Ο μεγάλος εμπαιγμός.

Tο ότι το χρέος μας πια είναι μη βιώσιμο,  είναι κάτι που ακούγεται όλο και πιο πολύ.

Όπως και το ότι ένα νέο κούρεμα είναι αναπόφευκτο.

Το κολοβό κούρεμα του PSI κατάφερε κάτι το τελείως παράλογο:

Να μας χρεοκοπήσει επισήμως (μέχρι και τα CD's ενεργοποιήθηκαν), και το υπόλοιπο χρέος που έμεινε να είναι πολύ μεγάλο για να το αντέξουμε.

Ειδικά τώρα που οι εφαρμοζόμενες πολιτικές μειώνουν δραστικά το ΑΕΠ.

Το κρίμα λοιπόν στον λαιμό των Παπαδήμου και Βενιζέλου, που εξαιτίας τους, και τη ρετσινιά του χρεοκοπημένου πήραμε, αλλά  και οδεύουμε προς νέο κούρεμα λόγω της αναποτελεσματικότητας του πρώτου.

Από τον Μάιο του 2010 και μετά χρωστάμε σε:

1) ΔΝΤ
2) ΕΚΤ

3) Ευρωπαϊκά κράτη

Το διακύβευμα έγκειται στο ποιος θα κουρευτεί;
Από τους παραπάνω τρεις, το ΔΝΤ δεν έχει χάσει ποτέ τα  λεφτά του, οπότε ξεχνάμε οποιαδήποτε σκέψη μη αποπληρωμής του.

Μπορούσαμε να μην πληρώσουμε στις 20 Αυγούστου την ΕΚΤ, σε εκείνη την οπερέτα όπου το δημόσιο δεν είχε να πληρώσει τα €3.2 δις που της χρωστούσε.

Τότε η ΕΚΤ τα δάνεισε στις χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες, για να τα δανείσουν με τη σειρά τους στο χρεοκοπημένο ελληνικό δημόσιο, ώστε να αποπληρώσει την ΕΚΤ !!!
Μόνο και μόνο ώστε η ΕΚΤ να αποκτήσει πρεστίζ αλά ΔΝΤ. και να κόψει τις σκέψεις σε Ισπανία και Ιταλία που θα επιθυμούσαν παρόμοιο κούρεμα για τα πολλαπλάσια χρέη τους προς την ΕΚΤ.
Η ίδια ΕΚΤ, που από την αρχή της Κρίσης τύπωσε πέντε τρισεκατομμύρια,  και τα έδωσε μποναμά στις ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες !!!
Όπως καταλαβαίνετε, μάλλον ο χαμένος του επόμενου ελληνικού κουρέματος θα είναι τα κράτη που μας βοήθησαν στον μηχανισμό στήριξης.
Περίπτωση που ούτε θέλω να τη σκέφτομαι.
Φανταστείτε τα πρωτοσέλιδα των ευρωπαϊκών εφημερίδων σε Ολλανδία και Αυστρία…
Ακόμα και οι Ισπανοί θα μας στραβοκοιτάξουν…

Καλή η επίσκεψη της Μέρκελ, ο χαλαρός περίπατος, το κλίμα εμπιστοσύνης που ανακτήθηκε, αλλά…

Η Γερμανία αν το θελήσει, μπορεί να επιβάλει εκείνες τις αποφάσεις που μπορούν να   βγάλουν την ευρωζώνη από την κρίση. Κανείς δεν  θα πρέπει να το ξεχνάει αυτό.

Όμως είναι εύκολα κατανοητό ότι τουλάχιστον προς το παρόν, η γερμανική ηγεσία δεν θέλει να κάνει τίποτα από όλα εκείνα τα αναγκαία που μπορούν να σώσουν την ευρωζώνη.

Σε τέτοια συγκυρία, ίσως  θα έπρεπε να είμαστε στο πλευρό των Ισπανών, των  Ιταλών, και των Γάλλων, που κατάφεραν να υποχωρήσει η Μέρκελ στο θέμα της εγγραφής του τραπεζικού χρέους στην ΕΚΤ.
Μια απόφαση, που τώρα οι Γερμανοί προσπαθούν να την μπλοκάρουν.

Ας δεχτούμε ότι γίνεται η πολιτική διαπραγμάτευση και τελικά τα μέτρα μένουν στα € 9 δις, ή στα 7 δις.

Πάλι το πρόγραμμα δεν βγαίνει.
Ξανά σε μερικούς μήνες θα χρειαστούμε νέα δανεικά.
Αν τελικά πάρουμε την διετή επιμήκυνση,  όσο ανέξοδη κι αν είναι, αυτή θα κοστίσει άλλα €25 δις τουλάχιστον.
Το ερώτημα λοιπόν είναι το ως πότε οι ευρωπαίοι ηγέτες θα μπορούν να ζητούν χρήματα από τα κοινοβούλια τους για την Ελλάδα;
Κάποια στιγμή θα ακουστεί το ηχηρό ΟΧΙ , που θα μας ξεπετάξει στο ευρωπαϊκό περιθώριο.
Με μεγάλο μέρος της ευθύνης δικό μας, γιατί αποδεχόμαστε μεθόδους επίλυσης του προβλήματος μας χωρίς καμιά ελπίδα επιτυχίας, με αποτέλεσμα να στιγματιζόμαστε ως ασυνεπείς, και ο Σόιμπλε να αναφέρει την Ελλάδα ως «ειδική περίπτωση».
Που όταν εμείς μπήκαμε στο ΔΝΤ με 450 δις χρέη (δημόσιο+τράπεζες) η Ιρλανδία μπήκε με 900 δις χρέη…
Θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να φωνάζουμε  ότι το επιβαλλόμενο πρόγραμμα είναι ανεφάρμοστο…

Κάτι που όλος ο οικονομικός κόσμος το’χει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι !!!
Και τέλος, μια παρατήρηση:
Ήρθε η Μέρκελ, αλλά δεν συμπεριέλαβε κάτι πολύτιμο στις αποσκευές της.
Τη λίστα δηλαδή  με τα ονόματα των Ελλήνων πολιτικών που δωροδοκήθηκαν από τη Siemens.
Με αυτή της την απραξία η Μέρκελ βοηθάει στη διατήρηση ενός φαύλου πολιτικού συστήματος, που κι αυτό με τη σειρά του υπακούει χωρίς πολλές αντιδράσεις στα κελεύσματα της.
Οι συνειρμοί αναπόφευκτοι.

Ένας Σαμαράς δεν φέρνει την άνοιξη.  Όσο και αν το θέλει...

Οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης στην μεγάλη τους πλειοψηφία δικαιώνουν τον καθηγητή  Γιανναρά, που σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσει ότι όταν η πολιτική, που είναι η προγραμματική οργάνωση του δημόσιου βίου είναι εμπαιγμός, τότε και κάθε έκφανση του δημόσιου βίου είναι επίσης εμπαιγμός.

Έτσι απλά.

 

limitanei