Ούτε ψύλλος στον κόρφο του Σαμαρά.

Ένα από τα ωραιότερα «επαγγέλματα», είναι κι αυτό του πρωθυπουργού της Ελλάδας.

Αρκεί να μιλάμε για νορμάλ εποχές, όπως αυτές που ζούσαμε για 20-25 περίπου χρόνια, και μέχρι να ξεσπάσει η κρίση.

Μια χώρα μικρή, βατή, με καταπληκτικές τοποθεσίες, με βουνά και παραλίες, με λαό γλεντζέ, και με άφθονα πακέτα από την ΕΕ, που αναπτύσσεται και εκσυγχρονίζεται (έστω στρεβλά και επίπλαστα) με φρενήρεις ρυθμούς.

Τι το καλύτερο από το να την διοικείς;

Παραγοντισμός, δημόσιες σχέσεις, διεθνή ταξίδια, και απόλυτη εξουσία.

Το πρωί χαλαρά μια αφ υψηλού διαχείριση, και delegation αρμοδιοτήτων, το μεσημεράκι ξεκούραση, το βραδάκι κανένα ταβερνάκι, κανένα σινεμά, κανένα θέατρο, κανένα ποτό με φίλους, και όλα αυτά με διάφορους παρατρεχάμενους, θαυμαστές, κλακαδόρους κλπ που είναι έτοιμοι να σε εξυπηρετήσουν στο οτιδήποτε ζητήσεις.

Που και που καμιά συνέντευξη, κανένα υπουργικό συμβούλιο, και άμα λάχει κανένα ταξιδάκι (επίσημο) στη Κίνα, στη Κούβα, στο Μονακό,  στη Μοζαμβίκη… ή όπου αλλού τραβάει η ψυχή σου.

Μιλάμε για επάγγελμα- λειτούργημα πραγματικό λαχείο.

Χώρια η δόξα, και χώρια το ότι θα σε αναφέρουν τα βιβλία της ιστορίας στο εσαεί.

Όλα αυτά όμως yesterday.

Εδώ και μερικά χρονάκια, το συγκεκριμένο αξίωμα θυμίζει περισσότερο ηλεκτρική καρέκλα, παρά οτιδήποτε άλλο.

Ο σημερινός πρωθυπουργός είναι πιο πολύ χαμάλης, και στόχος, παρά … ροκ σταρ!

Εκτός κι αν είναι κάποιος παντελώς αναίσθητος, σε διατεταγμένη αποστολή, και γαία και πυρά μιχθήτω… ονόματα δεν λέμε, όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, αφού όπως είπαμε, είμαστε μικρή χώρα (πληθυσμιακά, όσο μια απλή πόλη της Κίνας)!

Μέσα λοιπόν σ αυτές τις κρίσιμες για τον τόπο συγκυρίες, έγινε πρωθυπουργός και ο Σαμαράς.

Ας πρόσεχε, θα πούνε κάποιοι… Τον πίεσε κανείς;

Ασφαλώς και όχι, και ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του, αλλά σκεφτείτε λίγο, μακριά από κομματικές παρωπίδες, και ιδεολογικές αγκυλώσεις, τι έχει να αντιμετωπίσει σήμερα ο πρωθυπουργός. Ο οποιοσδήποτε κι αν ήταν. Είτε τον λένε Σαμαρά,  είτε αλλιώς.

Μιλάμε για καταστάσεις τρέλας.

Εδώ, μας τυχαίνουν δυο τρία απλά καθημερινά προβλήματα, και χάνουμε την μπάλα. Φανταστείτε τι εκκρεμότητες έχει ο Σαμαράς!

Με δέκα εκατομμύρια ζωές να κρέμονται από τις αποφάσεις του….

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

-Μια οικονομική κρίση, που η χώρα έχει να ζήσει από την εποχή της κατοχής.

Η ανεργία καλπάζει, η ανάπτυξη είναι αρνητική, το δημόσιο χρέος στα ύψη, και ανά πάσα στιγμή η χώρα κινδυνεύει με κανονική χρεοκοπία.

