Από το 1981 που ανέβηκε στην εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου, έχουμε μπει σε ένα σπιράλ θανάτου. Ξεκινήσαμε με την αποβιομηχανοποίηση της Ελληνικής οικονομίας και την παράλληλη γιγάντωση του Δημοσίου Τομέα. Τόσο σε διοικητικό επίπεδο (αριθμός οργανισμών και υπαλλήλων), όσο και σε επίπεδο απολαβών των εργαζομένων, είτε το άξιζαν, είτε όχι. Αυτά, παράλληλα με την κατασπατάληση κοινοτικών πόρων και δανεικών.
Συνεχίσαμε τη δεκαετία του '90 στον πλήρη διαμοιρασμό του Κράτους σε κολλητούς, ημετέρους και λοιπά θηρία. Κορυφώσαμε το παραληρηματικό όνειρο του νεοέλληνα της μεταπολίτευσης για ισόβιο αρντάν με τη φούσκα του Χρηματιστηρίου, και για να του χρυσώσουμε το χάπι των χαμένων περιουσιών περάσαμε στο επόμενο στάδιο.
Υπερδανεισμός, χλιδάτοι Ολυμπιακοί, περαιτέρω ντάντεμα συνδικαλιστών, ΔΕΚΟτζήδων και λοιπών συντεχνιών. Το Κράτος άγονταν και φέρονταν από τις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Μέχρι που, στην άκρη του γκρεμού, αντί να αυτοχαστουκιστούμε μπας και συνέλθουμε, πιστέψαμε πως, δεν μπορεί, κι άλλα λεφτά θα υπάρχουν για να συνεχίσουμε να δουλεύουμε την απαρχαιωμένη Ντακότα της Ελληνικής οικονομίας.
Και μετά κλάμα. Επιταχύναμε πάνω στο σπιράλ με προορισμό την άβυσσο. Πάνω στην προσπάθεια της συνέχισης του δημοσιοϋπαλληλικού ονείρου, αρχίσαμε να ξηλώνουμε ένα ένα τα ξεχαρβαλωμένα κομμάτια της Ελληνικής οικονομίας και να τα πετάμε στην πυρά του κοινωνικού αυτοματισμού.
Ξεκινήσαμε με τους "αυτοκινητάδες" και τους "εργολάβους". Μας φεύγανε λεφτά σε λαμαρίνες εξ' αιτίας των πρώτων και στην Αλβανία από τα μεροκάματα εξ' αιτίας των δευτέρων μας είπανε. Το ότι μερικές 100άδες χιλιάδες άνθρωποι χάσανε τις δουλειές τους και τις επιχειρήσεις τους ήταν μια ασήμαντη παράπλευρη απώλεια.
Μετά αρχίσανε τα οριζόντια πετσοκοψίματα. Την ίδια μείωση στην σύνταξη του ο αυτοαπασχολούμενος με τα 40 χρόνια πληρωμένη ασφάλιση από την τσέπη του, την ίδια και ο χρυσοκάνθαρος ΔΕΚΟτζής του Δημοτικού με τα 25 χρόνια πληρωμένης από το Δημόσιο ασφάλισης. Την ίδια μείωση ο γιατρός και ο δάσκαλος, την ίδια και ο υπάλληλος στον οργανισμό διάσωσης του αφρικανικού πινγκουίνου.
Και φυσικά, πάνω ο ΦΠΑ, πάνω η βενζίνη, πάνω οι φόροι, ανεξέλεγκτες οι τιμές.
Πόνος. Λογαριασμός αφόρητος, και ανηλεής.
Όμως, και ο λογαριασμός αδύνατον να αποφευχθεί...
Ναι, για όλα αυτά που περιγράψαμε στην αρχή, ο λογαριασμός ήταν δεδομένος. Κάποιος, κάπου, κάποτε θα έπρεπε να πληρώσει. Θα έπρεπε να χυθεί αίμα, να δακρύσουν μάτια, να γουργουρίσουν κοιλιές. Νομοτελειακά, το φαγοπότι των τελευταίων 30 ετών θα περνούσε στο στάδιο της λυπητερής.
Το πρόβλημα όμως είναι, ποιος, πόσο και γιατί. Αυτό είναι που πονάει πραγματικά. Η αδικία. Η αδικία της μοιρασιάς.
Όμως τι βλέπουμε σήμερα? Όλοι να διαμαρτύρονται για το λογαριασμό αυτόν καθ' αυτόν, και όχι για το ποιος τον πληρώνει.
Ο λογαριασμός είναι αυτός. Τέλος. Την πατήσαμε. Όσοι τα τελευταία χρόνια ήμασταν εν Ελλάδι οικονομικά ενεργοί πολίτες, ήμασταν στο τραπέζι. Ήματσαν συνδαιτημόνες.
Μπορεί άλλοι να μάσαγαν τους αστακούς των μιζών, και άλλοι να δάγκωναν απλά τις οδοντογλυφίδες με γεύση μέντας της οικονομίας των δανεικών, αλλά όλοι στο ίδιο τραπέζι ήμασταν. Όχι, δεν "τα φάγαμε μαζί", αλλά καθόμασταν απαθέστατοι βλέποντάς τους να τα τρώνε. Είτε γιατί μας πετούσε καμιά πετσούλα ο εργολάβος-εργοδότης, είτε γιατί είχαμε καβατζώσει απεριόριστο refill αναψυκτικού στη δημοσιοϋπαλληλική μας θέση.
Και ότι φαγώθηκε φαγώθηκε. Αν επιμένουμε να πάρουμε πίσω τα φαγωμένα, το πιο πιθανό είναι να πάρουμε ή ξερατά ή σκατά. Άντε να βρούμε κάνα τάπερ με φυλαγμένους για το σπίτι κεφτέδες και σαρμαδάκια της γιαγιάς.
Ο λογαριασμός είναι εδώ. Και καλούμαστε όλοι να τον πληρώσουμε. Άλλοι τον έχουμε ήδη πληρώσει με πολύ βαρύ τίμημα. Άλλοι προσπαθούν να την σκαπουλάρουν. Και άλλοι βρίζουν τον σερβιτόρο και το μαγαζί.
Και το κακό είναι ότι φωνάζουν και αυτοί που τρώγανε φιλετάκια...
TopGunZ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου