Το δημόσιο χρειάζεται έναν μετρητή… φιλότιμου!

Με αφορμή τις «απολύσεις» των δημοσίων υπαλλήλων που έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται, στα πλαίσια του διαίρει και βασίλευε που επιβάλλει η τρόικα για να μας «σώσει», ακούγεται συνεχώς το παραμύθι περί ΑΣΕΠ και λοιπών αξιόπιστων διαδικασιών πρόσληψης, που υποτίθεται ότι είναι αυτά που κάνουν την διαφορά μεταξύ καλών και κακών δημοσίων υπαλλήλων.

Τρίχες κατσαρές!

Και για να αποδείξω τον αφορισμό μου, θα περιγράψω πρώτα την εμπειρία μου στον… στρατό, έναν θεσμό που έχει αρκετά κοινά σημεία με το δημόσιο.

Όταν παρουσιάστηκα στα 25 μου για να υπηρετήσω την 21μηνη τότε θητεία που μου αναλογούσε, είχα ήδη πτυχίο ΑΕΙ, μεταπτυχιακό, γνώριζα δυο γλώσσες, είχα διαβάσει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες βιβλία,  είχα ζήσει και σπουδάσει στο εξωτερικό, είχα μεγαλώσει και ανδρωθεί σε μεγάλες πόλεις, και συνεπώς νόμιζα ότι τα ξέρω όλα, και ότι είμαι κάτι το ιδιαίτερο.

Η σειρά μου αποτελούνταν κυρίως από 18χρονους και 20χρονους νέους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν αγροτόπαιδα, πολλά εκ των οποίων δεν είχαν τελειώσει λύκειο.

Την πρώτη σφαλιάρα την έφαγα, όταν το πρώτο διάστημα, και ενώ ήμασταν (300 άτομα) παρατεταγμένοι στην αναφορά, οι αξιωματικοί ζήτησαν απ όσους ήταν «επιστήμονες» να σηκώσουν τα χέρια.

Ωραία, σκέφτηκα, θα μας αναθέσουν σοβαρά καθήκοντα, αντάξια των προσόντων μας.

Μαζί με άλλους δέκα περίπου, σήκωσα κι εγώ το χέρι μου περιμένοντας την αναγνώριση.

Και ποια ήταν αυτή; Να αναλάβουμε εφεξής, εμείς οι επιστήμονες, τον καθαρισμό των τουαλετών για όσο διάστημα θα κρατούσε η βασική εκπαίδευση… δυο μήνες δηλαδή.

Και όταν λέμε τουαλέτες, δεν θα ήθελα να επεκταθώ, διότι ακόμη και τώρα, αρκετές δεκαετίες αργότερα, τις θυμάμαι και αρρωσταίνω.

Ήταν ένα πολύ καλό μάθημα ταπεινότητας, και αυτογνωσίας.

Διότι, όπως απεδείχθη αργότερα, και σε ολόκληρη την διάρκεια της θητείας, τα απλά αγροτόπαιδα, και όχι οι επιστήμονες, ήταν αυτά που έκαναν για τον στρατό.

Αν δεν ήταν αυτά τα σκληραγωγημένα παιδιά, ούτε ξύλα δεν θα μπορούσαμε να κόψουμε εμείς οι πολυσπουδαγμένοι, και θα πεθαίναμε από το ψοφόκρυο. Για να μην αναφερθώ στις υπόλοιπες απαραίτητες εργασίες.

Βέβαια, όταν μαζευόμαστε γύρω από την σόμπα τα βράδια, ήμουν πρώτος στις θεωρίες και στα παραμύθια…. Αλλά όσον αφορά στα υπόλοιπα, τα 20χρονα χωριατόπαιδα κρατούσαν το στράτευμα, και όχι οι κακομαθημένοι μεγαλομανείς, όπως εγώ.

Και φαντάζομαι πως το ίδιο θα συνέβαινε και στην περίπτωση που είχαμε πόλεμο. Αυτά τα γυμνασμένα και πειθαρχημένα παιδιά θα πολεμούσαν αγόγγυστα, και όχι οι μαλθακοί επιστήμονες, που θα έψαχναν κανένα γραφείο για να κρυφτούν από κάτω.

Έτσι είναι και το δημόσιο.

Και επειδή δυστυχώς δεν υπάρχει μετρητής φιλότιμου, ούτε καμιά άλλη αξιόπιστη μέθοδος αξιολόγησης του σωστού και ευσυνείδητου υπαλλήλου, έρχεται το «σύστημα», και μιλάει περί ΑΣΕΠ κλπ.

Ναι, αλλά το δημόσιο είναι γεμάτο από προσοντούχους υπαλλήλους, που μάζεψαν πτυχία, πιστοποιητικά, διπλώματα, κλπ προκειμένου να πετύχουν την πρόσληψη τους μέσω ΑΣΕΠ, κι από κει και πέρα…. τα φόρτωσαν όλα στον κόκορα, κρυπτόμενοι πίσω από τα πτυχία τους.

Όπως είναι γεμάτο και από υπαλλήλους χαμηλών τυπικών προσόντων, που όμως δουλεύουν σαν σκυλιά, καλύπτοντας τα κενά όλων των υπολοίπων με τα πολλά προσόντα που λέγαμε.

Για αυτό, συμφωνώ ότι πρέπει οπωσδήποτε να φύγουν αρκετοί δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι πολλές φορές, όχι μόνο δεν προσφέρουν, αλλά σαμποτάρουν κιόλας, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Το ζήτημα όμως είναι να φύγουν οι πραγματικά ανάξιοι, κάτι που δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει μέσα στα πλαίσια των σημερινών υπαρχουσών διαδικασιών.

Το σύστημα, όπως είναι διαμορφωμένο, δεν μπορεί να μετρήσει το φιλότιμο, και την υπαλληλική προσφορά, τα οποία καμία μα καμία δεν έχουν σχέση με τα τυπικά προσόντα.

Και για αυτόν τον λόγο, αν και εφόσον δεν εφευρεθεί ο αντικειμενικός μετρητής του φιλότιμου, το δημόσιο μας θα συνεχίσει να παραπαίει στο διηνεκές.

Δυστυχώς.

Strange Attractor