Ξέρεις τον Δαναό;

Λένε πως όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος…

Και μάλλον έχουν δίκιο.

Ακούστε λοιπόν τι έπαθα χθες βράδυ.

Ακόμη να το πιστέψω.

Οδηγούσα  λοιπόν στην περιφερειακή οδό της Θεσσαλονίκης, όπως κάνω συχνά, και εκεί μέσα στο σκοτάδι, με τα εκατοντάδες αυτοκίνητα να τρέχουν σαν τρελά, είδα στην άκρη του δρόμου μια θεϊκή ύπαρξη, να κάνει οτοστόπ.

Τρελάθηκα.

Είχα να δω οτοστόπ, από την δεκαετία του `80.

Και μάλιστα από κοπελάρα, με μάικρο μίνι, και χυμώδεις καμπύλες!

Και επειδή η σάρκα είναι αδύναμη, αμέσως πλακώθηκα στα φρένα, με τις νταλίκες να κορνάρουν προσπερνώντας με, και τους οδηγούς τους να με βρίζουν σε διάφορες γλώσσες.

Την λέγανε Λέλα, και ήταν πανέμορφη.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχε και στυλ. Είχε προσωπικότητα.

Μου ζήτησε να την πετάξω μέχρι την Τούμπα, διότι όπως μου είπε, μόλις είχε μαλώσει με τον γκόμενο, ο οποίος και την παράτησε σύξυλη εκεί στην άκρη της περιφερειακής.

Δάγκωσα τα τέτοια μου και ξεκίνησα, κρυφοκοιτάζοντας κάθε τόσο τα ατέλειωτα πόδια της.

Και ξαφνικά, απεδείχθη τελεσίδικα ότι ΝΑΙ, υπάρχει Θεός.

Η Λέλα, έτσι στα ξαφνικά, μου ζήτησε να σταματήσω σε μια άκρη, διότι αισθάνονταν, λέει, την ακατάσχετη ανάγκη να μου κάνει ... στοματικό έρωτα!!!!

Μνησθιτί μου Κύριε!

Για πότε έστριψα το αμάξι και το έχωσα σε ένα χαντάκι κάτω από κάτι πεύκα, ούτε θυμάμαι.

Παράλληλα, με αστραπιαίες  κινήσεις ξεφορτώθηκα το παντελόνι μου, την ώρα που η Λέλα πραγματοποιούσε την βουτιά της…

Και όπως άρχισε να κάνει αυτό που ονειρευόμουν, ξαφνικά σταμάτησε, και ανάστατη σηκώθηκε σχεδόν όρθια, λέγοντάς με αγριεμένα: «Δεν μπορώ να συνεχίσω... αδύνατον! Δεν μου είπες ότι ξέρεις τον Δαναό»;

Στην αρχή, έκπληκτος, δεν πολυκατάλαβα.

«Ποιον Δαναό» της ρώτησα;

«Εκείνον το τύπο που γράφει στα μπλογκς…».

Ξεροκατάπια.

«Ε… ναι τον ξέρω καλά. Είμαστε φίλοι. Αλλά πες μου, από πού κατάλαβες ότι τον γνωρίζω»;

«Ε, δεν θέλει και πολύ ρε φιλαράκο. Αφού μόλις ξεβρακώθηκες, και έσκυψα,  είδα που τον έχεις γραμμένο στα... τέτοια σου»!

Strange Attractor