Μια, όχι και τόσο, αιρετική άποψη για την Κρίση.

Η μόνη λύση για να βγει η ευρωζώνη από την Κρίση είναι οι επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές κυρίως και μετά οι επεκτατικές νομισματικές πολιτικές.
Για να γίνει κάτι τέτοιο όμως πρέπει να σταματήσουν οι λιτότητες και τα μνημόνια.
Το Διεθνές Ινστιτούτο του Κιέλου (στην Γερμανία δηλαδή) που συμβουλεύεται η Μέρκελ δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν μπορεί να έχουμε λύση στο ελληνικό πρόβλημα αν δεν διασυνδεθεί ο ρυθμός αποπληρωμής τω ελληνικών χρεών με τον ρυθμό ανάπτυξης, όποτε αυτή παρουσιαστεί !!!

 Σοβαρότατοι επιστήμονες και όχι οικονομολόγοι-παπαγαλάκια των τραπεζών, δέχονται ότι χωρίς περίοδο χάριτος το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να πεθαίνει η ελληνική κοινωνική οικονομία.

Αυτό που θέλουν είναι, για να πάρουν τα χρωστούμενα οι εταίροι, να αγωνιούν και λίγο για την ελληνική ανάπτυξη. Να σπρώξουν δηλαδή παραγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα, και μετά να ενδιαφερθούν για την πώληση των παραγομένων προϊόντων ή υπηρεσιών.
Αντιλαμβάνονται και αυτοί ότι είναι σκάνδαλο να έχει βγάλει η Siemens τεράστια ποσά από την Ελλάδα, και αντί να χτίζει παραγωγικές μονάδες εδώ να τις κάνει στην Τουρκία. Και ας χάσει λίγο, δεν θα το κάνει από καλοσύνη, θα το κάνει για να μας διατηρήσει καλούς πελάτες των γερμανικών εξαγωγών.

Το γιατί δεν υιοθετείται αυτή η λύση θα πρέπει να ψαχτεί σ’αυτό που ταλανίζει την διεθνή κοινωνία της αγοράς τα τελευταία τριάντα χρόνια .
Την διαμάχη μεταξύ της πραγματικής οικονομίας και της τραπεζικής οικονομίας.
Επενδύσεις και παραγωγικότητα εναντίον ομολόγων και χρηματοπιστωτικών προϊόντων.
Το 1980 τα τραπεζικά προϊόντα αριθμούσαν στο 12% του χρήματος.
Το 2008 λίγο πριν την Κρίση είδαν το νούμερο να εκτοξεύεται στο 48%

Aς πάρουμε ένα παράδειγμα: Την αντιμετώπιση του πληθωρισμού από τα ΜΜΕ.

Ανοίγεις εφημερίδα και ο πληθωρισμός παρουσιάζεται ως το τέλειο τέρας.
Άλλο όμως ο πληθωρισμός και άλλο ο υπερπληθωρισμός όπου οι αυξήσεις των μισθών δεν μπορούν να κυνηγήσουν τις αυξήσεις των τιμών των προϊόντων. Εκεί μιλάμε όμως για πληθωρισμό τάξης του 45% και πάνω.
Τι γίνεται πραγματικά;
Ο πληθωρισμός σε λογικά πλαίσια βοηθά την επιχειρηματικότητα.
Όταν οι τιμές ανεβαίνουν προσπαθούν όλοι να μην αναβάλουν τις αγορές τους.
Ο έμπορος μπορεί να στοκάρει άφοβα εμπόριο ξέροντας ότι την επόμενη χρονιά θα το πουλήσει ακριβότερα. Μεγάλο κίνητρο…
Την τραπεζική οικονομία δεν την συμφέρει.
Γιατί όταν κάποιος αγοράζει ένα ομόλογο ή ένα παράγωγο υπολογίζει ότι το κέρδος του
είναι: τελική αξία – (αρχική τιμή αγοράς + πληθωρισμό).
Όταν υπάρχει σχετικά μεγάλος πληθωρισμός οι τράπεζες πρέπει να δίνουν μεγάλα επιτόκια για να γίνει ελκυστική η επένδυση μέσω χάρτινων τίτλων.
Οπότε αποφεύγουν τον πληθωρισμό, όπως ο Μεφιστοφελής το λιβάνι.

Ο πληθωρισμός σε κάποια πλαίσια συμφέρει την επιχειρηματικότητα . Δεν συμφέρει τις τράπεζες που προσπαθούν να στραγγαλίσουν την πραγματική οικονομία βάζοντας περιορισμούς στον πληθωρισμό το 3% για να ξέρουν τι επιτόκια πληρώνουν.
Και για να δημιουργούν ανενόχλητες τις φούσκες τους, που όταν σκάνε συμπαρασύρουν όλες τις χώρες σε Κρίση.
Το ζητούμενο για τις τράπεζες είναι οι επίδοξοι επενδυτές να μην ανοίγουν επιχειρήσεις για να έχουν κέρδος αλλά με τις αποταμιεύσεις τους να αγοράζουν τοξικά ομόλογα, παράγωγα και όλο τον τραπεζικό τζόγο.

Όμως με την επιχειρηματικότητα και με τις επενδύσεις, δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Όχι με την αγορά ομολόγων. Και μόνο οι θέσεις εργασίας μειώνουν την προοπτική Κρίσης, ή όταν εμφανιστεί η Κρίση την καταπολεμούν.
Ας θυμηθούμε ότι η Κρίση του 1929 ξεπεράστηκε απόλυτα μόνο όταν με την κήρυξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου οι κυβερνήσεις δεν φοβήθηκαν τον εκτροχιασμό του ελλείμματος και έδωσαν τεράστια ποσά στην πολεμική βιομηχανία με αποτέλεσμα να βρούνε όλοι οι άνεργοι δουλειά.

Ο Μόντι είπε προ μερικών μηνών ότι οι Ιταλοί πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα της υψηλής ανεργίας.
Τραπεζίτης είναι.

Και τα ΜΜΕ τραπεζικής ιδιοκτησίας είναι, με αυτά που χρωστάνε στις τράπεζες.

Τώρα ο Μόντι, η Μέρκελ, και οι λοιποί ευρωπαίοι ηγέτες δεν προσπαθούν να βρουν διέξοδο στην Κρίση στις επενδύσεις και το χαμήλωμα της φορολογίας αλλά στη λιτότητα που καταστρέφει την επιχειρηματικότητα .
Και ας μετακυλίσει η Κρίση στην Γερμανία …και ας γίνει η ύφεση παγκόσμιο φαινόμενο.

Ακριβώς γιατί έχουν στο βάθος του μυαλού τους το ότι δεν πρέπει να μειωθεί αυτό το 48% που ανέφερα παραπάνω.

Γι’αυτό και χαρίζουν πέντε τρις στις ιδιωτικές τράπεζες ενώ δεν ρίχνουν 500 δις σε επενδύσεις για να ξεφύγουμε από την Κρίση.

Μετά οι τραπεζίτες που έχουν αναλάβει τις προεκλογικές εκστρατείες των πολιτικών, που θα βρίσκουν κορόιδα για να πουλούν Abacus;

Ποιος νοιάζεται για τους λαούς… Το ζητούμενο είναι να ευημερούν οι (τραπεζικοί) αριθμοί και όχι οι άνθρωποι.

Blue Nile