Το ελληνικό αδιέξοδο και ο «ανορθόδοξος» Λαβάνια ...‏

Ας ξεκαθαριστεί ένα πράγμα.
Ακόμα και αν πάρουμε την διετή επιμήκυνση…
Ακόμα και αν τελικά το τραπεζικό χρέος δεν εγγραφεί στο δημόσιο χρέος (κάτι που αργεί επικίνδυνα)…
Ακόμα και αν πέσει αναπτυξιακή βοήθεια… 

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να πιάσει τους δημοσιονομικούς στόχους για το 2013.
Τόσο απλά.
Εδώ είμαστε και θα το δείτε.
Γιατί άραγε;
Γιατί από την Ελλάδα ζητείται αυτή τη στιγμή κάτι απίστευτα παράλογο.
Να συρρικνώνει το ΑΕΠ της με μέτρα λιτότητας, να παρατηρείται ύφεση της τάξης του 6% που θα πάει σε μεγαλύτερες τιμές , και παρόλα αυτά να είναι υποχρεωμένη να ξεπληρώνει ταχύτατα υπέρογκα δάνεια.
Ενώ το πρόβλημα χρέους της εξακολουθεί να είναι μη βιώσιμο λόγω του κολοβού κουρέματος του PSI.
Σε όλο τον κόσμο όσοι οικονομολόγοι δεν είναι λακέδες των τραπεζών , νεοφιλελεύθεροι ζηλωτές, φαν του Σόιμπλε, τραβάνε τα μαλλιά τους…
Ο Έλληνας πολίτης τις επόμενες μέρες θα κληθεί να μειώσει το εισόδημα του λόγω περικοπών, και μετά να πληρώσει σημαντικά αυξημένους φόρους.
Ακόμα και αν τελικά με το κομμένο εισόδημα του καταφέρει να πληρώσει τους φόρους (κάτι που φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας) δεν θα του μείνει σέντ για την αγορά.
Η υστέρηση εσόδων είναι δεδομένη…και αυτή τη φορά θα είναι τεράστια…

Ο Ρόμπερτ Λαβάνια, υπουργός οικονομικών της Αργεντινής το 2001/2002, ο οποίος όταν η χώρα του βρισκόταν σε καθεστώς πτώχευσης, είχε καταφέρει να τη σταθεροποιήσει, είπε τη μόνη μεγάλη αλήθεια: «Αυτό που κάνει σήμερα η Ελλάδα είναι αυτό που μας προτάθηκε στην Αργεντινή το 1999: μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση φόρων. Αυτό προστατεύει τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τομέα, αλλά δεν βοηθάει στην επίλυση των προβλημάτων της χώρας. Με τα χρήματα των δανείων πληρώνονται οι πιστωτές και “ξεζουμίζεται” ο λαός»
Για να βγει η Αργεντινή από την κρίση τόνισε ότι έπρεπε να προστατευτεί η κατανάλωση.
Τα ίδια και απαράλλαχτα κι εδώ…

Βέβαια παρά την αδιαμφισβήτητη επιτυχία του, η μέθοδος του για προστασία της κατανάλωσης ακόμα και τώρα χαρακτηρίζεται ως ανορθόδοξη...από όλους εκείνους που θα ήθελαν τον Ρομπέρτο να υπακούσει στις εντολές του ΔΝΤ, που ήθελε να κοπούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις. 

Για να κάτσει μετά σαν τον Νέρωνα, και να παρακολουθεί την  αργεντίνικη κοινωνική οικονομία να καίγεται.

Σε πείσμα όλων αυτών, ο Λαβάνια γνώριζε καλά ότι είναι σημαντικότατος παράγοντας η προστασία της κατανάλωσης: γιατί γεμίζει τα κρατικά ταμεία με το ΦΠΑ, διατηρεί εν ζωή τις επιχειρήσεις και αποτελεί μια από τις καλύτερες προϋποθέσεις ανάπτυξης.
Για να επιτευχτεί κάτι τέτοιο, για να ανασάνει η ατλάντεια φορτωμένη ελληνική κοινωνική οικονομία, πρέπει να ζητήσουμε κάτι πολύ βασικό. 

Την βιωσιμότητα του χρέους.

 Πως ; Είτε με ένα νέο μεγάλο κούρεμα… είτε με την διασύνδεση αποπληρωμής των χρεών με τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας.
Ο καλύτερος δρόμος για μια οικονομία που δεν αναπτύσσεται είναι το κούρεμα, έτσι ώστε να μπορέσει αυτή να αναβιώσει.
Ή το να μην είναι αναγκασμένη μέσα σε ύφεση να πληρώνει αυτά που χρωστάει.
Για να μείνουν και πέντε παράδες στην πραγματική οικονομία.
Για να μπορέσει να κινηθεί η αγορά.
Ώστε να διαμορφωθούν εκείνα τα προαπαιτούμενα για την πραγμάτωση και την υλοποίηση επενδύσεων.
ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ γιατί η μόνη εκ του ασφαλούς αντιμετώπιση της κρίσης είναι η καταπολέμηση της ανεργίας.

Οψόμεθα…

limitanei