Η δήθεν «αριστερά» του Τσίπρα.

Εδώ και πολύ καιρό, μια «αιρετική» σκέψη τριβελίζει το μυαλό μου. Και έχει να κάνει με την «αριστεροσύνη» του ΣΥΡΙΖΑ γενικά, και του Τσίπρα ειδικά.

Δεν αναφέρομαι στο γεγονός ότι πρόκειται περί πλουσιόπαιδου, που σύμφωνα με πολλούς, οι οποίοι δεν έχουν εντρυφήσει στην ιστορία της παγκόσμιας αριστεράς, τον καθιστά ύποπτο. Καλώς ή κακώς, οι μεγαλύτεροι διανοητές και επαναστάτες της αριστεράς ήταν γόνοι αστικών και μεγαλοαστικών οικογενειών. Δεν ήταν εργάτες.

Μερικά παραδείγματα είναι ο εργοστασιάρχης Ένγκελς, ο γαιοκτήμονας και δικηγόρος Κάστρο, ο γιατρός Γκεβάρα, ο καθηγητής πανεπιστημίου Νέγκρι, και άλλοι πολλοί.

Στα καθ ημάς, αναφέρω ενδεικτικά τον γεωπόνο Θανάση Κλάρα, και τον πολιτικό μηχανικό-διανοούμενο Μιχάλη Ράπτη. Για να μην πω για τον (υπέρ)διανοούμενο αστό Κορνήλιο Καστοριάδη.

Ο μαρξισμός μπορεί να απευθύνεται στις μάζες των προλετάριων, αλλά η σύνθεσή του, και η ιδεολογική του κατεύθυνση απαιτούν μόρφωση, παιδεία, και πάρα πολύ διαθέσιμο χρόνο για μελέτη και οργάνωση. Ιδιότητες που δεν μπορεί να διαθέτει ο απλός εργάτης, που ζει για να δουλεύει, και δουλεύει για να ζει.
Τώρα που κολλάει ο Τσίπρας με τα παραπάνω περί μόρφωσης, και παιδείας, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο….

Οι ενστάσεις μου όμως περί της «αριστεροσύνης» του Τσίπρα έγκεινται αλλού.
Η αριστερά, όπως τουλάχιστον την καταλαβαίνω εγώ, έχει μεν σχέση με την απόλυτη ισότητα όλων, αλλά δεν έχει καμία σχέση (τουλάχιστον θεωρητικά) με την ισοπέδωση των πάντων. Ειδικά με την ισοπέδωση προς τα κάτω.
Και σίγουρα δεν έχει καμιά σχέση με την άρνηση για την άρνηση.
Και εν πάση περιπτώσει, επειδή το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης είναι μεν επίκαιρο, αλλά υπήρχε και άλλοτε, θυμίζω την άποψη του Μαρξ, που όντας αριστερός, θεωρούσε τους λαθρομετανάστες της εποχής του εχθρούς της εργατικής τάξης.

Διάβασε άραγε ποτέ του ο Αλέξης Μαρξ; Τον πρώιμο ή τον ύστερο δεν έχει σημασία.
Σίγουρα, μέσα στα τελευταία 170 χρόνια, όπως άλλαξε η κοινωνία και η οικονομία, έτσι άλλαξε και η μαρξιστική σκέψη και θεωρία, οι οποίες είναι εργαλεία ερμηνείας των εκάστοτε συνθηκών.
Υπήρξαν αναθεωρήσεις, ρεβιζιονισμοί, σχίσματα, διαφωνίες, ρήξεις, κλπ.
Άλλο όμως αυτό, και άλλο ο «μαρξισμός» του ΣΥΡΙΖΑ.

Και για γίνω πιο σαφής, η αριστερά δεν έχει καμία μα καμία σχέση με την υποστήριξη της κάθε είδους παραβατικότητας, των κακοποιών στοιχείων, του χάους, και της ανομίας.
Δεν έχει σχέση με το λούμπεν προλεταριάτο, που χαϊδεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με το κανονικό προλεταριάτο που εξύμνησαν οι Μαρξ και Λένιν.

Δεν έχει σχέση με τις καταλήψεις, τις καταστροφές, και τις μολότοφ.
Δεν έχει σχέση με την αναχαίτιση κάθε αναπτυξιακής προσπάθειας, και με το φρενάρισμα κάθε είδους οικονομικής προοπτικής.
Δεν έχει σχέση με την άρνηση της πραγματικότητας, και το μοίρασμα ουτοπικών και ανεφάρμοστων υποσχέσεων, ειδικά όταν η όλη κοινωνία βρίσκεται εν μέσω σοβαρής ύφεσης και γενικευμένης κρίσης.

