Δυο τρεις ακόμα συμφωνούν κουνώντας το
κεφάλι. Ο ρεπόρτερ μοιάζει ικανοποιημένος από την απάντηση. Το ίδιο και οι
παρουσιαστές της εκπομπής στο στούντιο. Έτσι απαντήθηκε το πρόβλημα, οι ευθύνες
για τις ουρές ανήκουν στην Αριστερά.
Ο τρόπος με τον οποίο
και μέσα ενημέρωσης και πολιτικό προσωπικό της αντιπολίτευσης (όχι όλα, όχι
όλοι), επιχειρούν να ερμηνεύσουν τις δεκάδες αστοχίες (sic) της σημερινής
κυβέρνησης, έχει πάντα ένα ιδεολογικό πρόσημο. Για όσα συμβαίνουν, ευθύνεται
ένας αριστερός τρόπος οπτικής των υπουργών και υφυπουργών που τα
διαχειρίζονται. Ένας σχολιαστής έγραψε, ότι η κυβέρνηση σκόπιμα δημιούργησε τις
ουρές στα εκδοτήρια του μετρό για να ενισχύσει την υποταγή των πολιτών στην
εξουσία και παράλληλα να τους εθίσει σε πρακτικές που συναντούσε κάποιος στα
καθεστώτα του υπαρκτού...