Mάχη που επιζείς, αυριανή σου νίκη

Μεγάλωσα και ανδρώθηκα στην περίφημη Μεταπολίτευση. Σε αυτήν την περίοδο που παιδιά δε βλέπανε τον πατέρα τους πριν βραδιάσει, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν είχανε προνόμια όπως κατασκηνώσεις όταν ήτανε μικρά και εφάπαξ πεσκέσια επειδή ενηλικιώθηκαν. Κάποιοι δεν «παίξανε» χρηματιστήριο, γιατί ότι οικονομίες είχανε τις ρίχνανε στην οικογενειακή επιχείρηση ή στο ξεκίνημα του παιδιού τους. Σήμερα αυτές οι επιχειρήσεις φυτοζωούν, αν υπάρχουν καν. Ακούω τριγύρω για μεγαλοφειλέτες με εκατομμύρια χρωστούμενα στο ΦΠΑ, οι οποίοι φυσικά διατηρούν τα σπίτια τους και τα αμάξια τους και εν πολλοίς τη ζωάρα τους. Άλλοι περνούσαν Σαββατοκύριακα με ένα πεντάευρω για να μην αφήσουν τίποτα απλήρωτο. Σήμερα οι περισσότεροι δεν έχουν καν σπίτι.

Προς τι αυτή η μελοδραματική εισαγωγή? Πολύ απλά, γιατί δείχνει πόσο στρεβλή ήταν η πραγματικότητα της μεταπολίτευσης. Και γιατί, πολύ απλά, δείχνει πόσο εκτός πραγματικότητας είναι όποιος νομίζει πως σε τρεις μήνες και υπό τις παρούσες συνθήκες μπορούμε να… σωθούμε. Πως σε τρεις μήνες κερδίζεται ένας πόλεμος.

Γιατί αυτή τη στιγμή είμαστε σε πόλεμο. Δυστυχώς, οι κουραμπιέδες της μεταπολίτευσης, «δίχως κατοχή και πείνα» που λέει και ο Πανούσης, δεν έχουν πάρει πρέφα. Δεν τους καίγεται καρφί. Δεν τρέχει κάστανο. Περισπούδαστες αναλύσεις αμφιβόλου οικονομικής επιστημοσύνης πίσω από τα χαρακώματα. Θαρρείς πως μπορείς να τους φανταστείς καθισμένους σε μια ρετρό επιβλητική πολυθρόνα με το πούρο στο ένα χέρι και το μπράντυ στο άλλο, να υπαγορεύουν στη γραμματέα τους το βαθυστόχαστο σχόλιο τους. Πίσω από τα χαρακώματα.

Κύριοι, εμείς που είμαστε μέσα στα χαρακώματα, μέσα στη λάσπη, μέσα στα σκατά, μάθαμε να πολεμάμε. Και δε μας πτοεί η μάχη. Είτε λέγεται «μέτρα», είτε λέγεται «δόση», είτε λέγεται «μεταρρυθμίσεις». Αυτό που δεν μπορούμε είναι να μην έχουμε στρατηγό. Και αυτήν την στιγμή στρατηγό έχουμε. Μπορεί να σκίζετε τα ιμάτιά σας επειδή δεν έχει καταλάβει ακόμα τις Βερσαλλίες, ώστε να σας παραδώσει τις τιμητικές σας πλακέτες, αλλά εμείς γουστάρουμε που έχουμε κάποιον επιτέλους να πολεμάει. Και όχι πάνω από λαδωμένα πληκτρολόγιο και πίσω από σκονισμένες οθόνες. Εκεί έξω, με τα θηρία.

Επιζήσαμε τόσες μάχες με κουτσό άλογο, δε θα τα παρατήσουμε τώρα. Ακόμα κι αν κάποιες μάχες φαντάζουν χαμένες. Γιατί ακόμα και στις μάχες που χάνεις, βρίσκεις τη μαγιά της νίκης. Οπότε, όποιος θέλει να βοηθήσει, τα πυρά του στους πραγματικούς αποστάτες: στους «διαβιβαστές» των μεγαλοεργολάβων, στους «υλικατζήδες» του συνδικαλισμού και στους καλαμοκαβαλημένους «ταξίαρχους».

Δαίδαλος