Η αριστερά δεν κυνηγάει ψηφαλάκια ψαρεύοντας σε θολά νερά, υποσχόμενη φύκια και μεταξωτές κορδέλες, στον κάθε πικραμένο.
Αν μπορεί, και αν οι συνθήκες της το επιτρέπουν, κάνει επανάσταση. (Και στη συνέχεια, πάντα, καταλήγει σε ένα ακόμη απολυταρχικού τύπου καθεστώς).
Και όμως, αυτά που περιγράφω παραπάνω είναι τα βασικά στοιχεία της ψευδεπίγραφης νεοελληνικής αριστεράς, όπως αυτή εκφράζεται στην χώρα μας, κυρίως μέσα από τις κινήσεις των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.

Φληναφήματα περί ισονομίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, μισθολογικών αυξήσεων(!), αφοπλισμού της αστυνομίας, κρατικοποιήσεων κάθε οικονομικής δραστηριότητας, σύστασης τοπικών συμβουλίων γειτονιάς, Υπατίες, κλπ. μπορεί να ακούγονται όμορφα στα αυτιά κάποιου 19χρονου τρελαμένου φοιτητή, που τριγυρνάει σε αμφιθέατρα, μπαράκια, και καφενεία, αλλά στην πράξη απλά ακυρώνουν κάθε προσπάθεια που κάνει η χώρα να ορθοποδήσει.
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και τον σφιχτό εναγκαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ με κάθε είδους μπαχαλάκια, τότε γίνεται αντιληπτό πως η αριστερά του Τσίπρα, μόνο αριστερά δεν είναι.

Τότε τι είναι;

Εδώ μπλέκουμε σε συνωμοσιολογικά σενάρια, που θέλουν μια παγκόσμια σκοτεινή ελίτ (βλ. Σόρος, κ.α) να επενδύουν στην απαξίωση της αριστερής προοπτικής, μέσα από την στήριξη πλαστών «αριστερών» μορφωμάτων, με αποτέλεσμα ο μέσος πολίτης, που δεν το έχει ψάξει, να ταυτίσει στο μυαλό του την γνήσια αριστερά με την μπαχαλοποίηση της κοινωνίας, και να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.
Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα συμβαδίσει με ένα πολιτικό σχήμα, που στην ουσία πρεσβεύει την οπισθοδρομικότητα και το κοινωνικό και οικονομικό χάος;
Ποιος πατριώτης θα δεχθεί να καίγονται οι σημαίες, και τα φυλάκια των τσολιάδων μας στο Σύνταγμα;
Ποιος λογικός οικογενειάρχης θα στηρίξει ένα κόμμα που λατρεύει την παραβατικότητα του κάθε εισβολέα μαχαιροβγάλτη Αφγανού, και υπερασπίζεται με ζήλο τα δικαιώματα του κάθε Ρουμάνου διαρρήκτη;
Και ας μην τρελαινόμαστε που ένα σημαντικό ποσοστό συμπατριωτών μας ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ.
Το αποτέλεσμα αυτό είναι εξίσου ψευδεπίγραφο με την αριστεροσύνη του εν λόγω κόμματος. Ας μην ήταν η κρίση, και ας μην έπαιζε ο Τσίπρας με τις προσδοκίες και τις αγωνίες των ανέργων και των εξαθλιωμένων, και θα βλέπαμε ποιο θα ήταν το ποσοστό του!
Στην πραγματικότητα, ο Δούρειος αυτός ίππος στους κόλπους της αριστεράς, απλά ακυρώνει την αριστερά, και δίνει πόντους στο αντίπαλο δέος, ήτοι στην ακροδεξιά, και πιο συγκεκριμένα στην Χρυσή Αυγή. Έτσι απλά.
Και αυτός μάλλον είναι ο τελικός σκοπός όλων όσων επενδύουν στον Τσίπρα ως «αριστερό» πολιτικό ηγέτη (τρομάρα του).
Το έργο το ξαναείδαμε αλλού (βλ. Δημοκρατία της Βαϊμάρης).
Η απαξίωση της αριστεράς, οδηγεί στην επικράτηση του φασισμού. Του πραγματικού φασισμού, και όχι αυτού για τον οποίο ο ένας Έλληνας κατηγορεί τον άλλον σε καθημερινό επίπεδο.
Προσωπικά, δεν θεωρώ τον Τσίπρα ούτε αριστερό, ούτε μαρξιστή, πόσο δε μάλλον ηγέτη…
Αλλά τι να κάνουμε; Ο πνιγμένος απ τα μαλλιά του πιάνεται, και σε αυτή τη χρονική συγκυρία, η χώρα μας είναι γεμάτη από πνιγμένους, αφού το σκάφος μπάζει νερά πανταχόθεν.
Ας ελπίσουμε πως ο λαός σύντομα θα αντιληφτεί περί τίνος ακριβώς πρόκειται, θα τον βάλει στην γωνία, και θα προλάβουμε έτσι την παράδοση της χώρας μας στους ακροδεξιούς νοσταλγούς του Χίμλερ.

Αλλιώς, μας αξίζει ότι και να πάθουμε.

Strange Attractor