Και να έχεις κι από πάνω σου την τρόικα, την Λαγκάρντ, τον Σόιμπλε, τον Τόμσεν, και όλα αυτά τα λουλούδια του διεθνή οικονομικού μπαξέ, να σε κυνηγάνε σαν να ήσουν ο Βέγγος!

-Έναν (γεωγραφικό) γείτονα γίγαντα, που βρίσκεται σε οικονομική και όχι μόνο ανάπτυξη, και που οι συγκυρίες στη ευρύτερη περιοχή του δίνουν την ευκαιρία και για λεονταρισμούς, αλλά και για πράξεις.

Και μπορεί την καθημερινότητα μας να την μονοπωλεί η κρίση, αλλά ας μη ξεχνάμε πως δεν έχουμε γείτονα την Σουηδία, και πως εν πάση περιπτώσει τον πόλεμο δεν τον αποφεύγεις, απλά τον αναβάλλεις …. προς όφελος πάντα του αντιπάλου σου!

-Μια καυτή πατάτα που λέγεται ΑΟΖ, και που είναι όπως λένε και οι Αμερικάνοι κάτι  που will either make you, or brake you…

Το ζήτημα των κοιτασμάτων πετρελαίου, και φυσικού αερίου, σε συνδυασμό με την ανακήρυξη ΑΟΖ κλπ είναι από μόνο του τόσο σοβαρό, που υπό άλλες συνθήκες θα απασχολούσε νυχθημερόν την οποιαδήποτε κυβέρνηση. Σήμερα όμως, έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, αφού προέχει η οικονομία.

-Το τεράστιο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, που απειλεί να αλλάξει την πορεία του ελληνισμού, και που σε συνδυασμό με την πρωτοφανή εγκληματικότητα, έχουν κάνει τη χώρα μας αγνώριστη.

Αυτά τα ελάχιστα είναι τα πραγματικά σοβαρά, που καλείται, με ζογκλερικές κινήσεις, να αντιμετωπίσει σήμερα ο πρωθυπουργός.

Και βέβαια, να μη ξεχνάμε και τα μικρότερα, που όμως αρκούν για να του εξασφαλίζουν έναν διαρκή πονοκέφαλο.

Μιλάω για την στείρα άρνηση του Τσίπρα, που προκειμένου να διαλύσει τα πάντα υπόσχεται παπάδες...

Για τον Καμένο, που αντιπολιτεύεται για να αντιπολιτευθεί.

Για την λυκοφιλία των συγκυβερνόντων κυρ Φώτη και Μπένυ, που μπροστά στο ενδεχόμενο να ακολουθήσουν την μοίρα του Καρατζαφέρη, δεν διστάζουν να τζογάρουν τα πάντα, ακόμη και την Ελλάδα…

Για τα μπουμπούκια της Χρυσής Αυγής που είναι έτοιμα για το τελικό ντου, που οι οικονομικές εξελίξεις το φέρνουν όλο και πιο κοντά.

Για τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, που ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος, αλλάζουν και ρότα…

Και για τα εσωκομματικά φυντάνια της ΝΔ, που άλλα ζουν για την καρέκλα, και άλλα για να δουν τον Σαμαρά να καταποντίζεται, ελπίζοντας πως έτσι θα κληρονομήσουν αυτοί το στέμμα.

Απέναντι σε όλο αυτόν τον συρφετό, είμαι σίγουρος πως ο Σαμαράς είναι μόνος.

Μαζί με μια χούφτα στενών συνεργατών του, παλεύει με τα θηρία.

Εντός και εκτός της Ελλάδας, εντός και εκτός της συγκυβέρνησης (αλλά και του κόμματός του).

Θηρία, που αν ο Σαμαράς  πετύχει, θα τον χειροκροτούν, και που αν αποτύχει θα ζητούν να τον κρεμάσουν στο Σύνταγμα με συνοπτικές διαδικασίες….

Ξέρουν αυτά από οσφυοκαμψίες, και από στροφές 180^ο.

Για αυτό, ξέχωρα από τα πολιτικοοικονομικά δεδομένα, προσωπικά συμπαρίσταμαι σε ανθρώπινο επίπεδο στον Σαμαρά, του εύχομαι υγεία και κουράγιο, αλλά από την άλλη, ούτε ψύλλος στον κόρφο του….

Strange Attractor